Tekst: Cok Jouvenaar (Zeta, Boterwaag, Roland Klinkenberg) | Rob Vondracek (Qrio, September) | Ferry Bovet (Duitse Herder) | Leontine de Reede (Third Strike) Foto’s: Cok Jouvenaar (Zeta, Boterwaag, Roland Klinkenberg) | Ferry Bovet (Zwarte Ruiter, September, Third Strike) Voor het eerst in vijf jaar valt de Haagse Popweek niet tijdens de herfstvakantie. Dit zorgde jaarlijks voor volle kroegen en locaties. Zeker de cafés aan de Grote Markt hadden nooit te klagen. Dit jaar is het stiller op de maandag. Toch werd er niet minder gemusiceerd en was het publiek over het algemeen enorm enthousiast. Third Strike in Silly Symphonies, qrio in de Zwarte Ruiter en Ginger in de Zeta kregen het meeste publiek los. Toch was het de jazz van Simon Rigter het onvervalste hoogtepunt op deze vierde dag van de Haagse Popweek. Door ziekte van één van de bandleden moest de formatie Zest het af laten weten. De indorockgroep NIRG X-plosion is op het laatste moment opgetrommeld om in te vallen. In plaats van een potje onvervalste rock krijgt de Zeta ouderwetse indorock en blues voorgeschoteld. Helaas is de Zeta nog niet gevuld als NIRG X-plosion aantreed. Ook deze band is lichtelijk gehandicapt en speelt met een invalbassist. Muzikaal is hier weinig van te merken. De blues en indorock staat als een huis. Alleen visueel heeft de band weinig om het lijf. De slaggitarist lijkt niet te kunnen bewegen en oogt als een echte stijve hark. Alleen de zanger/sologitarist laat zich zo nu en dan meeslepen in zijn spel. Misschien is het iets te vroeg voor een handvol ouderwetse krakers als Mona Lisa, All shook up en Rock around the clock. Volgende keer maar eerst uitslapen voordat er opgetreden wordt. In de Zeta wordt de avond afgesloten door de rockformatie Ginger. Een hoop vrienden en bekenden zijn naar de Grote Markt gekomen om dit viertal te supporten. Boegbeeld is de zangeres Bregje Lacourt. De band probeert te rocken maar loopt vast in zijn eigen spel. In plaats van stevige rockliedjes te maken met kop en staart is volle kracht voorruit het credo van Ginger. De bandleden plamuren alles dicht en vergeten dat soms minder meer kan zijn. Hierdoor valt de zang en de plek van Bregje in het niet. Haar uithalen krijgen hierdoor veel weg van een portie ongegeneerd blèren, zeker ook omdat de blonde zangeres het al moeilijk heeft met toonvastheid. Ook haar positie in de band komt niet duidelijk naar voren. Bregje is net iets verlegen om een onvervalste rockchick te spelen. Hierdoor is het visueel eerder aandoenlijk dan lekker stoer. Slechts in de ballad Surrender lijkt Ginger te willen klinken zoals ze wil of moet klinken. Dit keer wordt er met dynamiek en nuances gewerkt. Maar zodra er weer gerockt moet worden horen we van alles te veel. De Zwarte Ruiter is redelijk gevuld met vaste aanhang en andere liefhebbers van de alternatieve gitaarband Qrio. De set knalt er meteen lekker en strak in. Het geluid is iets te ingehouden afgesteld waardoor de gitaren en bas kracht te kort komen. Hierdoor komt de stem van zanger/bassist Rob te veel op de voorgrond. Ook de samples komen te zacht door. Naarmate de set vordert wordt het geluid beter en komt de kracht van Qrio naar voren. Waarschijnlijk vanwege de nieuwe drummer en veel nieuw repertoire is de band ietwat onzeker op het podium. Het advies is dan ook veel meer los te gaan. Laat die gitaren in godsnaam meer gieren en feedbacken. Het kan allemaal wel wat losser en spontaner! Qrio laat met dit optreden wel zien dat ze een van de beste alternatieve gitaarbands uit de regio zijn met een retestrakke drummer