Tekst: Remco van der Ham (De Maatschappij, Mellow Yellow, Punkture 89) | Nienke van Olphen (The High Toes) | Rob Vondracek (The Getaway) | Jeroen Thijssen (Bazart) Foto's: Inge Holstein (De Maatschappij) | Ron van Varik (Villa Nova, The Getaway) | Jeroen Thijssen (Bazart) | Remco van der Ham (Punkture 89) De laatste reguliere dag van de Haagse Popweek. Hierna rest alleen nog de grote finale in het Paard van Troje. Vandaag stonden er maar liefst drie locaties in de Scheveningse Keizerstraat op het programma; de Maatschappij, Villa Nova en de Saturnus. In de Bazart werd het traditionele Haags Lawaai georganiseerd. In de Villa Nova is het na enige vertraging als eerste de beurt aan de meidenband Mellow Yellow. Mellow Yellow is na het winnen van de Highschool Music Competition een vaste waarde geworden in de (Haagse) muziekwereld en is dat volledig terecht. Mellow Yellow is groeiende en doet dat hard ook. Het enige wat niet zo hard meegroeit is het zelfvertrouwen van de meiden. Hoe goed ze ook spelen, ze blijven vrij schuchter op het podium alsof het ieder moment mis kan gaan. Echter gaat het helemaal niet mis, het staat als een huis. Binnenkort komt de eerste EP uit met daarop maar liefst zes nummers. Daarna kan na Den Haag heel Nederland worden veroverd. De formatie The High Toes weet vervolgens het publiek in Vila Nova vast te houden met hun optreden. De stevige soulnummers, met hier en daar wat funk-, blues- en groove invloeden laten de aanwezigen lekker heen en weer bewegen. Muzikaal klinkt het allemaal prima, vooral het warme stemgeluid van zangeres Haito komt erg aangenaam het gehoor binnen. De presentatie van de band, daar kan echter nog wel het een en ander aan gesleuteld worden. Wat meer zelfvertrouwen bij de bandleden zou de uitstraling op het podium goed doen. Net als wat meer interactie met het publiek. In de Saturnus is het punkavond met Punkture 89 en The Getaway. Deze twee bands hebben al geregeld samen opgetreden en lijkt een goede combinatie. De eerste band van de avond is Punkture 89. Drie gasten in de leeftijd van 13 tot 16 die punkmuziek maken in de stijl van o.a. Blink 182 en Sum 41. Zelfs qua naam zijn er vergelijkingen. Punkture 89 maakt leuke liedjes maar muzikaal staat het allemaal nog niet zo heel erg strak. Het publiek deert het allemaal niets en beukt er vrolijk op los. Wat kunnen wij er dan nog tegenin brengen? De Haagse punkrockers van The Getaway voelen zich merkbaar thuis in de Saturnus. De set komt moeizaam op gang en de voor een punkrockband zo essentiële strakheid is ver te zoeken. Maar na pakweg een nummer of zes komen de vier vrolijke heren steeds meer op stoom. Vooral de heerlijke ska-punknummers gaan er goed in bij het publiek dat steeds enthousiaster wordt. Na het spelen van een paar covers gaat de voorste rij bezoekers los en gaan de eerste bierglazen door de zaal. De Nancy Sinatra cover 'These boots' blijkt het het prijsnummer van de set, er wordt flink getrokken, geduwd en gesprongen. Als The Getaway het voor elkaar krijgt de boel nog iets strakker te trekken en een constant niveau weet te halen dan kan deze band het best ver gaan schoppen. Aan hun enthousiasme zal het in ieder geval niet liggen. In de Maatschappij is het al vroeg gezellig druk. Het podium staat midden in het smalle café en de ruimte tussen het podium en de muur is ongeveer anderhalve meter. Voor de heren en dames van Jua is het dus voornamelijk opzij kijken om het publiek aan te kunnen kijken. De multiculturele rammelrock rammelt inderdaad nog behoorlijk, maar dat hoort blijkbaar zo. Jua is een band waar moeilijk een vinger op valt te leggen, zoveel verschillende stijlen en invloeden komen er voorbij. Dit kan je zien als diversiteit, maar ook als gebrek aan een eigen gezicht. Hier zou de band toch eens over na moeten denken, als is het alleen maar om verwarring te