Voorheen zat Robin Proper-Sheppard bij The God Machine. Daar is hij ook bekend mee geworden. Met zijn nieuwste geesteskind, Sophia, deed hij vrijdag 23 februari de Grote Zaal van het Paard van Troje aan. De naam Sophia heeft Robin Proper-Sheppard van een Hal Hartley-film, waarin de betekenis van wijsheid ter discussie wordt gesteld. In het najaar van 2006 is zijn laatste Cd ‘Technology won't save us’ uitgekomen die hij samen met drummer Jeff Townsin voor rekening heeft genomen. Ondanks de vooruitgang van technologie en dat het ons leven vergemakkelijkt, is het volgens Proper-Sheppard geen verrijking. Dat hij zo over vele dingen nadenkt, komt ook tot uiting in zijn muziek. Hij vertaalt dat naar een bepaalde soort melancholie, waarbij hij kan wegdromen en probeert ook zodoende de luisteraars mee te voeren. ‘Technology won't save us’ is dan ook gebaseerd op het verhaal van een vader en zijn zoon die, ondanks radiocontact en het bereiken van de kustwacht, voor de Britse kust verdrinken tijdens hevig weer. In het voorprogramma van Sophia staat White Sands. Een klein half uur krijgt het trio de tijd om het publiek in de Grote Zaal op te warmen. Dat gaat niet van harte. De band speelt half in het donker en speelt op z’n allerterughoudendst, zo lijkt het wel. Reactie van het publiek is dan ook magertjes applaus. Als Eva Meijer dan additioneel toetsenpartijen voor haar rekening neemt, is het al iets interessanter om naar te luisteren. Wat de band ook probeert te zeggen of te bereiken met de liedjes. Het komt niet over en dat is jammer, want White Sands heeft wel vaker laten zien en horen dat ze het wel kan. Als voorprogramma hoeft nog niet te betekenen dat je je daar naar moet gedragen. Nee, je moet juist publiek en hoofdact zien te overdonderen! Als Sophia eindelijk begint en inzet met ‘I left you’, houdt ieder zich nog koest in de zaal. Het is nog even afwachten of mister Sophia, namelijk Robin Proper-Sheppard in opperste stemming is. Afhankelijk daarvan is het optreden of ingetogen of juist onheilspellend uitbundig. Sophia leert ons vanaf de eerste noot meteen het verschil tussen ingehouden en beheerst spelen. De muzikanten laten alle ruimte voor elkaar, wat zeker met drie gitaristen nog best eens lastig zou kunnen zijn. Er wordt geen noot teveel gespeeld, maar elke klap is wel raak. Eén ding is vanaf het begin duidelijk, de band draait hier eigenlijk om slechts één man. De bandleden spelen in dienst van de liedjes van Proper-Sheppard. Niks ten nadele van de andere vijf mannen, deze beschikken over een instrumentbeheersing waar je u tegen zegt en vullen elkaar perfect aan. De linker gitarist en pianist schamen zich niet om zichtbaar te genieten, de bassist en drummer vormen een stabiele basis, terwijl er genoeg ruimte over blijft om de rechter gitarist deze wonderschoon in te laten vullen. Proper-Sheppard had zich geen betere band kunnen wensen om zijn liedjes live ten gehore te brengen. Het begin van de set is vrij ingetogen, de liedjes worden gespeeld zoals ze gespeeld moeten worden. Slechts hier en daar is er een muzikale uitspatting. Tot ergernis van velen wordt er, wanneer alleen Robin Proper-Sheppard speelt, gekakeld door mensen achterin. Gelukkig lijkt de frontman zich hier niet aan te ergeren en let hij alleen op de mensen die wel genieten. Afgewisseld met oude nummers, passeren ook de nieuwe van ‘Technology won’t save us’ de revue. Zonder dat je er erg in hebt, wordt de set steeds een stukje harder. Dat leidt ook tot meer beweging op het podium en veel samenspel tussen zanger en drummer. Naar het einde toe is het dan ook noodzakelijk om oordoppen te proppen. Onder luid applaus, komt Sophia nog terug voor vier geplande toegiften. Na afloop van ‘Birds’ is er veel gejuich, maar na het prachtige intense nummer ‘So slow’ zelfs nog meer. Vlak voor ‘The desert song no. 2’ en ‘The river song’ geeft Robin een waarschuwing. “Dit is voor al die sissies hier vooraan, die niet tegen hard kunnen. Let op, dit wordt hard, stop je vingers maar in je oren.” Als de liedjes ingezet worden is het volume nog aangenaam, naarmate de nummers vorderen is er een opbouw van laag over laag. Zelfs de toetsenist pakt de gitaar erbij en met een drumstokje harkt hij over de snaren. Welgeteld zijn er nu vier gitaren die zorgen voor een overdosis brute geconcentreerde herrie. Nog steeds heeft Proper-Sheppard veel interactie met zijn drummer. Telkens loopt hij naar hem toe, kijkt hem aan en speelt verder. Als de laatste noot gespeeld is, is er veel ontlading, zowel bij de band als bij het publiek. Na afloop staren overdonderde stelletjes elkaar aan en houden elkaar eens stevig vast. Het optreden was zo luid en intens dat het niet in woorden te bevatten is. Sommigen leggen hun hoofd op elkaars schouders om zo nog verder weg te dromen. Sophia heeft het publiek met melancholie en andere muzikale emoties flink te pakken. Rest nog verder om te spoeden naar de merchandise tafel achter in de zaal om maar iets van de band aan te schaffen. Even later voegt Robin Proper-Sheppard zich achter de tafel om te signeren en om met alle fans een praatje te maken. Zijn manier om even te chillen na het optreden.