De bandmarathon zit er op en zo ook het live verslag van 3VOOR12 Den Haag. De redactieleden van 3VOOR12 Den Haag waren er de hele dag bij en maakten live verslag van deze nationale recordpoging met maar liefst 80 optredende bands. Lees hier het tweede deel van het verslag! Help kinderen met kanker sneller genezen! Stort op giro 8118 voor de Stichting KiKa! De solo-act Martijn is een welkome verrassing tussen al het elektrische gitaargeweld. Haperend en hakkelend werkt hij zich door zijn set heen. Wel moedig overigens dat hij het helemaal in zijn eentje doet. Moedig ook van de band erna, Punkture 89, om zo jong al op het podium te staan. De drie jongens hebben op de vroege ochtend al heel wat fans (waarschijnlijk schoolgenoten) uit hun bed weten te krijgen. Appaloosa, een vijfkoppige band, is de volgende act van de bandmarathon. De zangeres staat als enige vrouw tussen vier mannen in te zingen. Het lijkt alsof ze een koptelefoon op heeft, zo staat ze met haar handen tegen haar oren geklemd. Het zal de concentratie wel zijn, zullen we maar zeggen. Opvallend is overigens het strakke drumspel. Dat kunnen we ook zeggen van de drummer van de band erna, het Amsterdamse No Sins. Deze drie heren maken punkrock op de hoogste snelheid. Er is trouwens nog redelijk wat publiek aanwezig, ondanks het tijdstip waarin we verkeren, namelijk kwart over negen in de ochtend. Twee heren van No Sins vormen de kern van Antiwire. Veel verschil met voorgaande formatie is er niet, behalve dan dat er een andere drummer speelt. Hun cover van "Pretty woman" van Roy Orbison is niet bijster origineel te noemen. Ook de band Twiggy, die hierna speelt, houdt zich aan de regels van de punkrock. Het is sowieso iets teveel van hetzelfde genre achter elkaar. Net nu we dit geconstateerd hebben, betreedt Flight 195 het podium. Deze Arnhemse band bestaat uit drie mannen (één jongere en twee ouderen) en een meisje. Zangeres JC manoeuvreert zich moeiteloos door de songs heen. Metatron is een metalband, waarvan de zanger in het eerste nummer gelijk zijn kwaliteiten onthult. Zijn luide, opera-achtige manier van zingen trekt de aandacht. Iets wat ook de aandacht trekt, is het breken van de gitaarsnaar bij de volgende band, Groovebox (overigens invaller voor White Lies). Het eerste nummer gaat nog vlekkeloos, met trouwens twee jongens als rappende frontmannen, maar dan wordt het even een muziekstuk spelen zonder gitaar. Gelukkig is het euvel daarna opgelost en musiceert de band vrolijk verder. De drie jongens van Bulwark spelen rock zonder enige pretentie. Technisch is het allemaal in orde, maar een echte uitstraling heeft de band niet. Durf en moed is wat Barry Sprokkereef (o.a. ex-Soft Posh) toont tijdens de uitval van Risskant. Hij grijpt de microfoon (waar hij al zo lang om heeft zitten zeuren) en schreeuwt en pruttelt erin. Vermakelijk voor de omstanders, maar helaas... de volgende band komt er alweer aan, te weten Iets Met Ska Erin. Drie jonge honden maken metal met nietszeggende teksten als 'Eigen huis en tuin aaaaaaaah!' De echte metalfans zien de humor er wel van in. Inmiddels kruipen we langzaam richting het middaguur en staat de popband Sol op het programma. De jonge band speelt frisse, goed in het gehoor liggende pop/soulliedjes en houdt de sfeer er voor de diehards goed in. Ook L'Chaim zorgt voor gezelligheid. De klezmermuziek laat je denken op een zonnige middag op een veldje te liggen. Toch zitten we nog steeds in Bazart, waar het inmiddels iets rustiger is geworden. Wel is inmiddels ook TV West gearriveerd om de bandmarathon te filmen. Last Year Lovers leerden we voor het eerste kennen op het HPC Winterfestival, waar zij hun debuutoptreden hadden. De band is gegroeid sindsdien, maar er mag nog wel het een en ander bijgeschaafd worden. Na de alternatieve rock van Last Year Lovers gaan we door met singer-songwriter Maarten Willems. Zijn Nederlandstalige folkliedjes vallen duidelijk niet heel erg in de smaak bij het publiek. Toch doen er een aantal uit meligheid toch gezellig mee met Maarten, en klappen en schreeuwen ze er lekker op los. Ook The Achievers zijn Nederlandstalig, maar dan meer de kant van de countrymuziek op. Leuke band, maar meer ook niet. De toevoeging van viool doet het ook goed! Crown Electric Company, met ex-Black Heart Betty lid Boudewijn op gitaar/zang, speelt een mix van Americana en pop. Echt indruk maakt het niet en als de band aan het eind van de set aan het publiek vraagt of ze nog een liedje gespeeld mag worden luidt het antwoord "nee!". Ook Escape Everyday maakt weinig indruk en hun experimentele rock is nou niet echt verrassend