Room Eleven is één van de hardst opkomende bands van dit moment. Afgelopen jaar hebben de vier heren en dame zichzelf al diverse malen in de picture gespeeld. In Den Haag waren ze één van de hoogtepunten van de openingsavond van Crossing Border. Op vrijdag 12 januari mocht de band acte de presence geven in een overvol en uitpuilende Kleine Zaal van het Paard van Troje. Het voorprogramma werd verzorgd door de vier heren van Storybox. In vergelijking met de jazzy muziek van Room Eleven tapt Storybox uit een ander vaatje. Een leuk detail is dat beide bands op het Crossing Border hebben gestaan en dit weekend te bewonderen zijn op het Groningse Noorderslag. Hoewel het overgrote gedeelte van het publiek bestaat uit jonge vrouwen doet Storybox het niet slecht. Room Eleven maakt zoals wel genoemd wordt vrouwenmuziek en kan rekenen op veel dames in het publiek. Misschien dat daarom de heren van Storybox wel in de smaak vallen. De band opent de set voorzichtig met I Wanna Know, afkomstig van het door critici geprezen album A Fools Attempt. De zang van frontman Helge Slikker is vriendelijk en muzikaal heeft Storybox raakvlakken met country en doorleefde singer/songwriterrock. Up tempo nummers worden afgewisseld met tranentrekkende ballads. Hoewel de liedjes op zich al staan als een huis is de invulling van Oscar Buma om te smullen. Hij geeft de liedjes de versiering die zij nodig heeft. De nadruk ligt vooral op zijn slidegitaar spel. Zeker in Time Enough, Falling with a strange delight en Anywhere komen zijn kwaliteiten naar voren. Zijn banjo kunsten worden vertoond in Tonight. Verder zorgt vooral de samenzang van Helge en bassist Niels de Rooij voor de kers op de slagroom. Hopelijk komen we de heren nog een keer naar Den Haag. De organisatie van de BinneNach zal geen flater slaan met Storybox op het programma. Na een korte break is het tijd voor, Room Eleven. De Kleine Zaal is nu echt hutje mutje. Een goede avond voor de mensen van het Paard want in de Grote Zaal concenceert de Fadoster Christina Branco voor een uitverkocht huis. Sinds het verschijnen van het debuutalbum van Room Eleven, Six White Russians And A Pink Pussycat en het hitje One of these days begint dit kwintet een vaste naam te worden in het Nederlandse muzieklandschap. Flavor is het openingsnummer en de band kampt wat met geluidsproblemen, de ruimte op het podium en met het publiek. Hierdoor maakt Room Eleven een wat onzekere indruk. Deze indruk blijft tijdens het optreden een beetje aan de kont van de band hangen. In vergelijking met de geleefde gasten van Storybox is Room Eleven een stuk jonger en draagt duidelijk minder bagage met zich mee. Dit heeft zich vertaald in vrolijke liedjes. Alles is fijn ingekleurd met jazzy klanken en een finesse touch. De band koketteert met blues, latin, bossanova, pop en folk maar doet dit net allemaal iets te netjes en soms wat te naïef. Natuurlijk swingt de band zoals in Pressing en is hun uitvoering van George Michaels klassieker Faith een lust voor het oor. Maar de onzekerheid is te horen in het spel. Zangeres Janne Schraa komt af en toe te tuttig uit de hoek en lijkt meer bezig te zijn met hoe haar kleding zit en overkomt dan hoe je je eens lekker kunt laten gaan op de muziek van de muzikanten. Want de bandleden hebben veel in hun mars. Zeker bassist Lucas Dols weet hoe je een viersnarig monster moet bespelen. Hij perst vette bassgrooves uit de contrabas en de basgitaar klinkt in zijn handen lichtvoetiger dan anders. Ook toetsenist Tony Roe is geen klein gewicht. Hij weet wat hij doet alleen is zijn spel te verlegen bij de voorbeelden uit de jazzpianistengeschiedenis. Daarnaast lijkt de band er niet helemaal in te zitten. Misschien zit het optreden de volgende dag op Noorderslag wel in hun hoofd. Hierdoor komen You made me see it, Gultar en Sad song niet helemaal uit de verf. Het nieuwe nummer Ode klinkt is ook erg onwennig. Jammer want de band geeft de indruk ooit beter gepresteerd te hebben. Zeker zangeres Janne lijkt te veel te willen leunen op de broertjes Molema (gitarist en drummer). Maar ook het gitaarspel van Arriën Molema blijft vandaag achterwege. Met de hitsingle One of these days wordt de set afgesloten en komt de band uit de kast. Nu is de band als een vis in het water. Toegiften blijven niet uit. Met ondermeer Somedays en Come closer, twee van de sterkste stukken van het debuut lijkt de band zich een beetje te revancheren. Room Eleven heeft een razende start gemaakt en heeft vele harten van vooral jonge dames weten te raken. Wellicht is de band een beetje flabbergasted van de publieke reacties en hadden de heren en dame dit niet verwacht. De toekomst zal uitwijzen welke richting de bandleden op gaan. Of dit blijft de band van dát ene hitje (One of these days), of zangeres Janne Schraa weet zich zo te ontwikkelen dat we over een paar jaar te maken hebben met een nieuwe Trijntje Oosterhuis. Maar de band moet eerst wat meer ballen kweken, tot nu toe is de term aardig bandje wat bij Room Eleven past.