La La Land presenteerde zaterdag 14 oktober in de Kleine Zaal van Paard van Troje twee acts van het HauRucklabel: Spectrae en Derniere Volonte. Het was behoorlijk druk. Je hoorde nauwelijks Nederlands spreken. Voor dit exclusieve dubbelconcert waren veel Duitsers, maar ook Italianen, Grieken en Oost-Europeanen komen opdraven. Zwarte kleding voert de boventoon, met als goede tweede uniformen. Spectrae is een eenmansproject van een al wat oudere Italiaan, die zijn ogen verbergt achter een zonnebril. De man zit achter een verrijdbaar tafeltje met wat plateaus, waarop van allerlei apparatuur is opgesteld. Zelf heeft hij een gitaar in de hand, die bestaat uit een plank met frets, snaren en elementen en een frame daaromheen in gitaarvorm. Ertussen zit lucht; een soort spookgitaar dus. Hij moet het meer van de beelden hebben dan van zijn podiumpersoonlijkheid. Het gaat zelfs nog verder: op de films zie je hem als een energieke, druk gebarende persoon, terwijl hij in levenden lijve uitdrukkingsloos gitaar speelt en zingt. De teksten verschijnen als ware het een karaokeshow op een enorm beeldscherm achter hem. Jammer dat er geen Engelse vertaling onder staat, want de meeste mensen in de zaal zullen het Italiaans niet perfect beheersen. "Hij beschrijft mensen die bij hem op bezoek komen. 'Hij zag eruit als een ladykiller maar hij heupwiegde als een vrouw'," vertaalt Adriano, geboren en getogen in Italië maar al jaren inwoner van Den Haag. "Hij zingt ook over de jeugd, die teruggrijpt op het fascisme. Als er geen goede leiding is in een land, wordt twijfel gezaaid en dan is dat niet vreemd, zegt hij. Maar ze begrijpen de dingen waarop ze teruggrijpen niet. Hij veroordeelt hun houding niet. Hij heeft er begrip voor," legt Adriano een ander liedje uit. "Een ander liedje ging over wat je kunt doen als je het bloed aan je handen vasthoudt in je hart. Dan denk je dat je het onmogelijke kan overwinnen." Wie al deze cryptische uitspraken snapt, mag het zeggen. Het duo Derniere Volonté maakt muziek met Keltische invloeden. Terwijl synthesizers op de achtergrond meelopen, staat één van de twee te zingen en de ander te trommelen. De zanger zit strak in het leer. Vooral zijn laarzen vallen op, lang en strak zittend, met ontzettend veel gaatjes waar de veters doorheen moeten. In zijn hand houdt hij een ketting met een kruis eraan. Op een gegeven moment gooit iemand een zelfgemaakte vlag naar hem toe: een wit kruis en daarop de bandnaam, tegen een blauwe achtergrond. Hij is er duidelijk blij mee. Het optreden, tevens de presentatie van de nieuwe cd, roept een eigenzinnig sfeertje op. Je krijgt af en toe het gevoel in de Middeleeuwen beland te zijn. Of in de duistere kant van de jaren 80, toen dit soort muziek ook populair was. Je mist alleen nog de geheimzinnige monnik met de pij en de over zijn ogen hangende kap, die het orgel bespeelt. De klanken hoor je wel, via de synthesizers, uiteraard. In de show zelf zit weinig progressie of variatie. Maar er is genoeg animo voor dit gezelschap, hoewel niemand echt los wil gaan. Wel deinen en knikken de toehoorders mee op de zware beat. La La Land is er weer in geslaagd artiesten neer te zetten die zelden live optreden, laat staan touren. En daarmee zetten Frank en Tracey Veldkamp Den Haag op de kaart als plek waar heel bijzondere dingen gebeuren. Jammer alleen dat de Nederlandse liefhebber van het genre, laat staan de gemiddelde Hagenaar, er weinig oor naar heeft, waardoor dit soort optredens een goed bewaard geheim blijft.