Shoot Me Filmfestival: bijzonder en betrokken

Onafhankelijke films, muziek en bijzondere locaties

Frank de Neeve, ,

Het Shoot Me Filmfestival was vorig jaar de jonge hond onder de Haagse festivals. Met veel lef en enthousiasme presenteerden de organisatoren een programma met films, die bolstonden van muziek en jeugdcultuur, vaak vertoond op bijzondere plekken. Dit jaar geen tramtunnel als festivallocatie, maar wel heel veel nieuwe films, muziek en kunst op bekende en onbekende Haagse plekken in de tweede editie van het Shoot Me Filmfestival van 26 t/m 29 oktober.

Onafhankelijke films, muziek en bijzondere locaties

Het Shoot Me Filmfestival was vorig jaar de jonge hond onder de Haagse festivals. Met veel lef en enthousiasme presenteerden de organisatoren een programma met films, die bolstonden van muziek en jeugdcultuur, vaak vertoond op bijzondere plekken. Dit jaar geen tramtunnel als festivallocatie, maar wel heel veel nieuwe films, muziek en kunst op bekende en onbekende Haagse plekken in de tweede editie van het Shoot Me Filmfestival van 26 t/m 29 oktober. Schiet jij mij, dan schiet ik jou! Jeugdcultuur, vaak gefilmd door jongeren zelf, was vorig jaar de leidraad voor het nieuwe Shoot Me Filmfestival. Gelardeerd met muziek en gezellige feestjes bood het festival een perfecte plek om jongeren, maar ook andere enthousiaste filmliefhebbers, warm te laten lopen voor film- en beeldcultuur. De tweede editie, die donderdagavond van start gaat, groeit door waar de eerste editie eindigde. Er wordt nóg meer de nadruk gelegd op het uitdagen van de kijker om iets nieuws te ontdekken, om je door de filmmaker te laten leiden naar een nieuwe horizon, in films die soms ook enig politiek engagement bevatten. Shoot Me vertoont geen Hollywood-films, maar juist veel onafhankelijke producties, van fictie tot documentaire of korte films, vaak op de pc in elkaar gezet. Gelikte plaatjes zijn dan ook geen vereiste, maar het idee er achter en wat de filmmaker daarmee uit wil dragen, daar gaat het de organisatoren om. De films zijn gescout op internationale festivals zoals in Oberhausen en Istanbul, maar Shoot Me heeft ook complete filmprogramma’s overgenomen van andere festivals, zoals het ‘Media that matters’-programma, en z’n voordeel gedaan met spontaan toegestuurde films van enthousiaste makers. Sommige filmmakers zijn op het festival aanwezig bij de vertoning van hun eigen film, wat er natuurlijk een extra dimensie aan geeft. Maar er blijft op Shoot Me ook genoeg ruimte voor muziek en straatcultuur, zoals werd aangetoond bij de festivalpreview in het Paard met de film ‘Stand up for Reggae’, gevolgd door een concert van The Mad Professor. Tijdens Shoot Me treedt bijvoorbeeld Bunker-voorman Guy Tavares op in café De Vinger met zijn garage-punk band Orange Sunshine, na de vertoning van de film ‘B.I.K.E.’, over een stelletje punkers die fietsen monteren, maar er ook gevechten mee houden. En wat dacht je van een optreden van hiphoppers de Groen Gele Click, op vrijdagavond in de Shoot Me Base, na afloop van ‘Breath Control’, een documentaire over de geschiedenis van het fenomeen human beatbox, waarin natuurlijk Rahzel ook te zien is. De programmeurs van Shoot Me geloven niet, dat film alleen tot z’n recht komt in stoffige filmhuiszaaltjes of popcornbioscopen, maar dat bijzondere locaties iets toevoegen aan de kijkervaring. Waar eens de koopjes hoog opgestapeld lagen, zijn de voormalige Kwantumhallen nu het kloppende hart van het festival, waar video-installaties te zien zijn, en in het ‘Haags Kwartiertje’ verslag wordt gedaan vanuit de Haagse wijken. Altijd al eens een kijkje willen nemen in de Gevangenpoort aan het Buitenhof? Film en locatie smelten daar samen in het werk van Rusty Nails, een cultfilmmaker die zich voor een vragensessie ook echt in het cachot zal laten opsluiten. Shoot Me-initiator Bas Ackermann tipt de film ‘Coco Fusco: We like girls in uniform’ van de Braziliaan Wagner Morales, en dan vooral om de power die de hoofdpersoon, de Cubaans-Amerikaanse artieste Coco Fusco, uitstraalt. Ackermann hoopt dat deze film ook een beetje model staat voor het Shoot Me Filmfestival: “Net als Coco Fusco proberen wij aparte dingen te verzinnen waar de bezoeker hopelijk ook wat aan heeft. Als we een horrorfestival zouden organiseren zou dat gewoon leuk zijn, hier kan je ook nog wat nieuwe ervaringen opdoen.” Tip van uw verslaggever: de met videobeelden omklede lezing ‘Is there really a difference between war and peace?’ van de Libanese videokunstenaars Ziad Antar en Mahmoud Hojeij op zaterdagavond in het Glazen Huis. Maar gelukkig leest niemand deze stukjes tot het eind, want op deze locatie zijn maar zo’n veertig stoelen en ik wil er zelf ook graag heen. Voor alle programma-informatie zie de website.