Dit jaar werd de BinneNach voor het eerst niet tegelijk met de KoninginneNach gehouden, maar op de dag ervoor, op zaterdag 28 april. Heel druk was het niet, maar qua sfeer en de kwaliteit van de optredende acts kan de vijfde editie van de BinneNach met recht een succes genoemd worden. In het eerste deel van het verslag o.a. de optredens van Chris Chameleon, Marike Jager, Tom Pintens en The Polar Exploration Ship. Tekst: Cok Jouvenaar (Marike Jager), Lilian van Dijk (Lucky Fonz III), Tino van Leeuwen (Carrie Rodriguez, Anton Walgrave) en Jeroen Thijssen (Tom Pintens, Chris Chameleon, Washington, The Polar Exploration Ship) Foto's: Lilian van Dijk (Lucky Fonz III, Chris Chameleon, Washington), Peisam Tsang (Tom Pintens, Marike Jager), Joost le Feber (The Polar Exploration Ship) en Tom Tonnon (Carrie Rodriguez, Anton Walgrave) Luck Fonz III mag de BinneNach openen in de Foyer. De man is gezegend met een innemende persoonlijkheid. Hij schroomt er niet voor veel van zichzelf te laten zien, op een intieme manier. Hij is niet meer of minder dan hij voorstelt, is zijn boodschap. Voeg daarbij zijn eigenzinnige talent, zijn grappige, maar soms ook diepsombere teksten en zijn knappe gitaarspel en je verwondert je niet meer dat hij de Grote Prijs van Nederland won in 2006. Zijn zwakke kant, zuiver zingen, gebruikt hij zo, dat het zijn optreden en presentatie juist versterkt. Ook zijn mimiek en poses zijn nogal apart, op zijn zachtst gezegd. Het is grappig, het is gek, het is entertainend. Hij bespeelt bijvoorbeeld een minikeyboard zittend op zijn knieën. Met zijn teksten heeft hij echt wat te vertellen. Ze weerspiegelen zijn kwikzilverachtige persoonlijkheid en ontlokken soms reacties aan zijn publiek. Hij reageert direct, ook al onderbreekt hij er zijn liedje mee. Het publiek moet ook meedoen. "Wie wil er niet meezingen?" Uiteraard durft maar een enkeling zijn vinger op te steken. Het gaat wat aarzelend, maar na wat aansporingen lukt het aardig en is de zanger tevreden. Een prettige verrassing om de avond mee te beginnen. Tom Pintens is op de BinneNach de eerste in de kleine zaal. De Belg, die wij ook kennen van Zita Swoon en 2000 Monkeys, staat voor het eerst sinds drie jaar weer in het Theater aan het Spui. Toen was het in verband met de theatervoorstelling 'Kaatje is verdronken' waar drie man en een paardenkop aanwezig waren. Bij dit optreden is het toch wel wat voller, tot genoegen van Pintens. Vandaag geen Zita Swoon, Tom brengt vandaag puur Nederlandstalige liedjes, geschreven door zijn vriendin. Pintens brengt een interessante set, die eigenlijk prima past in de sfeer en setting van de BinneNach. Met songs als 'Al die tijd', 'K', 'Zij houdt van vechten' en afsluiter 'Gewoonte' weet Tom Pintens met zijn twee bandleden het publiek met iedere noot te boeien. Zelfs als het hem lukt om op bijna al zijn gitaren een snaar te laten springen. Carrie Rodriguez uit Brooklyn, New York speelt in de foyer. Haar begeleidingsband bestaat uit een gitarist en een contrabassist. Ze speelt zelf op een klein elektrisch gitaartje. De muziek is te omschrijven als country/bluegrass. Bij het derde nummer pakt ze haar viool en spreekt zich lovend uit over haar medemuzikanten. Tegen het eind van haar set vertelt ze dat haar vader in Dordrecht woont en hier vanavond ook is. Speciaal voor een vriend van haar vader draagt ze een nummer op. Jammer dat een groot deel van het publiek alweer vertrokken is om te kijken naar de acts in de andere ruimtes. Chris Chameleon speelt na Tom Pintens in de kleine zaal. Na een overweldigende introductie door Jan Douwe Kroeske, die ook de vocalen van Chameleon aanhaalt zijn de verwachtingen eigenlijk direct hooggespannen. Jammer dat Chris maar weinig "liekies" speelt van zijn cd 'Ek herhaal jou'. Wel komt 'Korreltjie zand' voorbij, van de prachtige werken van Ingrid Jonker. Verder niets