Dit jaar werd de BinneNach voor het eerst niet tegelijk met de KoninginneNach gehouden, maar op de dag ervoor, op zaterdag 28 april. Heel druk was het niet, maar qua sfeer en de kwaliteit van de optredende acts kan de vijfde editie van de BinneNach met recht een succes genoemd worden. In het tweede deel van het verslag o.a. de optredens van Thomas Dydbahl, Frédérique Spigt, Markowski en Dennis Kolen. Tekst: Cok Jouvenaar (Frédérique Spigt), Lilian van Dijk (Dennis Kolen), Peisam Tsang (Thomas Dybdahl), Rob Vondracek (White Sands), Remco van der Ham (Markowski, Nneka) en Tino van Leeuwen (Wim Akkermans) Foto's: Peisam Tsang (Thomas Dybdahl), Lilian van Dijk (Dennis Kolen), Ron van Varik (Wim Akkermans) en Joost le Feber (Frédérique Spigt, White Sands, Markowski) In de grote zaal wordt het spits afgebeten door een veteraan in het Theater aan het Spui; Frédérique Spigt. Vanaf haar Nederlandstalige debuut 'Engel' is de rock 'n roll lady hier vaste gast tijdens haar tournees. Vanavond houdt ze het klein, maar spettert het optreden als vanouds. Haar laatste album 'Eén kus' staat in het teken van de accordeon en heeft hierdoor een Frans sfeertje. Dit sfeertje staat tijdens dit BinneNach optreden dan ook centraal. Vanaf meet af aan slaat ze de spijker op de kop met 'Reviens moi' gevolgd door 'Dance macabre', de openingstrack van haar nieuwe plaat. Opgedragen aan alle kabinetten Balkenende laat ze weten. Hein Offermans bespeelt zowel de contrabas als de tuba. "De X-factor" roept Fré gekscherend als de lange bassist de Tuba omhangt. Maar het is vooral Gaen Gresens die achter de piano en de trekzakken de show steelt met zijn spel. Hij zorgt voor de frivole invulling en ludiek spel die het optreden van vanavond zo bijzonder maakt. Ook staan enkele bewerkingen van bestaande nummers op de setlist. 'Strange I've seen that face before' van Grace Jones heet dan logischerwijs 'Vreemd' en een nummer van The Rolling Stones hebben Spigt en co omgebouwd tot een tango d'amour. Het nummer 'Terrifying' heet bij Fré Amour Terrifiant. De toon is gezet, de BinneNach is dit jaar nu alweer geslaagd. In de FAB zit Hagenees Wim Akkermans op het podium, samen met een violiste en een tweede man op gitaar. De liedjes die ze spelen zijn kort en blues/rockgetint. Bij het nummer 'Let the good things end' legt Wim zijn gitaar even weg en gaat staand zingen. Wat nu opvalt is dat hij een krachtige stem heeft en vol overgave zijn teksten ten gehore brengt. Niet iedereen uit het publiek is even geïnteresseerd; de meeste mensen zijn naar de FAB gekomen om lekker te zitten onder het genot van een drankje en een babbeltje. Na Wim Akkermans speelt de folky americana groep rond Pascal Hallibert, White Sands, met een oneerlijke concurrentie van Thomas Dybdhal die bijna op dezelfde tijd in de grote zaal begint. Derhalve is de FAB behoorlijk leeg, maar dat mag de pret niet drukken. Met een gastrol van Eva op de elektrische piano en een ijzersterke bezetting met steelgitaar speelt White Sands een sfeervolle set. Na een onzeker begin komt de band goed op gang. De desolate, karakteristieke stem van Pascal en het ingehouden spel van de begeleiders geven White Sands een professioneel geluid. Sfeervol, boeiend en bij vlagen overweldigend. Als White Sands zo doorgaat dan moet er toch echt wat gaan gebeuren met deze unieke act. De nieuwe cd komt uit in september. Terwijl de grote zaal al vol zit, druppelen er nog steeds mensen binnen voor Thomas Dybdahl. Deze Noor is geen onbekende voor Den Haag. Al eerder heeft hij hier optredens gedaan, waaronder op Parkpop. Als hij en zijn band, voor de gelegenheid heeft hij uitgepakt met zes muzikanten, tijdens de intro opkomt, wordt hij met open armen ontvangen. Tijdens het eerste nummer, 'Maury the prawn', blijkt al snel dat er technische mankementen zijn. Het orgel werkt niet naar behoren. Dybdahl neemt dit goed op en doet even een nummer samen met zangeres Silje