te noemen. Hard is het in ieder geval wel en het publiek staat dan ook op veilige afstand van het podium. Headhunter is vanmiddag niet op komen dagen, waardoor L'chaim nog een setje als invaller mag spelen. De band maakt er nog een klein feestje van en speelt o.a. een eigen versie 'Hava Naquila Hava'. We zijn bijna blij dat Headhaunter niet is op komen dagen! Met FortyNine staat er weer iets heel anders op het podium, namelijk metal! En nog best goede metal ook. De zanger en de gitarist staan gedurende het optreden meer in de zaal dan op het podium. Raggen met die gitaren zeggen wij dan! Inmiddels kunnen we ook melden dat het record nu al verbroken is! Er zijn namelijk al meer dan 60 bands geweest en dus staat het nieuwe nationale record nu op naam van Bazart! Het uit Rotterdam afkomstige punkbandje The Accelerators weet te beroeren. Sommigen zijn al zo'n 19 uur binnen en dat begint zijn tol te eisen. Rock 'n Roll is maar een relatief begrip in het Hollandse. Drie gitaristen op kop met verse hapklare punk die puntig door de gelederen snijdt en niet anders dan beweging kan veroorzaken. Het is niet veel maar het is iets en de band lijkt er niet onder te lijden. Besloten wordt met een cover van the Ramones 'Somebody put something in my drink', een al even succesvolle afsluiter van een pittige set. Bloedkop start hun eerste track in zonder bassist. Zonder aankondiging springt hij bij: "jullie willen niet weten hoe ik hier gekomen ben". Speedrock is het wat dit kwartet speelt. Het is wat moeilijk te verstaan maar we horen Nederlandstalig en schijnbaar ook Engelstalig. "Ik wil bier, 6 bier, 6 bier", gevolgd door de Pulp Fiction soundtrack van Dick Dale. De zangeres, het enige meisje in de band, voegt er nog de legendarische quote aan toe "...and I'll execute any motherfuckin' last one of ya". Mwah! Het record is inmiddels verbroken maar er staat nog zo'n vijf uur speeltijd op de klok. Tijd voor hardrockband Picture of the Moon. Aardig in zijn genre hoewel theatraal en wel erg fris ogend met de glanzende krullen en glimmende nette blouse van de frontman. De zaal lijkt ineens behoorlijk leeg. Weinig aanhang en weinig lokale geïnteresseerden. Of het ligt aan het charisma van de band of aan de sound is moeilijk te zeggen. Technisch gezien zit het aardig in elkaar maar ook dat geeft geen garantie. Vermoeide mensen zijn kritisch en eerlijk ook wellicht? Met de nieuwe zangeres heeft Kánina een vreemde eend in de bijt. Terwijl de rest van de bandleden gekleed zijn in voornamelijk zwart, heeft de zangeres een kleurig gestreept truitje aan en staat zij op open naaldhakken. Voorheen was het noiserock meets doompop, nu klinkt de muziek meer poprock meets jazz. Je krijgt de indruk dat de band zichzelf inhoudt om de zangeres niet te overstemmen. Daardoor gaat het niet compleet los en klinkt het minder robuust en stoer dan in de vorige samenstelling. De band kan nog niet overtuigen en moet er nog hard aan werken om opnieuw een eenheid te worden. De psychedelische rock van Dead Fish fm kan ook niet overtuigen. Bij het eerste nummer klinkt het alsof er een vis op het droge ligt te spartelen. De band komt niet geboeid over en kan de bezoeker dan ook niet over de streep trekken. De leadzanger heeft zijn songteksten op papier voor zich liggen, maar heeft het niet echt nodig. Elk nummer duurt gemiddeld zes minuten. Zo kunnen ze in een set van 15 minuten toch slechts drie nummers spelen. De laatste wordt gedoneerd aan Greenpeace en is binnenkort te downloaden van diens website. Maar of ze er echt blij mee zullen zijn. Ach, tenslotte is het ook weer voor een goed doel. Uit Zoetermeer overgekomen is de epische gothic doom metal, een hele mond vol, formatie Elizium. Een beetje verlegen is de sympathieke frontman als hij het woord neemt tot de zaal maar als hij zijn scheur opentrekt om grunt en zang af te wisselen is dat volledig verdwenen. Elizium speelt een degelijk staaltje doom metal. Niets meer, niets minder. Een band die het doet voor de passie en die waarschijnlijk veel de oefenruimte induikt, zoveel is zeker. Elizium overtuigt als eenheid. Op het nippertje op tijd binnen is rap duo Spoken Words uit Ede. Serieus en wellicht ook een beetje nerveus. Daar sta je dan fris gedoucht voor een publiek dat bestaat uit aanhang van alle denkbare genres. Nervositeit is ongegrond want deze boys boppen en krijgen de voetjes van de vloer met beheerste, goed op elkaar ingespeelde raps en een bescheiden flow. Nadat Spoken Words het 'hiphopuurtje' is opgestart, denderen we vrolijk verder. De Hoogleraren In De Onzinkunde wijzen ons er nog eens eventjes