Nick Cave gaf afgelopen maandag en dinsdag twee zeer bijzondere concerten in het World Forum Convention Center - voorheen Congresgebouw - in Den Haag. De excentrieke verschijning van Nick Cave is an sich al bijzonder. Een man die de gave bezit dwars door iemand heen te kunnen kijken als hij een blik in het publiek werpt. Vaak toch wat behoudend, echter vanavond niet. Of het nu de geweldige akoestiek is van het World Forum Theater (waarbij zelfs degene achterin duidelijk verstaanbaar blijken) of niet, feit is dat Nick Cave heel dicht met zijn publiek verbonden is deze avond. De solotournee van Nick Cave doet het deze keer zonder The Bad Seeds. Cave wordt bijgestaan door drie muzikanten, waarbij Warren Ellis werkelijk zeer opmerkelijk te noemen valt. Met dit sporadisch The Bad Seeds-lid heeft Nick Cave onlangs de filmmuziek voor de Australische film ‘The Proposition’ geschreven. Midden op het podium staat Cave’s vleugel heel prominent aanwezig. Er om heen staan de drie muzikanten bescheiden opgesteld met enkele versterkers om zo het geheel intiem te houden. De grootmeester met tegenwoordig een lange druipsnor komt op. Er blijken veel hardcore fans aanwezig te zijn. Cave komt bijzonder goed geluimd over, huppelt naar de rand van het podium en begroet iedereen hartelijk. Hier en daar schudt hij een hand. Dan begint met veel bombastiek het eerste nummer ‘West country girl’ gevolgd door het rustigere van Cave’s in 2004 verschenen gelijknamige album ‘Abattoir Blues’. Het publiek juicht uitbundig en Cave reageert direct: “Call what you want to hear. Any illuminating idea”. Dan wordt ‘Red right hand’ ingezet. Het subtiele drumspel van drummer Jim Sclavunos zetten de setting bij dit nummer. Daardoor heeft het toch een andere vorm gekregen dan met The Bad Seeds, waar gebruik wordt gemaakt van meer toeters en bellen. Simplicity is an art! Bij het piano-intermezzo dirigeert Cave het publiek met zijn handen. Ze dragen hem en hij geniet intens. Bij het volgende nummer ‘The ship song’, een prachtig nummer over liefde, staat Ellis hem bij met de mandoline. Na dit vierde nummer is de kop er af en het publiek geraakt. Den Haag vormt het tweede optreden van Nick Cave’s solo tour. De playlist staat nog niet helemaal vast en wordt ter plekke aangepast aan de behoefte. Cave geniet overduidelijk van de interactie met zijn publiek. Hier en daar ook vrij irritant (red. bedankt benevelde mevrouw achter ons voor het onophoudelijke geroep om ‘Do you love me?’ en het valse meeloeien…). Een ander probleem is het geheugen van Mr. Cave. Zoals wel bekend mag zijn, heeft hij decennia lang gulzig allerlei verboden middelen gebruikt, waardoor er behoorlijk wat hersenschade is opgetreden. “Where are my lyrics?”, klinkt het regelmatig en vervolgens rent een roadie het podium op om de teksten te brengen. “Sorry brain damage and a very great part of it is due to Holland”, roept hij lacherig uit. Ook is er vaak overleg met de andere muzikanten: “What key is this song in? – I think I’ve lost the plot..”. Ach, het heeft allemaal zijn charme, want als hij dan eindelijk weet wat hij moet spelen, loopt het vervolgens op wieltjes. Geen probleem! Hoogtepunten zijn de uitvoeringen van ‘Henry Lee’, ‘Jack the ripper’ en ‘The mercy seat’. Geen P.J. Harvey bij Henry Lee met wie dit nummer ooit is opgenomen, maar het is werkelijk kunstig te aanschouwen hoe violist Ellis zijn viool weet te bespelen. Denkend dat je toch echt een scheurende gitaar hoort, zie je Ellis als een soort Angus Young (AC/DC) op het podium staan. Compleet met een arsenaal aan versterkers en effectapparatuur. Prachtig om een dergelijk geluid uit een viool te krijgen! ‘The mercy seat’ wordt op een zeer rustieke wijze uitgevoerd, waarbij het refrein losbarst. Samen met de soundscapes krijgt het nummer echt een ander gehoor. Vooral bij deze nummers zit de kracht er in, doordat de nummers op een andere manier worden uitgevoerd. In tegenstelling tot bijvoorbeeld ‘The Weeping Song’, één van Cave’s mooiste nummer, maar je mist hierbij de The Bad Seeds geluiden. Het klinkt een beetje uitgekleed. Kippenvel momenten bij ‘God is in the house’. Is het nu Nick Cave’s fluisterende stem die je nu perfect hoort nagalmen door de zaal of is het de briljante vioolsolo van Ellis? Waarschijnlijk beiden. Er wordt behoorlijk lang gespeeld en dan is het afgelopen. Natuurlijk eist het publiek meer en wordt er een ruime toegift gespeeld. Bleef eerst iedereen braaf zitten, bij de toegift staat een groot deel van het publiek tussen de stoelen voor het podium. Cave blijkt een heuse entertainer te zijn vanavond en start the sing-a-long with Nick Cave, waarbij het publiek wordt gevraagd mee te zingen. Met volle overgave zingt de zaal met hem mee. Als het dan uiteindelijk echt afgelopen is, volgt een staande ovatie. Handen worden geschud en zelfs bloemen overhandigd. Daarmee is deze bijzondere en intieme avond helaas ten einde gekomen. Voor de liefhebbers: Nick Cave is op 24 en 25 september te zien in Antwerpen. * Helaas mochten er geen foto's worden gemaakt van het optreden van Nick Cave in het World Forum Theater. Onze excuses hiervoor.