Tekst: Tino van Leeuwen | Lilian van Dijk (Large Number en Näd Mika) Foto's: Lilian van Dijk en Ron van Varik De kleine zaal van het Paard was vrijdagavond 13 april gereserveerd voor vier electro-acts, allen bestaande uit vrouwen. Onder de noemer ‘Electric Ladyland’ organiseerde platenzaak LaLaLand een festijn waarvan de verwachtingen hoog lagen. De bezoekers kregen trouwens op vertoon van hun kaartje een gratis vinylsingle met daarop tracks van de vanavond optredende acts. Anat Ben-David, van origine een Israëlische kunstenares, opent de avond. Ze laat zichzelf begeleiden d.m.v. een laptop, waarop zowel haar muziek als de visuals staan. Bij opkomst is er op het scherm ‘Blastic’ te lezen, terwijl Anat “Loud! Loud!” in de microfoon schreeuwt. De pompende electrobeats worden harder gezet. Ze heeft het over ‘rich art style’ en ‘russian roulette’, terwijl de beelden achter haar louter de zangeres zelf laten zien. Deze dame is blijkbaar helemaal vol van zichzelf. Halverwege de show laat haar laptop het afweten en moet er van alles gedaan worden om de juiste programma’s opnieuw te starten. Jammer, want eigenlijk is de verrassing er helemaal vanaf. Anat doet verder haar ding, waarna ze zonder gedag te zeggen het podium verlaat. Hopelijk is de volgende act wat interessanter. Het Engelse Large Number aanbidt de god van de elektronica. De man met de oscilloscoop is de spil van de band. Met zijn handen magische gebaren makend, ontlokt hij de meest vreemde geluiden aan zijn apparaat. Het zoemt, het piept, het klinkt als hoewoewoe. Zelfs met in de ene hand een bierglas, krijgt hij er nog van alles uit. Zangeres Ann South ziet er mooi uit met haar glitterkleding en de kleurige pluimen op haar broek, maar een echte podiumpersoonlijkheid is ze niet. Dat komt ook door het repertoire, dat op zijn zachtst gezegd verre van boeiend is. De twee andere bandleden, één op keyboards en één op bas, stralen helemaal niets uit. Ann speelt af en toe een deuntje mee. Op een gegeven moment hangt ze een apparaat om dat nog het meest lijkt op een draagbare transistorradio, maar dan een hele grote. Je kunt er aan spannende knopjes draaien, maar zelfs met de wodka Fanta die ze erbij drinkt bij wijze van een toverdrankje, maakt ze er niet veel soeps van. “Are you there, I am here,” zingt ze in één van de nummers het publiek toe. Respons krijgt ze nauwelijks en als de band van het podium verdwijnt, applaudisseert niemand. Vlak voordat Elle Bandita aan het soundchecken is - overigens undercover met capuchon op - vouwt haar meegebrachte doek met haar logo (een monster) in elkaar. Als het geheel weer opgezet is, komt ze opnieuw het podium op. Het is de eerste keer sinds vijf maanden dat Elle optreedt. Met een gerestyled kapsel spreekt ze het publiek toe. Zou ze nog steeds proberen te shockeren? Het valt mee. De kritiek die ze geeft richting organisatie (“Ik krijg wel erg weinig betaald”) is het eigenlijk het enige shockerende waarop we haar kunnen betrappen. Voor de rest is de show vrij van bijeffecten. Elle Bandita heeft zich zowaar ontpopt als een rockact, waarbij professionaliteit hoog in het vaandel staat. Niet alleen oude bekende nummers, maar ook het nieuwere werk gaat erin als koek bij het publiek. Het optreden moge dan uiteindelijk wel kort zijn, zij is tot nog toe veruit de interessantste act van vanavond. Näd Mika uit Duitsland brengt met haar kompaan Miss Cameltoe Supreme vanaf de eerste seconde een superenergieke show. Queer trash fancy pop noemen ze het zelf. De dames denderen over het podium en hebben wat gemeen met de Amerikaanse band The Tubes: ze zijn dol op verkleden. Ze bespelen opblaasgitaren, komen op als negerinnen met enorme krullenbossen en zonnebrillen het podium op en dan zijn ze weer een cowboy en een gangster, met snor en baard. Näd Mika doet ook nog even een serieus liedje waarin ze zingt dat ze schizofreen is. Bij dit nummer verbergt ze zich achter een wit masker. Ze deinzen er ook niet voor terug om wat covertjes erdoor te gooien. In ‘Superglue’ horen we een stukje Eurythmics voorbij komen. Ann South ontpopt zich als benenfetisjist, die niets liever doet dan over het podium leunen om de benen van het duo te bijten en likken. De dames zien er behoorlijk butchy uit en dat is natuurlijk ook de bedoeling, want ze winden geen doekjes om hun seksuele geaardheid. Het is een act waar het publiek wel pap van lust. De dames komen terecht terug voor een toegift. Na deze vier acts is de zaal behoorlijk leeggelopen, maar degenen die zijn gebleven krijgen nog een toetje. Alle dames van vanavond, behalve Elle Bandita, doen het nummer ‘We don’t play guitar’ van Chicks On Speed. Leuke bijkomstigheid is dat dj Alex Murray-Leslie het voortouw neemt en ook daadwerkelijk lid is geweest van Chicks On Speed. De eerste ‘Electric Ladyland’ is voorbij en we hopen dat de volgende edities iets meer entertainend zijn.