voorkomen. Voor Kayu is het podium in de Maatschappij toch eigenlijk veel te klein. De vijf muzikanten van Kayu hebben zo'n breed instrumentarium dat het gehele podium staat volgebouwd met de meest exotische instrumenten. Vaak bespelen zij ook verschillende instrumenten tegelijk. Zo is de bassist tegelijkertijd een didgeridoo aan het bespelen. Toch erg knap. Helaas is het geluid ook niet erg goed. De vele instrumenten zijn moeilijk uit te vertserken en daardoor klinkt alles erg zacht. De band komt nauwelijks boven het geroezemoes uit. Zonde wat deze wereldmuziekband is zeker niet de minste. Misschien volgende keer beter? In de Bazart staan in het kader van 'Haags Lawaai' drie bands geprogrammeerd. Met de optredens van vanavond zoekt de Bazart de grenzen en de uithoeken op van deze "pop"week. Grow Up and Die, Apparition en Virtually Nothing treden op. Als je puur op de namen afgaat voorspelt dit al een stukje sinistere teenage angst, kille klanken en woedende zang en scream partijen. Kostelijk vermaak voor de metalliefhebbers en moshpitters onder ons! Grow Up and Die opent het schouwspel. Niet het meest spectaculaire optreden ooit en de heren hebben nog wel wat werk aan de winkel. Toch staat er al een aardig fundament en knalt Grow Up and Die af en toe lekkere metal uit de instrumenten. Grappig is dat alle leden gekleed zijn in Australian pakken, welke wij nog wel kennen van de gabberscene. Zanger Douwe de Gier verklaart dit voor de toegift, als men hun waardering voor gabberlegendes Charly Lownoise en Mental Theo uitspreekt en een metalcover doen. Grow Up and Die speelt een instrumentaal lied, begeleid door tekeningen die het verhaal vertellen. We zien een ongeluk en het slachtoffer het aardse verlaten voor 'Heaven's playground', wellicht een indirecte sollicitatie naar een bekend kledingmerk? In elk geval laten de heren bij vlagen aparte dingen zien, en dit stukje "happy metal" is een welkome afwisseling van het wat standaard negatieve waar de metal toch vaak mee geassocieerd wordt. Hoogtepunt van de avond is toch Apparition. Metal en hardrock invloeden zijn overduidelijk en gelukkig niet de minsten. Het is duidelijk dat bijvoorbeeld Opeth en Dream Theater inspiratiebronnen zijn voor de vijf heren. De zanger vraagt, geheel in stijl, met een lage grunt-stem of het publiek er een beetje klaar voor is - want er staat ze wat te wachten! Nummers als 'Plague of stupidity', 'Born to darkness' en 'Mirror of despair' beuken er aardig in en warempel... waar de moshpits de hele dag verder uitblijven komt er hier wat actie en vliegt er tussen het headbangen door af en toe een beginnende mosher voorbij. Ondanks dat Apparition voor een metalband vrij afwisselend speelt; bijvoorbeeld door het variëren van grunts en 'cleane' zang zijn ze af en toe wat eentonig. Toch is het een degelijk optreden en tonen de heren aan prima muziek te maken. Een must voor ieder Haags festival dat metal wil programmeren! De jonge honden van Virtually Nothing zijn de afsluitende act in de Bazart. Virtually Nothing is zelden eentonig, want zij proberen in sommige tracks wel heel veel stijlen te verweven. We horen metal, we horen rock, we horen rap, we horen reggae, we horen cleane zang, grunten en screamen en zelfs hier en daar wat funk en jazz. Veel overgangen zijn toch goed getimed en als het er wat minder zijn houdt het de luisteraar zeker aandachtig. Het mag dus wel iets minder! Net als de onzekerheid bij wat bandleden die gelukkig gaandeweg en volledig terecht wegebt. Drummer Karim Kadri drumt toch redelijk onopvallend wel wat goede drumpartijen aan elkaar. 3voor12 heeft een van de allereerste optredens van deze formatie gezien en mag concluderen dat Virtually Nothing veel progressie geboekt heeft. De heren zijn nog wat zoekende, maar hebben al een paar lekkere songs en bezitten over een flinke dosis talent.