In het Paard van Troje vond donderdag 18 januari de tweede editie van Playlab plaats. De line up was deze keer wederom een interessante. Rondom de singer/songwriter Melle de Boer van Smuttfish waren gitarist/toetsenist Peter van de Meer (The Polar Exploration Ship), drummer Paolo Panza (Templo Diez) en bassist Bruno Jaime Ferro Xavier da Silva. Buiten woedde een orkaan en in de Kleine Zaal van het Paard brachten de vier heren hun kersverse bevindingen. Ondanks het negatieve reisadvies van de ANWB hebben toch zo'n vijftig man de storm weten te trotseren. Natuurlijk verdient een avond als deze meer publiek, maar laten we het houden op overmacht. Het concept van Playlab wordt in Eindhoven al sinds 2002 beproefd. Steeds meer poppodia in de rest van Nederland komen in aanraking met dit leuke initiatief. Een groep willekeurige muzikanten met verschillende achtergronden komen eenmalig bij elkaar om te repeteren en daarna 's avonds op te treden. Het gelegenheidsviertal De Boer, Van de Meer, Panza en da Silva begint voortvarend en zelfs veelbelovend. Direct wordt het publiek getrakteerd op de karakteristieke stembuigingen en dito gitaarspel van de Smuttfish zanger. De begeleidende muziek klinkt onvoorspelbaar en spannend en niemand heeft enig idee welke kant deze heren op zullen gaan. De song wordt lang uitgesponnen en komt uiteindelijk samen in een flink rockende jam, waarbij gitarist Peter van de Meer zijn waarde in de groep direct bewijst. Het tweede nummer komt echter minder sterk uit de verf. Hierbij blijkt het country geluid meteen een stuk breekbaarder dan een muur van distortion. Vervolgens gaat de groep verder met een bluesrock song, die een stuk meer gestroomlijnd klinkt. Gelukkig wordt het experiment niet geschuwd. De meest drijvende kracht hierachter lijkt bassist da Silva, die wederom bekend staat als beeldend kunstenaar. Met een sampler/loop station laat hij beatbox klanken de zaal door denderen en met een keur aan effecten laat hij zijn basgitaar spacy en freaky klinken. Het nummer waarbij hij een strijkstok gebruikt om zijn bas te bespelen lijkt twijfelachtig te beginnen, maar gedurende de song neemt de muziek vreemde en boeiende wendingen, waardoor de compositie spannend en meeslepend wordt. "Het zijn wel veel treurige liedjes geworden" verontschuldigd de Boer zich. Het publiek maalt er niet om en wacht enthousiast op de volgende. Met een lekkere groove da Silva en Van de Meer op toetsen spelen de mannen een funky stuk. Daarna laten ze zich net zo gemakkelijk van een stevig rockende kant horen middels een cover van Neil Young. Het is duidelijk dat er vier rasmuzikanten op het podium staan. Dat er af en toe een noot of akkoord naast zit maakt niet uit, het gaat om het gevoel en het gevoel is goed op deze donderdagavond. Na een uurtje is het optreden afgelopen. Het publiek wordt bedankt en door Jan Borchers geattendeerd op Playlab 3 met Robert Jan Stips op 15 februari. Op aandringen van het publiek wordt de gelegenheidsformatie terug op het podium geroepen. Als toegift wordt het eerste nummer nog een keer gespeeld. Opnieuw mondt het stuk uit in een dynamische jam die overtuigend eindigt, dankzij een onderonsje tussen de bassist en gitarist, dat wordt opgepikt door de drummer. De Boer haakt vervolgens ook nog in om de avond spectaculair af te sluiten.