Al een aantal weken was de aankondiging te lezen op de website van het Paard van Troje. Donderdagavond 14 september Stevie Ann. Voor de eerste keer sinds het uitkomen van haar debuutalbum ‘Away from here’, ongeveer een jaar geleden, deed de slechts twintig lentes jonge muzikante/componiste Den Haag aan. De kleine zaal van het Paard vormde het toneel voor ruim vijf kwartier dromerige popliedjes. Als om kwart voor negen de kleine zaal van het Paard goed gevuld is, betreedt een Den Haag nog onbekende singer-songwriter het podium. Het is Marien Dorleijn, zanger/gitarist van de band Moss uit Amsterdam. Een half uur lang probeert hij het toegestroomde publiek op te warmen met zijn korte liedjes. Dorleijn zet in met een aantal sfeervolle, rustige nummers en naarmate zijn set vordert worden de songs frisser, levendiger en krijgen meer een popgeluid. Het publiek weet hij echter maar moeilijk bij zijn liedjes te betrekken. De zaal lijkt soms meer weg te hebben van een luide kroeg, waar de muziek slechts een fijn achtergrondgeluid vormt. Dorleijn lijkt dan ook moeite te hebben met het vasthouden van zijn concentratie en begint halverwege ietwat geforceerd te spelen. Misschien dat het hem met de rest van zijn band erbij beter af zou gaan. Ruim een kwartier later wordt het eerste nummer van Stevie Ann ingezet. Haar driekoppige, ietwat stijve en weinig originele band The Dreamstealers staat al te spelen als het kleine, fragiele meisje het podium opkomt. Zodra zij haar mond open doet blijkt zij echter een dijk van een stem te hebben. Ze is op geen valse noot te betrappen. Zo rumoerig als het publiek was bij het voorprogramma, zo stil is het tijdens het tweede nummer, de ballad Leaving Next Time. De zangeres ruilt haar gitaar in voor de toetsen, en doet dat indrukwekkend. Terug op de gitaar wordt het nummer Blue gespeeld, gevolgd door het live erg lekker klinkende Perfect. De gitarist en drummer vullen het nummer goed aan met een tweede en derde stem. Na een lekker poppy countrynummer en haar laatste single ‘You versus me’ laat Stevie Ann horen dat zij ook niet schuwt voor een originele cover. Eerst krijgt het publiek Britney Spears’ Toxic voorgeschoteld, maar dan in een mysterieuze blues/jazzachtige uitvoering. Vervolgens wordt het nummer Thing Called Love van John Hiatt gespeeld. Beide nummers worden voorzien van een mooie solo door gitarist Len David. Na het rondje covers blijft Stevie Ann alleen achter met haar gitaar. Breekbaar en puur speelt zij een nieuw nummer, genaamd Old Brick. Ook de hitsingle The Poetry Man speelt Stevie Ann alleen. Zo is dit nummer misschien wel op zijn mooist. Wanneer The Dreamstealers het podium weer betreden wordt de titelsong van het album ‘Away from here’ gespeeld. Het nummer wordt hier en daar meegezongen door de in veelvoud aanwezige jonge dames in het publiek. Na de Carol King cover ‘I feel the earth move’ is het alweer tijd voor het laatste nummer. Stevie Ann en de band verlaten het podium, maar het zeer enthousiaste publiek wordt nog tot twee keer toe getrakteerd op een toegift. Stevie Ann brengt in haar eentje een prachtige, ontroerende versie van het Queen nummer ‘One year of love’ ten gehore. Het nummer ‘The poetry man wordt voor de tweede maal gespeeld, maar dan nu met band. Daarna nemen Stevie Ann en The Dreamstealers dan echt afscheid van het Paard.