Het Paard van Troje weet zich de laatste tijd te onderscheiden van andere Nederlandse poppodia. Eens in de zoveel tijd werkt het Paard samen met het Haagse Residentie Orkest. Een bekende Nederlandse popartiest brengt dan samen met het orkest enkele van zijn nummers ten gehore. Afgelopen jaren wisten ondermeer Zuco 103, Té Lau en The Nits indruk te maken. Woensdag 24 januari was het de beurt aan Popprijs winnaar Spinvis. Een uitverkocht huis dus. Spinvis is zoals bekend als uitvoerend artiest redelijk bijzonder. Of hij nu een samenwerking aangaat met Simon Vinkenoog, met een mini-orkestje (Crossing Border 2002) optreedt, of met eigen band een performance weggeeft. Elk optreden is anders maar toch weer typisch Spinvis. Zo ook dit speciale optreden met het R.O.. Het Paard is dan ook erg goed gevuld. Het is soms maar moeilijk om een glimp op te vangen van het hele gebeuren, zo druk is het op de twee balkons. De meningen over dit gebeuren zijn dan ook verdeeld blijkt achteraf. Sommige zien Spinvis liever met zijn eigen band, andere vonden het gebeuren te monotoon maar voornamelijk vond het publiek het bijzonder met vele kippenvelmomenten. Opvallend is de kledij van de 25 leden van het R.O., doorgaans zijn deze musici gekleed in stemmig zwart, maar vanavond is casual het credo zo lijkt het. Zelfs de dirigent is gekleed in een wit overhemd met trui. Erik de Jong lijkt met zijn grijzige krullenbol prima bij het orkest te passen. De opening is wat onwennig voor zowel Erik als de leden van het orkest. Maar als het tweede stuk 'Voordeel van video' is ingezet lijkt alle spanning verdwenen en is ieder als een (Spin)vis in het water. De videoclips en de visuals op het grote scherm achter het orkest zorgen voor de rest. De set wordt gevolgd door 'Aan de oevers van de tijd' waarvan het arrangement erg ingetogen is, ietwat monotoom en bijna verstild. Tussen publiek en musici ontstaat er een spanningsboog. Slechts Erik doorbreekt deze met opmerkingen of met een blik naar iemand in het publiek. Niet alleen nummers van de twee Spinvisalbums komen langs. Er staan zelfs instrumentale stukken op het programma. Niet iedereen in de zaal lijkt het helemaal te snappen en bij sommige mensen duurt het een tijdje voordat het muntje is gevallen. Zeker bij de wat onbekendere Spinvisnummers kijkt een enkeling wat verveelt. Maar zodra er enkele bekende juweeltjes de revue passeren is alle twijfel weggenomen. De uitvoering van 'Voor ik vergeet' is fenomenaal en het arrangement van 'Dagen van Gras, Dagen van Stro' is een stuk spannender dan op de cd, hoe somber en monotoom deze dan ook lijkt op het eerste gehoor. “Dit gaat over een klein plaatsje niet ver hier vandaan”, zo kondigt Erik het nummer 'Herfst in Nieuwegein' aan. Hier en daar wordt er gelachen en men begint mee te deinen op de klanken van dit nummer. In sommige stukken is er zelfs een hoofdrol weggelegd voor de blazerssectie achter op het podium. Bij de andere concerten met het Residentie Orkest stonden de blazers niet opgesteld, maar de nummers van Spinvis lenen zich hier heel mooi voor. Ook staat er onbekend werk op de setlist, zoals 'Het Mes van God'. Erik staat als Dylan in de clip 'Subterranean Homesick Blues' opgesteld en laat A4-tjes met woorden op de grond vallen die hij net heeft voorgedragen. Na het tekstgedeelte haalt het orkest nog even bombastisch uit waarbij de kunsten van de blazers en de percussionist goed naar voren komen. Elektronica wordt ook niet geschuwd vanavond. Erik drukt een Roland drumcomputer aan uit 1974 om zo het nummer 'Bagagedrager' te starten. Terwijl Erik verteld dat dit een drumcomputer is trekt hij een vies gezicht. 'Bagagedrager' wordt gevolgd door en hoop kakafonie wat weer de aanzet geeft tot het nummer 'In de staat van Narcose' dat doorloopt in een Freejazz achtige bewerking van 'Lotus Europa' om zo te eindigen met een stuk van 'Regen en Patchoulli'. Als extra toegift wordt komt de bewerking van 'Het voordeel van video' weer langs. Dit keer een stuk frivoler, pittiger en strakker dan aan het begin van de set. De musici van het R.O. zijn nu lekker warm gespeeld. Als deze toegift nog niet genoeg is pakt Erik zijn gitaar en brengt geheel solo zijn twee grootste hits ten gehore voor een overvol Paard. Eerst laat hij het publiek meebleren met 'Ik wil alleen maar zwemmen' en tot slot wordt het nummer 'Smalfilm' met volle borst meegezongen. Zijn gehark op gitaar doet de rest. Na afloop van het optreden probeerde iedereen te kijken of de setlist er nog is. Die moest en zou men te pakken krijgen. Er was geen setlist maar wat er wel lag waren al die velletjes met losse woorden die Erik uit zijn handen liet vloeien tijdens het nummer 'Mes van God'. Een hele stapel belandde kris kras door elkaar op de grond. Na afloop werd er gretig in gegraaid, iedereen nam een woordje mee naar huis als herinnering aan de bijzondere avond. Voor de crew van het Paard scheelde dat weer opruimen.