dan lof! Chameleon speelt virtuoos zijn liedjes aan elkaar en wisselt deze af met leuke anekdotes over zijn leven en het schrijven van de songs. De ene keer in het Engels, dan weer in het Afrikaans en dan weer in het Nederlands. Het maakt niet uit, de meeste mensen verstaan de meeste woorden en genieten van de Engelse en Afrikaanse songs. Ook geeft Chris Chameleon zijn eigen schwung aan een paar oude Boo! tracks. De woorden van Kroeske zijn niet gelogen als Chris Chameleon de vierde octaaf haalt en tijdens de liedjes diverse vreemde geluiden maakt (monkeypop) en ook een aantal traditionele neusklanken niet schuwt. Het Noorse Washington, wat veelal in het voorprogramma staat van Thomas Dybdahl, staat in de foyer van het Theater aan het Spui. Op zich een redelijk podium en een aardige locatie, maar omdat het toch een plek is waar veel mensen langslopen is dit killing voor de sfeer, waardoor Washington toch af en toe niet helemaal goed over komt. Het trio uit Tromsø speelt echter een prima set, met diverse tracks van de nieuwe cd 'Astral sky'. Ook zanger Rune Simonsen is prima in vorm en vergelijkingen met een Jeff Buckley zijn terecht. Voeg daar de drumpartijen van Esko Pedersen en bassist Andreas Høyer aan toe en je krijgt gevoelige, meewarige popsongs die wat neigen naar een rustigere variant van Saybia en hier en daar ook iets van Coldplay. Door technische problemen tijdens de opbouw begint het optreden van Marike Jager & Band later. Hierdoor trekt ze een groot gedeelte van het publiek dat bij Thomas Dybdahl zat mee. Het optreden van de Noorse superster is net ten einde. Geen verkeerde keus voor het BinneNach publiek. Wie de band een dikke maand geleden in het Paard heeft zien spetteren weet wat er te verwachten staat. Helaas is het niveau van vanavond minder dan op die legendarische avond in de Haagse poptempel. Marike en haar mannen hebben moeite om erin te komen, tenminste zo lijkt het. Marike maakt een zenuwachtige indruk en aan het begin van de set laat het geluid te wensen over. Hierdoor valt opener 'Bittersweet' een beetje in het water. Maar gaandeweg de eerste helft van de set komt het drietal op niveau en klinken de nummers van het album 'The beauty around' weer als vanouds. Zeker de titelsong en de publiekskraker 'Lizzy' staan als een huis. Een revange voor Marike op de Nach. In 2004 speelde mocht ze acte de presence geven in de foyer op de BinneNach, maar uit meer dan een handjevol mensen bestond haar publiek toen niet. Zoals presentator Jan Douwe Kroeske al vermeldde in zijn aankondiging "Ze heeft nu eindelijk het publiek dat ze verdient". In de kleine zaal wordt rond middernacht Belg Anton Walgrave aangekondigd. Presentator Jan Douwe Kroeske benadrukt de 'oefenkot-sfeer' waarmee de band zich op het podium neerzet. De driemanformatie, bestaande uit gitarist Anton, een bassist en een drummer, speelt veel nummers van het album 'Shine'. Ze proberen ook een net geschreven song uit, te weten 'You can take me home'. Hierna volgt een rustige episode middels twee louter op piano gespeelde liedjes. Prachtige nummers overigens. Dan vervolgt de band weer in de normale bezetting, alleen is er slechts nog een handjevol mensen overgebleven... Wat The Polar Exploration Ship op de BinneNach doet is een groot raadsel. De BinneNach is toch een festival wat zich kenmerkt door het boeken van singer-songerwriters. Afsluiter The Polar Exploration Ship is met haar experimentele gitaarrock een hele vreemde eend in de bijt. Veel mensen vinden het welletjes en dat is niet echt vreemd. Niet dat het slecht wat de heren brengen, verre van. Het rockgehalte slaat gewoon niet echt aan bij veel bezoekers. De mensen die wel blijven hangen, horen echter fijne gitaarklanken. Zeker als de mannen even overgaan tot een flinke experimentele jam. Zo horen we ze toch wat liever dan de gestructureerde liedjes met zang.