Ron van Varik, Lilian van Dijk, Cok Jouvenaar en Tino van Leeuwen / Foto's: Ron van Varik en Eefke Hazebroek De belangstelling van het publiek voor Beatstad Heats op vrijdag 1 september was vooral op het Plein maar lauw te noemen. Op de Grote Markt was het drukker, maar dat leek alleen maar zo omdat er veel mensen gewoon een drankje zaten te drinken en het podium dichter bij de horecaterrassen stond. In Haagse Bluf, waar de Karavaan met de caravan stond, was het helemaal bedroevend rustig. De eerste act van het festival is een vervangende band. Octave Pussy neemt de plaats in van Mad Man United, dat moest cancelen vanwege een fout bij het boekingsbureau. Het gebeurt niet vaak meer dat Octave Pussy in Den Haag optreedt. Dit is dus een mooie gelegenheid voor het publiek om één van de betere funkbands uit te regio te zien. Slechts een handjevol bezoekers neemt de moeite om de show te bekijken. Toch staat het optreden als een huis en het is duidelijk dat de bandleden hun hart aan de funk verpand hebben. Waar Rotterdam aan de voeten ligt van de band, laat Den Haag een kans liggen. Leona is de grote verrassing van Beatstad heats op het Plein. Vanaf het eerste begin van het optreden vallen de monden van de toeschouwers van verrassing open. Hier staat een band die voor kippenvel zorgt. Hoewel het gezelschap met een paar invallers speelt, komt het over als een geoliede machine, die aangezwengeld wordt door frontvrouw Leona. Niet alleen haar zangkwaliteiten vallen op, ook de backing vocals mogen er zijn. Voor het eerst loopt het publiek niet door, maar blijft even staan kijken. Voor Splendid is het gebrek aan publiek niet zo’n probleem. De reggaemannen maken er altijd een feestje van, of er nou veel of weinig toeschouwers staan. Eén opmerking, vergezeld van een guitige blik van zanger Patrick, en iedereen wil wel naar voren komen. En meedansen, meezingen, meegebaren met de vrolijk rondspringende frontman. Je wordt gewoon altijd enthousiast bij deze band, ook omdat het muzikaal allemaal klinkt als een klok met prachtige saxpartijen, stevige gitaarriffjes, strakke drumpartijen, pompende basnoten en mooie keyboardriedeltjes. Remco Prins blaast een aardig partijtje mee op mondharmonica. Ook op zang, bongo en gitaar mag hij laten zien dat hij ook door heeft wat rocksteady sunshine inhoudt. Hij heeft er zichtbaar veel lol in. Syzygy doet het bewonderenswaardig goed op het Grote Marktpodium. Het hele optreden door dansen jongeren die vooraan staan als waanzinnigen op de alternatieve rock van dit flitsende trio. En toch is deze band, die bestaat uit Reinder Oldenburger, Victor Dirks en Jaimie van Hek (onder meer ex-New Groove Habits), allen conservatoriumstudenten uit Amsterdam, nog onbekend in Den Haag. Slechts een enkeling zag hen een maand of wat geleden in De Paap optreden. De enorm energiek gespeelde nummers komen goed en stevig over. Syzygy houdt ervan een bestaand nummer te nemen, bijvoorbeeld van The Beatles of The Police, en het zo om te kneden, dat het vrijwel niet meer herkenbaar is. Wel jammer dat er in Amerika al een Syzygy bestaat. De eerste cd van het Nederlandse powertrio is in de maak, dus tijd voor een andere naam. Scheelt weer een paar dure procesjes. Ook R.O.O.O.M. ontbreekt niet vanavond. Beatstad heats The Hague is het zoveelste festival in rij waar deze formatie staat geprogrammeerd. Vorig week al op Westerpop, de Ha-schi-ba en in het voorprogramma van Kane. Eerder te gast op KoniniginneNach, Kaderock, Zeeheldenfestival en Culturalis Summertime. Van een soort over-exposure is dus wel sprake. Op het Plein is het dan ook niet druk. Echt warm wordt het publiek niet van deze kauwgomballen urban. Aan de gezichten van de bandleden is af te lezen dat het niet meezit vanavond. Zangeres Romagna daarentegen straalt als altijd en weet met haar enthousiasme wat fans te bereiken. Als tijdens de finale het nummer Reloaded wordt ingezet zien we een andere band staan, zo lijkt het. Het enthousiasme en de power spat van het podium en het publiek twijfelt geen moment meer en gaat los. De single First thing doet het dan ook uitermate goed als toegift. Gruppo Sportivo mag het programma op het Plein afsluiten. Dit is