Salomonsen totdat dit probleem is verholpen. Tijdens 'Cecilia' krijgt hij het hele publiek aan het zingen: "Here I am, flesh and bones." Het gewenste resultaat tovert een brede lach op zijn gezicht. In totaal wordt er vijf kwartier gespeeld. Mooie, volle liedjes met het gebronsde falset stemgeluid van Dybdahl worden ten gehore gebracht. Hoewel het publiek de set zittend aanschouwt, wordt er flink heen en weer gewiebeld. Tot slot wordt 'Dreamweaver' gespeeld. "Onthoud deze twee woorden: dreamweaver, daydreamer. Ik wil dat jullie allemaal meezingen." Het nummer wordt een paar keer opnieuw gestart totdat iedereen uit volle borst mee kan zingen en wordt tot het eind aan toe muzikaal uitgerekt. Het optreden is meer dan succesvol geslaagd en Dybdahl en band kunnen dan ook rekenen op een verdiende staande ovatie. Deze nemen ze dan ook in ontvangst met een diepe buiging. In de FAB is inmiddels Markowski, de in Rotterdam wonende singer-songwriter, begonnen. Met haar prachtige americana liedjes als 'Photograph' en 'Catch me' won ze in 2006 de Grote Prijs van Zuid-Holland en niet onterecht. Ook vanavond zet Sonja Markowski een sterke set neer en zijn we vanavond naar eigen zeggen getuigen van een "fantastische gebeurtenis". Vanavond spelen Markowski en haar begeleiders namelijk voor het eerst een elektrische set, al lijkt het alsof ze nooit anders deden. Het eigenlijk enige echte nadeel van het optreden is de sfeer in de FAB. De felle sfeerloze belichting doet het geheel geen eer aan. Tel daar het flinke geroezemoes in het publiek bij op en je kan concluderen dat Markowski hier niet helemaal op haar plek is. Jammer, want ze verdiend zeker beter. Zangeres Nneka, o.a. bekend van haar clip 'Africans' op The Box, werd op het laatste moment toegevoegd aan het programma van de BinneNach. Ze is de derde en laatste act in de grote zaal van het Theater aan het Spui. Tussen alle, al dan niet akoestische, acts en singer-songwriters valt Nneka een beetje buiten de boot. Naast een drummer, gitarist, bassist en toetsenist heeft zij zelfs een dj bij zich. Dat zie je niet snel op de BinneNach. Het publiek van de BinneNach heeft blijkbaar ook niet echt behoefte aan een dergelijke soulact, getuige de leegstromende zaal gedurende haar optreden. Toch vreemd, want het optreden van de Nigeriaanse is erg goed. Vooral de zang van Nneka en de beats van dj Farhot verdienen waardering. Jammer dat de begeleidingsband dat niveau niet kan halen. Bij het nummer 'Lost souls' begeleidt Nneka zichzelf op akoestische gitaar, één van de hoogtepunten in de set. Hoewel het overgrote deel van het publiek inmiddels is vertrokken laten de overgebleven toeschouwers zich van hun beste kant zien door er lustig op los te dansen. En zo hoort het. Het begon met Wyatt. Toen dat niet het gewenste succes opleverde, ging Dennis Kolen daarnaast solo. De cd 'The Jinx' was een sterk debuut. In de FAB begint hij met wat solonummers. Zijn gitaarspel en soepele americana stem liggen aangenaam in het gehoor. Het is duidelijk waar zijn roots liggen: de sixties en seventies. Toch gaat het pas echt spatten, als zijn twee maatjes van Wyatt, Wietse Zeedijk en Ferry Lagendijk, hem met bas en keyboards komen versterken, samen met zangeres Wies Peeters. Ze beginnen ijzersterk met het vierstemmige 'Helplessly hoping' van Crosby, Stills, Nash & Young, met gitaarbegeleiding van Dennis. Het lukt ze zelfs om het publiek aan de bar stil te krijgen. Die zo mooi bij elkaar kleurende stemmen maken dit optreden tot een bijzondere en heel verrassende ervaring. En, pijnlijk genoeg, toont het ook dat Dennis Kolen toch beter uit de verf komt in een meerstemmige setting. Iedereen in dit gezelschap straalt. Het gaat goed, ze hebben er plezier in. De nieuwe cd van Dennis, 'Wild Oats', ligt vanaf 21 mei in de schappen. Hierop doen ook de mensen mee die hij vanavond meegenomen heeft, een absolute aanrader dus, want Dennis' composities mogen er zijn.