Tekst: Remco van der Ham (Rice4all, Cassandra Wilson, Room Eleven) | Cok Jouvenaar (Lekan Babalola, The Holmes Brothers, Swoolish) Foto’s: Peisam Tsang (Lekan, Babalola, Cassandra Wilson, The Holmes Brothers, Swoolish) | Eef te Pas (Rice4all, Room Eleven) Van 15 tot en met 19 november wordt in en rond het Theater en het Spui de 14e editie van Crossing Border gehouden. 3voor12/Den Haag doet uitgebreid verslag van dit festival. De eerste dag van het festival zit er inmiddels op. Cassandra Wilson was de duidelijke publiekstrekker van de openingsavond op stage 1. Op stage 2 waren echter de echte hoogtepunten van deze avond te zien; Room Eleven en The Holmes Brothers stalen daar de show. De allereerste live-act van Crossing Border opent op stage 2, de kleine zaal van het Theater aan het Spui. De eer is aan Rice4all, een project van zanger/producer Colonel Red en producer/multi-instrumentalist Hanyo van Oosterom. Het optreden op Crossing Border is meteen het debuut voor dit project. Op het podium wordt het duo vergezeld door een strakke ritmesectie en een trompettist. Dat dit het eerste optreden is valt, op een paar minieme fouten na, totaal niet op. Rice4all speelt prachtige nummers die het dichtst in de buurt komen van een mix van jazz en soul. De stem van Colonel Red doet een beetje denken aan die van Amos Lee, maar dan net iets rauwer. In het voorjaar van 2007 zal het debuutalbum ‘No straight lines’ verschijnen. In de grote zaal van het Theater aan het Spui bevindt zich Stage 1. Na een lekker uurtje opwarmen met het dj-duo Swoolish, die rechts achterin de zaal een kleine huiskamer hebben ingericht, mag Lekan Babalola officieel het spits afbijten in de grote zaal. Babalola dwingt bijna ala minuut respect af. Alleen achter een enorm batterij percussie maakt deze man een enorme indruk. In zijn half uur durende performance weet hij de zaal mee te krijgen. Dit is best bijzonder omdat het publiek eigenlijk staat te wachten op de ster van de avond, Cassandra Wilson. De performance van Lekan Babalola kan met recht grensoverschrijdend genoemd worden of beter gezegd gewaagd. Hij zingt en begeleid zichzelf op percussie. Soms laat hij een band meelopen waar een dj op te horen is. Babalola laat ons weten dat de dj niet fysiek aanwezig is maar ons wel kan zien. Beter had het publiek niet opgewarmd kunnen worden voor mevrouw Wilson. En dan is daar toch echt het moment waar de meeste mensen vanavond op hebben gewacht, het optreden van soul/jazzdiva Cassandra Wilson. Het optreden begint met een lange indrukwekkende synthesizer intro, waarna Cassandra Wilson het podium betreed. De nummers zijn lang en uitgesponnen. Ook wordt er veel gesoleerd. Hierdoor worden sommige nummers toch echt iets te lang waardor niet alles even interessant blijft. De fantastische solo’s van met name de mondharmonicaspeler (die niet zou misstaan naast Toots Thielemans) zorgen er wel voor dat de instrumentale stukken zeker blijven boeien. Naarmate de set vordert lijkt Cassandra en haar band er beter in te komen. Vooral de nummers van haar laatste cd ‘Thunderbird’ klinken er verfrissend met fijne roots-invloeden. Na het optreden van Cassandra Wilson bouwt Swoolish nog even een feestje. Met veel zwarte muziek en oude jazz en dixieland houden Daan en Milena het publiek in de grote zaal. Niet iedere bezoeker van deze eerste Crossing Border hoeft morgen vroeg op te staan. Swoolish profiteert hiervan en laten de voetjes van de bezoekers nog even van de vloer gaan. Was het concert van Cassandra Wilson best aardig deze dj act maakt het feestje compleet. Halverwege het optreden van Cassandra Wilson is in de kleine zaal het optreden van het Amsterdamse Room Eleven begonnen. Dit vijftal maakt een mix van jazz, soul, bossa nova en folk. En hoe! Bij het luisteren naar deze band waan je in een willekeurig tropisch oord met palmbomen en een heerlijke cocktail in je hand. Zo zomers klinkt het. Hoewel de bandleden vrij statisch op het podium staan, maakt zangeres Janne dit helemaal goed door het gehele optreden vrolijk over het podium te dartelen. Alle leden van Room Eleven zijn meer dan begaafde muzikanten, maar toch weer toetsenist Tony hier toch nog bovenuit te steken met zijn virtuoze pianospel. Het publiek wordt ook gevraagd nog een deuntje mee te zingen met ‘Faith’ een cover van George Michael, waar gretig gehoor aan wordt gegeven. Zangeres Janne blijkt niet alleen over een prachtige stem, maar ook over een goed gevoel voor humor te beschikken als ze het publiek vraagt of iemand toevallig een gedicht bij zich heeft “zodat we nog iets Crossing Borderigs kunnen doen”. Ook met de mededeling op welke muziek Wouter Bos het graag doet krijgt ze de lachers op haar hand. Iedereen die bij Cassandra Wilson is blijven staan in plaats van bij Room Eleven een kijkje te gaan nemen heeft beslist wat gemist. Dan is het alweer tijd voor de laatste act van deze eerste avond van Crossing Border. In de kleine zaal gaat het publiek volkomen plat voor The Holmes Brothers. Meer dan 38 jaar staat dit drietal garant voor onvervalste en pure muziek. Drie grijze mannen die muziek maken om het muziek maken. Niets meer en niets minder. Iedereen in de zaal zie je met een vette glimlach staan te genieten. Vooral de sublieme escapades van gitarist Wendell Holmes gaan er in als zoete koek. Deze oude heren doen vergeten dat je morgen weer monter achter je bureau moet zitten. Onvervalste rootsmuziek met beiden benen in de blues. Wendell geeft zijn Telecaster er flink van langs. Opvallend is dat er geen effectpedaal aan te pas komt. Zijn geluid komt zo puur uit de versterker. Was deze avond al een succes, The Holmes Brothers brengen net voor middernacht het ongeëvenaarde hoogtepunt. Hier en daar wordt het bluesgeweld opgeleukt met een bewerkte cover zoals ‘Bad moon rising’ van Creedence Clearwater Revival en ‘Whole lotta shakin going on’. Maar de klapper van de set is de bewerking van de evergreen van Jim Reeves ‘He’ll have to go’. De meeste mensen kennen deze kraker als grootste hit van Ry Cooder uit 1976. Iedereen bij stage 2 gaat uit zijn pannetje bij deze heren. Crossing Border 2006 kan nu al niet meer stuk.