haarfijn op. Het record is verbroken!!! Tijd om het record nog eens even wat scherper te stellen. De zeven heren van HIDO doen ook aan rap. Verschil met de andere bandjes van vanavond is dat het een muzikaal ensemble is. Drums, bas, saxofoon - alles erop en eraan. Lekkere beats. Of de beide rappers onzin uitkramen is grotendeels de vraag, omdat ze niet de hele tijd even goed te verstaan zijn. Of zal het komen dat de meeste luisteraars er al flink wat uurtjes op hebben zitten en de snelle dope rijms gewoonweg niet meer kunnen volgen en interpreteren? De vier Surinaamse Hagenezen van de DaCHRecords Crew volgen. Even andere koek. Flinke hardcore hiphop is dit. Niet iedereen vindt het even chill. Men wacht geduldig het kwartiertje af, wellicht vindt de ware hiphopliefhebber het Nederlandse (en Surinaamse) werk wel vet. Een ding hebben de DaCHRecords Crew en HIDO gemeen, mooie vrouwen zijn een muze, en daar klinken we nog een drankje op, en sommigen een djonko. Aboeng! A-dimatic is, volgens de frontman, hijzelf en zijn band. Achter de drums een meisje wat een leuk beeld geeft tussen het testosteron. A-dimatic maakt de veelgemaakte sprong tussen funk en hiphop. Echt overtuigen doet de band niet getuige de starende bezoekers die uit het lauwe repertoire weinig fut kunnen opwekken. Het is uit met de hiphop als de heren van Zest (het vroegere Instant Mix) het podium betreden. Op zich een welkome afwisseling, hoewel ook hier het schier ingekakte publiek ook niet echt dolenthousiast op reageert. Op zich jammer, ook daar de Bazart zich eigenlijk ook wel heel goed leent aan de wat donkere, grunge-achtige klanken van de vier heren. Snel over naar The Blues Junkies, met onder andere twee voormalige leden van Lianan Shee in de gelederen. Naast deze jonge honden een oude rot in het midden. Deze bassist heeft wel zeker blues in zijn gelederen. Zonde dat de zang van Sander Bus gedurende het gehele optreden bijna niet te verstaan is, want verder klinkt het toch echt prima. Mocht dit voor de diehard marathonner of voor de laatbloeier een inkakmoment danwel een wake up call, dan is dat moment nu voorbij! Op naar onvervalste meidenrock met de jongedames van The Socks dan. Helaas laten zij hier en daar nog wel even een steekje vallen, na de toch redelijke set van de twee voorgangers. Ook de laatste track (Trouble) slaat niet echt aan. Hoogtepunt is eigenlijk, erg jammer, dat het grote recordscherm wat al bijna 22 uur aangeeft hoe lang er nog te gaan is en welke band optreedt even van slag raakt. Jammer voor de talentvolle meiden, maar volgende keer zeker stukken beter! De leden van het Amsterdamse A Change Of Plan schuimen al de hele nacht rond in Bazart. Eindelijk is het dan de beurt aan hen om te laten horen waarvoor ze in eerste instantie gekomen zijn. Het strakke drumwerk valt op evenals de combinatie die gemaakt wordt met twee zangers, waarvan de een zich exclusief op het gruntwerk stort. Een energieke set hardcore die flirt met een emo-sound. De drummer lijkt weggelopen uit 30 Seconds from Mars. Owen Meany, drie heren en een dame, is zichtbaar geïnspireerd door Guns ‘n Roses. Garage stoner is wat ze spelen en waar ze hart en ziel instorten. In de voorste gelederen ontstaat wat roering onder de liefhebbers van het makkelijk te behappen repertoire. De band Jase mag zich iets langer bewijzen dan zijn voorgangers. De sfeer is relaxed, het zit er bijna op. In die zin ook een prima band voor het moment. Intense rock met een dramatisch effect in de zang van de frontman die zich zichtbaar inspant maar af en toe onzuiver klinkt. Af en toe een soundcheck tussendoor en Jase kan weer door met de zware opgave het publiek weer nieuw leven in proberen te blazen. Dat doen ze met o.a. een nummer van Tori Amos. Jase mag zijn kunstje lang volhouden vanwege het uitlopen van de slotact, El Guapo Stuntteam. Voordat El Guapo Stuntteam begint is er nog een korte jamsessie om de tijd te doden. Ivar Keuren (ex-The Crowd)zingt wat covers als 'Whole lotta Rosie', 'When I come around' en 'Smells like teen spirit'. Zeg nooit meer iets over Belgen. Het El Guapo stuntteam sloot de marathon overtuigend af. Vette rock met ballen. Het record werd gehaald en zowel publiek als organisatie waren lyrisch. In de loop van de komende week wordt bekend gemaakt hoeveel de aktie voor Kika heeft opgeleverd. En wat betreft het 3voor12 team, die gaan nog lang niet naar bed. Proost! Dit liveverslag werd verzorgd door: Peisam Tsang, Jeroen Thijssen, Ron van Varik, Inge van Holstein, Remco van der Ham, Leontine de Reede, Leonie Willemstein, Eefje Lammers, Joost le Feber en Tino van Leeuwen.