het startsein van de jubileumtour Rock now, Roll later [30 jarig bestaan van de band]. Veel oud werk van het eerste album 10 mistakes en de laatste plaat Topless 16 staan op de setlist. Toch duurt het lang voordat Hans Vandenburg & Co in het optreden zitten. Futloos en moeizaam lijkt het credo te worden aan het begin van het optreden. De Bombitas en Vandenburg komen moeilijk op gang. Wellicht heeft de band te lang niet opgetreden. Ook het geluid zit niet mee. Tijdens het gehele optreden kraak, piept en brult het uit de speakers. Het uit veertigers bestaande publiek lijkt hierdoor met de gedachten ergens anders te zitten dan bij het podium. Gaandeweg het optreden heeft Gruppo zichzelf herwonnen. De hitsuccessen I shot my manager, Rock’n’roll, Beep beep love en Disco really made it zorgen ervoor dat het allemaal goed komt. Uiteraard ontbreekt Hey girl niet en gaat het publiek tevreden het avondprogramma van Beatstad heats in. Toffe Haan, deze avond neergestreken in het Paard Podiumcafé, gaat het maken. Nederland is toe aan een nederpopband die niet alleen goed zingt en speelt, maar ook met de nodige humor op het podium bezig is. Kunnen we wel gebruiken in dit serieuze landje met bands als Bløf en Van Dik Hout. De ene zanger-gitarist gaat bijvoorbeeld op de knieën bij het nummer Barbara als blijk van zijn grote liefde voor deze dame. Als je trouwens hoort hoeveel vrouwen er voorbij komen in het repertoire van deze muzikanten, mag je veronderstellen dat zijzelf én die vrouwen heel wat afgeleden hebben. Typische studentenrock, maar is daar soms wat mis mee? Het is geen flauwe korpsballenrock, maar er zit wel iets cabaretachtigs door, ook omdat de mannen zichzelf en hun gevoelens lekker op de hak nemen. Dat de band tot nu toe niet zo succesvol was in wedstrijden, kan alleen maar in zijn voordeel werken. Van de meeste winnaars hoor je later toch nooit meer iets. Let op: deze haan gaat victorie kraaien. De eerste cd is uit, opgenomen in de Haagse Basement Studio. Treeskin doet de September op haar grondvesten trillen. Nieuwe bassist Francis Locadia voelt zich duidelijk helemaal senang in deze band. Ook Treeskin treft een enthousiast publiek, dat aan het eind van het optreden het zo naar de zin heeft gehad, dat het om een toegift smeekt. Een klein probleem: het repertoire is op, maar de mannen voldoen graag aan het verzoek om het nummer dat het beste bleef hangen nog een keer te doen. Het ontbreekt Treeskin niet aan compositionele of muzikale kwaliteiten. Enige probleem is de toegankelijkheid van het repertoire. Wie ervan houdt, gaat helemaal uit zijn dak, maar het spreekt niet een groot publiek aan. Dat zou wel eens de verklaring kunnen zijn waarom deze band nog niet echt is doorgebroken. Misschien gaat het lukken via MySpace, daar zijn meer bands groot geworden die niet doorsnee muziek spelen. Het nummer Carousel is door de Hans Eijkenaarmolen gegaan op de Muzikantendag en heeft daarmee zeker zeggingskracht gewonnen. In café Fiddler & Firkin gaat om 22 uur de vierkoppige meidengroep Mellow Yellow van start. De band heeft veel fans meegenomen, gezien het grote aantal mensen dat vooraan bij het podium staat. De muzikanten zijn goed ingespeeld op elkaar en doen hun ding vol overgave. Naast hun eigen nummers komen er ook wat covers voorbij, onder meer van Stevie Wonder en Eagle-Eye Cherry. Zangeres Dinaira komt zelfverzekerd over op het podium. Ze speelt overigens ook toetsenpartijen terwijl ze zingt. Aan het eind vraagt het publiek om meer, maar helaas gaat de muziek alweer aan. Om 23 uur betreedt Juice de planken van Fiddler & Firkin. Na een lange rustpauze, want voordat de mannen vorige week op de Ha-schi-ba speelden, hebben ze een tijdlang geen optredens gedaan. Tijdens hun set spelen ze veel nummers van hun nieuw te verschijnen EP. Zanger Vince komt zeer ontspannen over en speelt de toetsenpartijen zonder blikken of blozen foutloos. De laatste twee nummers neemt hij de elektrische gitaar ter hand en gaan alle remmen los. Als ze op deze muzikale toer verdergaan, zouden ze nog best wel eens bekender kunnen worden. De toegift is – uiteraard – Dong-Dong-Diki-Digi-Dong, hun cover van een oudje van de Golden Earring.