Tekst: Leontine de Reede (Super Silent, Jhelisa, Nosfell , Arrested Development) | Cok Jouvenaar (Bettye Lavette, Storybox, Rick Moody) | Tino van Leeuwen (Richmond Fontaine & Willy Vlautin, Admiral Freebee, John Power, In The Country, The Brian Jonestown Massacre) Foto’s: Bart van Geyt (Arrested development, In The Country, Jhelisa) | Cok Jouvenaar (Bettye Lavette, Storybox, Susanna and the Magical, Rick Moody &The Wingdale Community Singers) | Peisam Tsang (Admiral Freebee, Nosfell, The Brian Jonestown Massacre, John Power, Super Silent) De laatste dag van Crossing Border zit erop en de organisatie mag opnieuw spreken van een geslaagde editie van dit festival. Alle dagen werden goed bezocht en de bezoekers kregen waar ze voor kwamen. Het Spuiplein ligt er inmiddels verlaten bij maar 3voor12 neemt je nog even mee terug naar zaterdagavond… De drie mannen van het Noorse Super Silent komen nooit samen om te repeteren of teksten te schrijven. Alles draait op improvisatie. Het podium van de tent Cascadeur staat bomvol opgestapelde drumcomputers, laptops en een drumstel. Als de act begint gaat het licht uit en zit de volgepakte Cascadeur in het zwart van het donker. Met veel gevoel voor drama wordt het licht langzaam iets opgeschroefd zodat we de drummer in trance zien zitten. Opperste concentratie bij alledrie. De sound is onheilspellend en net zo donker als de locatie. Je zou het je kunnen voorstellen als filmmuziek voor zoiets als LOTR, in ieder geval een film waarbij de wereld (bijna) ten onder gaat. Onze ingewanden en trommelvliezen trillen. Van traag en log gaan we naar een wazig hoogtepunt met een panfluitdeun waar je oren van tuiten. Dit is wat er vermoedelijk gebeurt als boze kobolden de fjorden bevaren in een oorlog met panfluitende elfen. De Noren gaan helemaal los op dit epos, eindigend in een overwinningsparty met electro, techno en een snuf drum ‘n bass. Het volgende nummer is lieflijk en doet eerder denken aan badende en urinerende sirenen. We zakken diep weg in de droomwereld en hopen ooit weer uit deze trip te ontwaken. Op het hoofdpodium (Stage 1) gaat de laatste Crossing Border avond enorm goed van start met het concert van een ware Souldiva Bettye Lavette. Deze diva maakt alle verwachtingen meer dan waar. We zien hier een vakvrouw van allure aan het werk. Vanaf haar opkomst tot het slot van dit vijf kwartier durend concert is de kwaliteit van topniveau. Ondanks haar leeftijd swingt en oogt Betty Lavette nog als een jonge hond en geeft ze zich nog helemaal. Zeker in de ballads geeft ze zich bloot. Zelden zagen we iemand die zo haar emoties laat zien. Elke noot wordt gezongen met zoveel passie dat je vergeet waar je bent. Tussen de nummers door vertelt ze anekdotes over haar carrière. “Dit nummer is geschreven toen jouw ouders nog niet eens geboren waren” zegt ze tegen een meisje voor aan het podium. Lavette heeft hét nog steeds en kan zich door haar laatste album I’ve got my own hell to raise weer een hippe artieste noemen. Ze zet alle soulzangeressen van nu in haar schaduw. Zelden zagen we zoveel emotie op het podium. Opener op Stage 3 is de act Richmond Fontaine & Willy Vlautin. Ze spelen traditionele americana, met nogal wat country invloeden. Leuk voor de oudere generatie, maar geen typische Crossing Border-act. Het komt allemaal wat suf over. Wanneer de zanger plotseling zijn tekst kwijt is, wordt er wat gelachen, waarna het nummer opnieuw ingezet wordt. Eigenlijk is dit gewoon niets-aan-de-hand-muziek. In de Cuatro staat rond kwart over acht de band Storybox op het podium. Een ijzersterke liedjesband die een prachtige sfeer weten te bouwen in de tent en op het laatste moment toegevoegd aan het programma. De liedjes zitten prachtig in elkaar en het kwartet wisselt regelmatig van instrumentarium; gitaar, banjo, piano en orgeltje komen voorbij. Alleskunner Oscar Buma lijkt enorme schik te hebben om op eigen wijze de invulling van de liedjes te verzorgen. Deze versiering is slechts de kers op de slagroom want de liedjes zijn al van een dusdanige kwaliteit dat er maar weinig aan mankeert. Onlangs verscheen het album A Fool's Attempt bij Munich records. Deze platenmaatschappij heeft hier een goede troef in handen als concurrent voor het befaamde Excelsiorlabel die een patent heeft op dit soort bands. De Belgische band Admiral Freebee doet een akoestisch optreden in The Shelter. En wat voor optreden! Hier moet je echt bij geweest zijn om te weten wat een grandioze act dit is. Allereerst spelen de vier leden, waarvan één vrouw, een serie nummers van de nieuwe cd. Op driekwart van de show