Vol is vol zouden ze in de politiek zeggen. Uitverkochter kan niet. Ilse Delange hield gisteren de kick-off van haar clubtour in een uitverkocht Paard van Troje. Was tijdens de vorige tour Den Haag de enige stad waar zij niet voor een uitverkocht huis speelde, inmiddels is de frêle zangeres big business geworden. Met een strak geregisseerde show waarin zelfs de plek van Ilse’s gezellige gesprekjes al van tevoren vast stond wisten zij en haar band de toehoorders van begin tot eind te vermaken. De sympathieke vakvrouw kondigt zelf haar supportact aan. De eer is aan de band The Junes. Doorgaans speelt deze jonge band met vijf man maar vanavond doen ze het geheel semi-akoestisch in triovorm. Deze band uit Overijssel moet het vooral hebben van de sfeervolle en intieme liedjes. De stem van frontman Bertolf Lentink ligt prettig in het gehoor. Mede hierdoor weet The Junes voor het Ilse DeLange publiek overeind te blijven. Het is ook niet vreemd dat de liedjes van deze band door Radio 3 zijn opgepikt. Dan is het tijd voor onze Almelose zangeres. Ilse opent sterk met de huidige single ‘The lonely one’. Vanaf meet af aan staat het geheel als een huis. De band is in topvorm en het publiek hangt tijdens haar anderhalf uur durende show aan haar lippen. Om verzekerd te zijn van een goede eerste indruk plakt de blonde ster en haar band de klassieker ‘I’d be yours’ van haar debuut cd erachter aan. Na haar korte en vrolijke welkomstwoord vervolgd ze met ‘Reach for the light’. “Still waiting, not fading. My hunger is still alive”, zingt ze hierin. De honger wordt op muzikaal gebied gestild door Arnold van Dongen op gitaar en toetsenist Wil Maas. Deze Maas is echt een wizard op het Hammondorgel. Gaandeweg het concert wordt Maas steeds losser en weet voor echt vuurwerk te zorgen. Ilse’s nieuwe sound slaat goed aan bij rockminnend Nederland. Een enkeling mist de gevoelige akoestische dingetjes waar zij zo om bekend staat. Ilse maakt dit enigszins, maar niet helemaal, goed met Waterfall. Tijdens dit akoestische intermezzo wordt ze terzijde gestaan door gitarist Arnold van Dongen. Van Dongen is geen onbekende in het circuit. Hij speelde in het verleden al voor diverse broodheren/dames zoals Mathilde Santing, Ruth Jacott en maakte deel uit van de eerste samenstelling van Loïs Lane. In Waterfall raakt van Dongen soms de draad kwijt en speelt wat slordiger dan in de stevige nummers. Zowel Ilse als Van Dongen laten zich niet uit het veld slaan en gaan gestaag door. “Soms heb je van die irritaties in je relatie, whahaha,” leidt Ilse het volgende nummer in. ‘When you put it like that’ gaat blijkbaar over haar relatie met drummer Bart Vergoossen. Ze werpt hem een schalkse blik toe. Na dit akoestische intermezzo voegt de rest van de band zich bij het tweetal. Van Dongen pakt een andere gitaar voor het ultieme Blues en Roots geluid en hij haalt uit met slide spel waar menig gitarist jaloers op zou zijn. Het nummer Living on Love wordt ingezet. Vanavond heeft het een intro a la Bad to the Bone, de onvolprezen kraker van George Thorogood. Hierna is het tijd voor een inkoppertje. Have a little faith in me van haar grote held John Hiatt wordt gespeeld. Toch jammer dat ze juist dit nummer van Hiatt op de set heeft gezet. Ze heeft in het verleden wel beter repertoire van de man gespeeld. Niet alles is volkomen geregisseerd. “Almeleu!” roept iemand uit het publiek. Ilse reageert spontaan en vraagt of er nog meer mensen uit Almelo aanwezig zijn. “Nee, jullie nemen mij in de maling. Dit is toch Den Haag!” laat ze stralend weten. Bij het groovy Miss Politician maakt Ilse gebruik van een Apple computer om haar vocalen te ondersteunen. Iets wat eigenlijk overbodig is. Helder, hees of schor zingen: Ilse kan het allemaal. Tijdens haar optreden wordt ze vocaal ondersteund door toetsenist Wil Maas. Hij is niet alleen een koning op de Hammond, maar de tweede stem gaat hem ook perfect af. Hierna is het tijd voor de finale. Het prachtig gearrangeerde ‘The great escape’, het titelnummer van het album wat wekenlang op de nummer 1 positie verkeerde, wordt visueel ondersteund met de videoclip. Het is duidelijk waarom dit nummer juist een megahit is geworden en gezorgd heeft voor de grote doorbraak. Uiteraard kan hierna haar eerste hit, ‘I’m not so tough’, niet uitblijven. Het inzetten van de verkeerde toonsoort bij Ilse’s bekendste nummer is eigenlijk de enige dissonant in de strak geregisseerde show. Het maakt allemaal niet uit. Voor de meeste mensen is dit een feest der herkenning. Een toegift kan niet uitblijven. ‘I love you’ wat zij samen met Bruce Gaitsch schreef is, precies zoals Ilse zegt, een cadeautje. De uitvoering liegt er in ieder geval niet om. Maar dan is het echt tijd om te sluiten. Clean-up is het slotakkoord van de avond. Ze introduceert deze rockstamper op haar eigen manier. “Voordat we weggaan ruimen we even op.” Een medewerkster van het Paard voegt de daad bij het woord. Zigzaggend, met een grote stapel bekertjes achter zich aan waaierend, beweegt ze zich door het publiek.