en mooie gitaarduels. Een beetje bijschaven wat betreft de dynamiek en losheid en de Qrio-beer kan weer los op de vaderlandse podia. Wanneer Duitse Herder in de Zwarte Ruiter uit de startblokken schiet, blijkt meteen dat we hier te maken hebben met één van de meest opzienbare acts uit de Haagse Popweek. Duitse Herder is hard, smerig, vuig en provocerend. Zangeressen Hester en Romylar, beiden met vervaarlijke rode make-up getooid, hebben al snel niet meer genoeg aan het podium. Regelmatig lopen ze de zaal in, grijpen het publiek vast, rollen over de grond, spugen, gebruiken de microfoon als hamer, trappen de monitors van het podium af en Hester laat zich zelfs vanaf het balkon naar beneden vallen. De 10 songs razen in een half uur voorbij en het publiek wil en krijgt een toegift. Wanneer de rust is weergekeerd blijft de vraag: bijten blaffende honden echt niet? Aan de overkant staat Simon Rigter & band keurig opgesteld in de hoek van de Boterwaag. Ondanks dat het geen volle bak is, staat de band precies op zijn plaats. De akoestiek en de entourage van de Boterwaag zijn prima geschikt voor een stukje jazz. Met de inbreng van dit genre lijkt de Haagse Popweek de breedte in te gaan. Jazz lijkt bezig aan een comeback en mag zich de laatste tijd rekenen tot populaire muziek. Geen festival compleet zonder een jazz(-achtige) band. Dit kwartet mag dan vernoemt zijn naar tenorsaxofonist Simon Rigter maar de echte ster is drummer Joost van Schaik. Deze man weet wat swingen is en haalt een geluid uit het drumstel waar veel drummers jaloers op zullen zijn. Wellicht zit het geheim in de uitgesleten en verlopen bekken waaruit van Schaik zijn truckjes haalt. Het publiek slaat ontspannen de kwaliteiten van de muzikanten gade. Het spel van Rigter doet erg denken aan de jazzmasters; Sonny Rollins, Stan Getz en Lee Konitz. Maar wat wil je ook als je twee sets lang een paar echte jazzstandards cadeau doet. Zeker Caravan van Duke Ellington mag niet onvermeld blijven. Vele kennen deze standard als herkenningstune van het Tv-programma uit de jaren zeventig ‘Wie van de Drie’. In de September aandacht voor elektronische muziek. Paul Borchers, alias Yobkiss, is een fenomeen die al een tijdje, ondermeer als lid van het kunstenaarscollectief Anti Strot, furore maakt in binnen- en buitenland. Ook met Yobkiss heeft Paul Borchers al aardig wat succesvolle optredens achter de rug, waaronder tijdens de laatste TodaysArt en de Antilounge Cd-presentatie. En het is razend knap wat Borchers doet. Een laptop en een sampler met tracks worden aangevuld met live drums. Het resultaat is een soort van symfonische metal/groovenoise en alles wordt superstrak en hard meegespeeld inclusief ingewikkelde breaks en drumroffels. Een vreemd maar indrukwekkend optreden in de September. Wel aan de korte kant, maar wat lekker is, smaakt naar meer! Het Haagse elektronicaduo WG@EET speelde een goede set. Het is niet druk in de September, maar de bezoekers die er wel waren werden getrakteerd op mooie soundscapes, losse gebroken beats en fraaie electro. WG@EET doet denken aan acts als Boards Of Canada en Plaid. Maar WG@EET ontwikkeld de laatste tijd steeds meer een eigen gezicht. En het plezier straalt ervan af. Het was jammer dat het optreden niet was aangevuld met visuals, dat had de muziek vast en zeker meer impact gegeven. Een deel van het publiek was duidelijk niet gewend aan dit soort muziek. Het optreden werd afgesloten met een ronkend en groovend nummer vol zware electro bassen en vette beats. Het publiek wilde uiteindelijk meer, maar de koek was op.