Concertgangers in het Paard waren zaterdagavond 3 februari van diverse pluimage. Dreadlocks tot je enkels, energiek, sloom, gehuld in dichte rookgordijnen en we hebben zelfs een kind voorbij zien huppelen. De zaal is vol maar dat is niet de enige reden dat iedereen tegen elkaar aanschurkt. Het afbakenen van je eigen territorium is een gevecht als je iets minder gesteld bent op lichamelijk contact. Op reggae feestjes is alles mogelijk. De sfeer is sociaal, het is een gemeenschappelijk ding, zo’n concert. Zeker als de act zo’n grote, invloedrijke is als Black Uhuru. Uhuru betekent ‘vrijheid’. Black Uhuru is een belangrijke speler in de historie van de reggae beweging. De groep stamt al uit 1974, is ontstaan op Jamaica en heeft regelmatig gewisseld van bezetting. Black Uhuru was in 1985 de eerste reggae groep die een Grammy op zijn naam heeft mogen zetten. Een moeiteloos ontspannen samenspel van band en zang is wat het Paard vanavond op zijn bord krijgt. De set bestaat uit werk van het vroege begin tot nummers van het laatste album Black sounds of freedom. Met onder andere ‘Happiness’ en ‘What is life’ wordt de spits afgebeten. De meeste bezoekers schudden de teksten moeiteloos uit hun mouw en weten ieder woord feilloos mee te zingen. Hysterie is niet slechts voorbestemd voor grote popidolen of boybands. Voor Black Uhuru is unaniem besloten te gillen, stampen, springen en zwaaien tot je arm uit de kom is geslingerd. Handjes van links naar rechts. Jah! Rasta faraaaaaai. Fans zijn onder de indruk, wederom. Wederom omdat blijkt dat de meeste geen concert missen van de band. Een aanhanger vertelt: “Ik mis nooit een concert van Black Uhuru, dit is mijn zesde al. De kwaliteit blijft constant ondanks dat de bezetting nog wel eens wisselt. Wist je dat de bassist en de drummer ook gespeeld hebben bij Grace Jones?”. We zijn weer op de hoogte, omarmt door de sociale sfeer en vooral stoned van de voorbij drijvende wolken. Maar ook en vooral zijn we onder de indruk van deze groep. Een mooie set neerzetten is één. Maar de tropen plus bijkomende sfeer naar Nederland halen en het doorgaans lastige Hollandse publiek daarin meeslepen is iets waar weinigen in weten te slagen.