gaan ze gezamenlijk voor één microfoon staan en wordt de sfeer intiemer. Tussen de nummers door vertelt de zanger een aantal grapjes, waar het publiek hartelijk om kan lachen. Aan het eind bedankt hij de mensen voor het feit dat ze zo goed geluisterd hebben. Een legendarisch optreden! John Power speelt op Stage 3. Hij is bekend van de Engelse band The La’s, een groep die begin jaren negentig furore maakte als voorloper van de latere Britpop, waarin hij bas speelde. De set die hij vanavond neerzet is helaas minder progressief dan veel mensen dachten en vervalt dan ook in een lange streep van dezelfde soort akoestische rock met country-invloeden. Niet dat het niet goed is, maar de verwachtingen lagen gewoon hoger. De oorspronkelijk Amerikaanse Jhelisa kennen we onder andere nog als zangeres van the Shamen, remember? Van die hit Love, Sex, Intelligence? Er is meer want inmiddels heeft ze solo ook al enig plaatwerk afgeleverd. Aan haar laatste album werkte ze in New Orleans waar tijdens orkaan Katrina haar huis en een groot deel van het album werden verwoest. Live is Jhelisa een populaire act op Stage 1 waar veel toeschouwers op afgekomen zijn. Het geluid van dit optreden is echter vreemd. Gelukkig horen we wel de fantastische bassist zijn ding doen maar we zien ook een gitarist al horen we hem niet. Jhelisa is een krachtige persoonlijkheid maar haar performance is niet heel bijzonder. Het is een kunstje wat we al vaker hebben gezien bij vele andere acts in het souljazz genre. Nosfell is de achternaam van de uit Parijs afkomstige markante Labyala: zanger, bassist, gitarist en percussionist van het illustere duo dat het podium betreedt. Cellist Pierre Le Bourgeois zet in. Labyala valt blootsvoets bij en voegt steeds klanken toe aan de unieke sound. De muziek komt van de door Nosfell zelf gecreëerde planeet Klokochazia en heeft zelfs een eigen taal met unieke klanken die men Klokobetz noemt. Wij Hollanders verwelkomen de ruimtereizigers hartelijk en staan gehypnotiseerd mee te wiegen en te dansen. Nosfell draait zijn stem in vele bochten en het klinkt allemaal even interessant. Het duo is zo strak op elkaar ingespeeld dat het overtuigt op alle fronten. Intrigerend. De slotact op Stage 2 is de band van de Amerikaanse schrijver Rick Moody; The Wingdale Community Singers. De twee dames en twee heren laten het Crossing Border publiek met een stukje onvervalste Blue Grass en Americana achter. De twee dames verzorgen de vocalen en hun stemmen sluiten er goed aan bij elkaar. Toch heeft dit optreden een wat knullig karakter. Als er piano gespeeld wordt zijn er problemen met het vinden van de juiste toonsoort. Hierdoor moet zo nu en dan opnieuw ingevallen worden. Ook het gitaarstemmen lijkt een vak apart voor deze Wingdale Community Singers. Nu wordt na het stemmen het nummer Tears on my Tequila ingezet. Ondanks dat dit prachtige liedje bloedmooi wordt vertolkt is de gitaar toch nog vals. Jammer van dit euvel anders hadden we getuige kunnen zijn van een perfect rootsgeoriënteerd optreden. In de Cascadeur speelt het Jazz-trio In The Country. De nummers die ze spelen lijken compleet geïmproviseerd, maar dat is slechts schijn. De mannen weten precies wat de structuren van de liedjes zijn, hoewel dat op het publiek waarschijnlijk anders overkomt. Het allerlaatste nummer wordt opgedragen aan de mensen met wie In The Country de afgelopen tien dagen heeft rondgereisd. Op Stage 3 speelt om 23:15 uur afsluiter The Brian Jonestown Massacre. Er is veel animo voor dit gezelschap, waarvan de zanger zeer dronken (b)lijkt te zijn. Hij maakt zich openlijk druk over een elektriciteitsschok die hij heeft gehad van de versterker en reageert af op het publiek. Zijn provocerende houding wordt door hen echter laconiek opgepakt. De energieke, meeslepende set wordt in plaats van een toegift met een monoloog van de alsmaar bozer wordende zanger afgesloten. Hij gaat zelfs in discussie met iemand uit het publiek. Wie zit er te wachten op zijn politieke statement op de laatste avond van Crossing Border? Afsluiter op Stage 1 is Arrested Development. Geen kale, cultureel verantwoorde kunstige taferelen maar een happy end met showelement. De twee zangeressen torsen fruitmanden op hun hoofd en er wordt gewapperd met palmbladeren totdat de rappers opkomen en de zaal hen terecht bejubelt. Het enthousiasme en de vrolijkheid brengen zelfs de meest vermoeide bezoeker weer in zijn element. Geen gansterrap taferelen voor deze getalenteerde muzikanten die het theater opfunken. Een feestje dat zijn weerga niet kent. Arrested Development is terug, en hoe!