Het genre jazz lijkt in een nieuwe bloeiperiode te zijn. Veel jonge mensen maken kennis met deze oeroude muziekstroming. Den Haag kent sinds vorig jaar twee grote jazzfestivals, Het Bimhuis is verhuisd en vernieuwd, North Sea Jazz huist in het Ahoy, nieuwe jazzmagazines vinden gretig aftrek en Arrow Jazz is populairder dan ooit. Vandaar dat het Paard van Troje niet mag achterblijven. In het kader hiervan stond het Benjamin Herman Kwartet op het programma. Terwijl in de grote zaal de populaire formatie Editors voor een uitverkocht huis spelen doet het Benjamin Herman Kwartet de kleine zaal aan. Zijn kwartet mag dan zijn naam dragen, in deze band zitten meer Nederlandse jazzhelden. Gitarist Jesse van Ruller en Carlo de Wijs op Hammond B3. Deze twee draaien, net als Herman, al heel wat jaren mee in het circuit. Van Ruller was zo’n vijftien jaar geleden dé aanwinst in de gitaarjazz en Carlo de Wijs is de grootste Hammondspeler die er in Nederland rondloopt. Vaste drummer van het kwartet, Martijn Vink, is vanavond vervangen door Gijs Dijkhuizen. Vink blijkt in het vliegtuig terug van zijn vakantiebestemming te zitten. Hierdoor maakt Dijkhuizen deze avond zijn debuut in het Benjamin Herman Kwartet en doet dit met verve. Het is alsof deze drummer altijd al deel van de band heeft uitgemaakt, zo speelt hij op zijn Sonor jazzkit. Benjamin Herman is één van de populairste altsaxofonisten van dit land. Vorig jaar was hij de winnaar van de felbegeerde VPRO/Boy Edgar Prijs en zijn cd’s worden door pers en publiek de hemel in geprezen. ‘Heterogeneity’ kreeg een Edison en zijn meest populaire album ‘The Itch’ werd door De Volkskrant uitgeroepen tot beste Nederlandse jazzplaat 2005. Dit jaar staat Herman ook weer in De Volkskrant Jazz top 10 met zijn New Cool Collective Big Band. Het album ‘Live’ staat op de achtste plaats. Jazz staat momenteel garant voor goedgevulde zalen, terwijl de hedendaagse jazzalbums bij de pers niet voor opwinding zorgen. Slechts enkelingen zijn dit jaar bejubelend ontvangen; Herbie Hancock’s eerbetoon aan Joni Mitchell ‘River’ was bij uitkomst al legendarisch, ook de zwanenzang van wijlen Michael Brecker ‘Pilgrimage’ wordt gezien als misschien de beste jazzplaat van het jaar. Uiteraard zitten de geluidsdragers van Benjamin Herman hier ook bij. De vorig jaar uitgebrachte ‘The London Session’ en de te verschijnen documentairemuziek ‘Campert’, de filmscore van de film ‘De tijd duurt één mens lang’, de documentaire over Remco Campert. Herman is dus hot. Het viertal start met het uptempo ‘Hot dog’. Hier maakt het publiek gelijk kennis met Herman, De Wijs, Dijkhuizen en Van Ruller. Voorzichtig wordt hier gesoleerd, maar de band blijft trouw aan de vette groove van het thema. Grote glimlachen en wiebelende hoofden verraden dat de aanwezigen al helemaal into Herman en co zijn. De set wordt gevolgd met ‘Frank day out’ afkomstig van Herman’s album ‘Get In’. Een relaxte soul en bluesvolle beat. “Hiernaast spelen The Editors. Als wij klaar zijn, dan zijn zij nog bezig en als het lukt zou ik zeker even naar binnen sneaken als ik jullie was.” zegt Benjamin Herman gekscherend. In ‘Frank day out’ krijgt vooral Hammondbeest De Wijs alle ruimte. Met blote voeten bespeelt hij de baspedalen en hij grooved er op los. De Wijs laat zien dat hij één van de allergrootste ter aarde is die het échte Hammondspel beheerst. Zo hoort de Hammond te janken. Maar ook Van Ruller en Herman doen diverse duiten in het zakje. Als een duet loopt hun spel synchroon tijdens dit nummer. Voordat ‘Slow sixteen’ ingezet wordt, krijgt de Hammondman alle ruimte. Benjamin Herman verteld dat er vanmiddag flink gesjouwd is door de medewerkers van het Paard. Deze B3 weegt zo’n kleine 600 kilo. Terecht dat hij een applaus vraagt voor de crew van dit popcentrum. De eerste set wordt geëindigd met ‘Cooking for Jimmy’ een ode aan de allergrootste Hammondkoning aller tijden, Jimmy Smith. Deze set is duidelijk de set van Carlo de Wijs. Het publiek omarmt hem en is zo vol van zijn spel dat tijdens de pauze nergens anders over gesproken lijkt te worden. Na de pauze gaat het kwartet gestaag verder. Nu is het wederom het aanstekelijke enthousiasme van de sympathieke frontman wat meters ver is te voelen. Tijdens andermans solo’s doet hij een stapje terug om zich daarna schreeuwend en vol blijdschap weer in het nummer te storten. Dit is tenslotte één van de grootste kenmerken van Herman. Nu krijgt invaldrummer Gijs Dijkhuizen meer ruimte. Hij heeft zijn dasje maar losgeknoopt en zijn colbertje uitgedaan. Zijn spel is stuwend, droog en niet te veel naar voren. Deze relatief onbekende drummer doet niet onder bij de drie routiniers. Want als er gegrooved moet worden dan wordt er gegrooved en wordt er gevraagd om een rustig jazzbeatje dan is deze er. Martijn Vink wordt duidelijk vandaag niet gemist. Ook het sophisticated gitaarspel van Jesse van Ruller komt meer naar voren. Niet meer dan logisch dat er dan een nummer van de gitarist op het programma staat, het subtiele ‘Victory’ van zijn laatste album ‘Catch’. Hierin horen waar een klein land groot in kan zijn. De eerste winnaar van de Thelonious Monk Award maakt een prachtige spanningsboog en land daarna weer op aarde. Met het overbekende ‘Sunny’, gevolgd door een vet swingend slotstuk komt er een einde aan het optreden van dit kwartet. Door tijdsdruk kan er helaas geen toegift meer vanaf. “Het spijt ons. We zijn iets te lang door gegaan.” Gevolgd door een saxofoonsolo richting kleedkamer kan het publiek toch afscheid nemen. Het is vanavond weer bewezen dat jazz niet alleen voor oude lullen en kakmadams is. Jazz is jong, wild en helemaal weer van nu.