Ook de tweede dag van TodaysArt 2006 heeft veel te bieden. Er zijn verschillende disciplines, dus voor elk wat wils. Vandaag gaan we weer willekeurig op ontdekkingsreis door eigen stad, waarbij de hoofdmoten dans en kitsch zijn. Rond negen uur loopt het Korzotheater vol voor de voorstelling Burn van choreograaf, danser en componist Dylan Newcomb. Het publiek neemt plaats in twee cirkels. Dylan Newcomb is nog niet te ontdekken. Als de deuren van de zaal dicht gaan, begint hij ineens te praten en heet iedereen welkom. Hij zit eveneens op een stoel, in de eerste cirkel, tussen het publiek. Als hij begint te dansen, is het goed stil. Je durft bijna geen adem te halen, zo beklemmend is het gevoel. Wat gaat er gebeuren? Om de cirkels van het publiek heen, hoor je geluid. Een stem die langzaamaan begint af te tellen. Newcomb trekt rondjes binnen de witte cirkel op de vloer, eerst animaal kruipend, later staand en vloeiend. Sprongen van de ene naar de andere kant, alles in een repetitieve manier van bewegen. Zachtjes klinkt het geluid van regen op de achtergrond. Rondje na rondje na rondje. Doorweekt van zweet ligt hij op de grond bij te komen. Dan trekt hij zijn kleding uit en trekt een zak over zijn hoofd. Met schokkende bewegingen stuiptrekt hij op de grond. Het is intensief en komt tergend en shockerend over. Het aftellen komt langzaamaan terug. Opeenvolgend en later willekeurig. Newcomb vraagt op deze heftige manier van voorstellen veel van zijn bezoekers. Na ruim drie kwartier keert hij terug naar de stoel waaruit hij zijn show is begonnen. Een daverend applaus is het gevolg. De voorstelling Burn is zo intrigerend en intensief dat het eventjes uitblazen wordt buiten, voordat we naar de Grote Kerk lopen. Er wordt rondom volop gediscussieerd over Burn. Wat zou de achterliggende bedoeling zijn? In de Grote Kerk begint even later de dansvoorstelling van David Middendorp. Het is een luchtige voorstelling over verlangen en fantasie en hoe dat uiteindelijk samensmelt. Dansers worden simplistische animatiepoppetjes en andersom. Het idee is leuk en de uitwerking ervan is redelijk goed in elkaar gezet. Voor je het door hebt, is de voorstelling ten einde. Echt veel indruk heeft ‘As it Fades’ niet gemaakt. Het had eerder iets weg van een preview dan dat van een volwaardige voorstelling en dat is jammer. Er had veel meer uitgehaald kunnen worden. Over van de Grote Kerk naar de Centrale bibliotheek. Daar is Bodenstandig 2000 net begonnen. Twee in het zwart geklede Duitse mannen met een onbeholpen houding. Ze zien er uit als hardrockers. Op een goed foute manier brengen ze hun nummers ten gehore. Duitse Rave verminkt tot kitsch op een après-skiachtige manier. De teksten zijn uiterst hilarisch en menig bezoeker rolt over de grond van het lachen. Anderen staan er bij te springen en te dansen. Eén nummer gaat over neuken. “Hoeveel plaatjes heeft men nodig om goed geil te worden? 128!” Je raadt de opbouw van het nummer al. Na Bodenstandig 2000 is het tijd voor Leprechaun Island. Antistrotter Johan als gemene dronken tovenaar en Paul als Leprechaun met een grote lange blauwe lul. De Japanner Syogo, ook wel bekend van Zuinoisin, als basspelende zwangere kikkerbouter. De Japanse tweeling Eru en Emu Arizono als marmotachtigen met een regenboog op hun hoofd, een groene cape en een grote harige spin op de rug. Je kunt naar de muziek luisteren; fantasierijke doch flauwe teksten over oversekste Leprechauns en wat al niet meer. Maar daar gaat het bij Leprechaun Island niet om. Het is een en al show dat zich voornamelijk afspeelt in chaos dat tot een nog grotere uitbarsting komt. Speelgoedbaby’s ontleed, waarbij de ledematen door de lucht vliegen, van en naar het publiek. Instrumenten die overal terechtkomen en een hoopje muzikanten op elkaar als afsluiting. Chaos in een Leprechaun dop, waarbij je niet wegkomt zonder kleerscheuren. Nepbloed en echt bloed sieren het toneel als de Leprechauns afscheid nemen van het enthousiaste publiek. Terwijl het programma op diverse locaties in de stad ten einde loopt, gaat het TodaysArt festival nog tot diep in de nacht door in het Paard van Troje en het Theater aan het Spui.