Tekst: Leontine de Reede | Jeroen Thijssen Foto's: Bart van Geyt In de foyer van Theater aan het Spui kregen we vanavond een flinke dosis beats en flows om onze oren. Kwaliteit streed met kwantiteit, zoveel is duidelijk. Een groot deel van het, oudere, publiek wist zich geen raad met de aangetreden kluit rap n' roll en zat apathisch voor zich uit te staren op de trappen van de hal. Gelukkig was er toch ook liefhebbend ingesteld voetvolk op de been om onze polderrappers en Internationale acts te supporten. Wudstik mocht aftrappen. De uit Amersfoort afkomstige rapper, bekend om zijn studie aan het conservatorium en verdiensten bij D.A.C., stapte beheerst in het voetlicht met zijn live band. Een goed georganiseerd stel muzikanten die hem strak begeleidden in zijn act. Wudstik oogt ontspannen en weet waar hij mee bezig is. Met evenveel behendigheid laat hij zijn stem overslaan in hese zang met stembeheersing die de gemiddelde rockster niet zou misstaan. Wudstik brengt een crossover mix van Nederlandstalige rap, rock, jazz, soul en funk. De diversiteit van het optreden en de no nonsense uitstraling van de act maken het een uniek, eigen ding van die helaas wordt ondergewaardeerd door het publiek. Het is na deze verfijnde doordachte show even wennen aan het geluid van Dicecream. We kennen Dicecream nog uit de crew van Brainpower. De flows klappen uit de boxen, al blijft het allemaal tamelijk tam in de zaal. Je krijgt in de foyer een studiogevoel en de muziek lijkt niet snel te raken. Toch weet sidekick T-slash iets meer mensen overeind te krijgen. Wat is het toch met die trap? Alsof het publiek eraan vastgeniet zit in de rol van tribunepubliek bij een slaapverwekkende talkshow. Waar is die rock n roll attitude? Show must go on. Dicecream doet zijn ding. Strak gerepeteerd, sterk stemgeluid, netjes afgerapt met een lekkere flow zo hier en daar en bijbehorend graaien tussen zijn dijbenen maar geen uniek eigen geluid, net niet de shit. Goed te verteren maar weinig nieuws onder de zon. Kubus & Bang Bang mogen gelijk installeren. Eerder dit jaar al een succesnummer in Den-Haag. Giechelende meisjes beginnen te dringen om een glimlach op te vangen van de populaire Zwollenaar. Voor Bang Bang zal het niet zijn. Zijn sinistere verschijning met kale, volgetatoeëerde kop, inclusief traan onder zijn linkeroog, is desondanks intrigerend. Kubus maakt zijn status van beat-wizzard meer dan waar en beukt zijn duistere beats ontspannen de foyer in. Mooie mix met Bang Bang's poëtische woorden in zwaar Brits accent. Bang Bang ontkleedt zich per track tot we bij zijn ontblote torso zijn aangeland. Trots paradeert hij rond om ons een blik te gunnen op de rest van zijn plaatjes; de engelenvleugels op zijn rug en een wirwar van zwarte tekeningen op zijn borstkas. Het samenwerkingsverband tussen dit dramatische type en Hollands glorie Bart alias Kubus is een formule die we graag nog eens zouden willen zien op een sfeervol donker terrein zonder volumebegrenzing en met rondspringende freaks. Na het optreden van de Engelse Bang Bang is het weer tijd voor Hollands Glorie. Blaxtar rapt zoals alle nationale acts van vandaag in het Nederlands. Met songs als 'Hand op', 'Dus dat' en 'De prognose' zweept hij het publiek op. Ook door zijn enthousiasme, want Blaxtar springt, huppelt en vibet over het hele podium. Wellicht een beetje over the top af en toe, om het statische publiek maar weer eens los te krijgen. Blaxtar is niet 's lands meest begenadigde rapper, maar heeft een goede combinatie gevonden tussen de beats en de aparte teksten die hij op zijn eigen manier rapt. Pittige kost, ook door de wat zware stem van Blaxtar. Maar een mooie brug met het literaire en poëtische aspect van Crossing Border. Typhoon is de kleine broer van Blaxtar. Maar misschien mogen wij muzikaal gezien de jongere rapper wel de grote broer noemen. Typhoon won al de Grote Prijs van Nederland in 2004. Typhoon won de Grote Prijs omdat hij volgens de jury een "Charismatische publieksbespeler' is. Ook Typhoon wordt zoals hiervoor Blaxtar op een paar tracks bijgestaan door zusje Dinopha. Niet veel bijzonders maar wel een stukje afwisseling. Dinopha staat overigens het grote gedeelte van haar vocale ondersteuning ergens verscholen achter de gordijnen. Schril contrast met de energieke en vrolijke broer. Minder ingewikkeld maar bijna even poëtisch combineert de jonge rapper zijn songs met de beats van de MC aan elkaar. Zwollywood is in the Hizz-ouse en doet dit met vette hiphop. Ook uit de stal van Opgezwolle en co, en wel het neusje van de zalm. "Vet Verse Flows" zoveel is duidelijk. Crossing Border verlegt zijn grenzen door het Panjabi Hitsquad te boeken. Er scheen wat discussie te zijn of de heren wel op Crossing Border thuishoorden, maar waarschijnlijk heeft de organisatie besloten dat de groep zeker een unieke combinatie is en als zodanig een waarde heeft voor het altijd unieke festival. De Panjabi Hitsquad is groot in Engeland. Ondersteund door BBC One Radio en via een platencontract bij Def Jam UK, openen de heren het optreden met het bekende "Mundian To Bach Ke" van Panjabi MC (Ja die van de Knight Rider tune). Helaas bestaat het grote deel van het optreden in goede beats met Punjabi teksten als samples en irritant standaard getetter van de frontman. Gelukkig wordt men ondersteund door de rappende Ms. Scandalous wier album in april 2007 verschijnt. De single en Asian clubhit 'Hai hai' wordt hier ook meegezongen door de fans. Hoogtepunt is toch als Alyssia verschijnt. Zij durft het aan om een lied live te vertolken en gaat ook over tot een indrukwekkend stukje a cappella. Gautam Malkani mag ook zijn opwachting maken. Malkani is schrijver van het boek "Londonstani" en draagt een stukje voor uit dit boek. Meteen leg je de link naar de "Muslim Irvine Welsh" (oa. Trainspotting) maar is dat niet een groot compliment? In elk geval slikt niet alleen het Pakistaans/Hindoestaans publiek, maar ook het Nederlands publiek het als zoete (Naan) broodjes.