In 1997 maakte Nederland voor het eerst kennis met volkszangeres Cristina Branco. Haar eerste optreden werd onder de titel ‘in Holland’ op cd uitgebracht en was vrijwel direct een succes. Sindsdien is Branco niet meer weg te denken uit het Nederlandse wereldmuziek- en theatercircuit. Zeven cd’s, meer dan honderd optredens en tien jaar later heeft Den Haag een primeur. De charmante fadista verliet voor één keer de vertrouwde schouwburgen en maakte haar debuut op de bühne van een vermaarde poptempel. “Het is voor ons even wennen, want we zijn niet gewend om in een dergelijke omgeving te spelen” verontschuldigt een uiterst bescheiden Cristina Branco zich bij het betreden van het podium. Later blijkt deze mededeling totaal overbodig, gezien de klasse en overtuiging waarmee ze, samen met haar begeleidingsgroep, het uitverkochte Paard ontroert. Al vanaf de eerste klanken wordt meteen duidelijk dat we hier te maken hebben met een bijzondere zangeres. Het publiek wordt door haar prachtige, warme stem overspoeld met weemoed en melancholie en voor anderhalf uur waant men zich in Lissabon, ver weg van de kille Hollandse winter. De zangeres wordt begeleid door een viertal muzikanten. De heren spelen piano, akoestische gitaar, basgitaar en de guitarra, een twaalfsnarige Portugese gitaar. Naast de authentieke interpretatie van het traditionele Portugese levenslied fado, brengt de groep een mengeling van verschillende invloeden ten gehore. Zo weerklinkt vaak de tango, maar ook horen we flamenco en zigeuner klanken voorbij komen. Ieder lied wordt voorafgegaan door een korte uitleg van de titel of inhoud van de tekst. De aanvankelijk schuw ogende Branco ontpopt zich als een elegante en expressieve performer. Naast haar liefelijke intermezzo’s neemt ze tijdens het zingen filmische poses aan, die haar beleving en gratie op het podium nog meer vergroten. Een van de hoogtepunten van het optreden is de vertolking van ‘Estranha forma de vida’. Tijdens dit Portugese lied uit de vorige eeuw, dat bekendheid kreeg dankzij de fado koningin Amalia Rodriguez, stroomt Branco en haar groep over van emotie en beleving. Aan alles is te zien en te horen dat de muziek die hier wordt gemaakt authentiek en gemeend is. Iets dat totaal niet vanzelfsprekend is voor een gemiddeld popconcert vandaag de dag. Na ruim een uur wordt het publiek bedankt, dat op hun beurt weer hun grote waardering laat blijken door luidruchtig te vragen om een toegift. Nederig keert de groep terug om het resterende applaus in ontvangst te nemen. Vijftien minuten later mogen de bars weer open en kan het publiek terug kijken op een bijzonder mooi concert. Voor de fans is de avond helemaal compleet wanneer Cristina Branco ook nog de moeite neemt om het publiek te woord te staan en handtekeningen uit te delen in de foyer van het Paard van Troje.