Tekst: Caroline Buser (The Films, The Trachtenburg Family, Stuart A. Staples) | Leontine de Reede (The Veils, Archie Bronson Outfit) | Remco van der Ham (Midlake, Stace England) | Tino van Leeuwen (TV On The Radio, Zzz) Foto´s: Inge Holstein (Midlake) | Cok Jouvenaar (The Films) | Bart van Geyt (Archie Bronson Outfit, Stuart A. Staples) | Ron van Varik (The Trachtenburg Family, TV On The Radio) | Peisam Tsang (The Veils, Archie Bronson Outfit, Zzz) Voor de bezoekers van Crossing Border is het flink rennen geblazen. Wie niets wil missen rent van hot naar her om niets te hoeven missen. Ook het programma van Stage 1, 2 en 3 belooft vrijdagavond heel wat en dan is wat organisatietalent geen overbodige luxe. The Films opent op Stage 3. Eindelijk een beetje leven in de tent! De vrijdagavond is begonnen. Deze vierkoppige gitaarband komt uit de USA en dit is hun eerste bezoek aan Nederland. De muziek van die The Films laat zich het best typeren als energiek, hard, snel met hier en daar een moment om op adem te komen. Terwijl de bandleden vanaf moment een hun hart er uit staan te spelen, heeft het publiek behoorlijk wat tijd nodig om hetzelfde enthousiasme te bereiken. Dat gebeurt eigenlijk pas tegen het einde van de set. Dat is jammer en onverdiend. The Veils mag Stage 1 bevolken. Massaal verlaat iedereen het overigens zeer interessante en energieke The Films in the foyer om erbij te zijn. Het is even proppen maar dan heb je ook wat en kun je vertellen dat ook jij ze gezien hebt. De reputatie van The Veils is ze vooruit gesneld. Ook al getipt als een van de grote acts op deze veertiende editie Crossing Border. Zanger Finn Andrews heeft een prachtige, donkere stem waarmee hij melancholisch grote hoogten weet te bereiken en het publiek meesleept in een zwartromantisch epos. Heftig en indrukwekkend met een prachtige bassiste die de mannen in de zaal rode wangen bezorgt ondanks haar nonchalance. Bijna het gehele festival zit het publiek bij Stage 3 stug op de trappen te kijken naar de optredens terwijl er voor het podium een grote lege ruimte is. Zo niet bij Midlake. Al meteen vanaf de eerste muzikale tonen staat het vooraan helemaal vol met fans en andere geïnteresseerden. Geheel terecht want Midlake is een zeer bijzondere en vooral goede band. Het Texaanse vijftal maakt prachtige popliedjes met een ’70 gevoel. Wat het optreden van Midlake vooral bijzonder maakt is dat er bij alle nummers videoclips worden getoond op een videoscherm. De video’s zijn een mooie toevoeging aan de muziek hoewel die dat eigenlijk niet eens nodig zou hebben. Wie The Trachtenburg Family niet kent, kan zich op geen enkele manier voorbereiden op wat komen gaat. Op het podium staan paps, mams en dochter, althans zo introduceren zij zichzelf. Vader speelt gitaar en zingt maatschappijkritische liedjes begeleid door dochter op de drums. En wat doet moeders? Die tikt de dia’s door! Huh? Al struinend op rommelmarkten koopt dit gezin oude diaseries op en aan de hand daarvan ontstaan hun liedjes. Met recht de ‘slideshow players’ dus. Verrassend, humoristisch en nog een boodschap ook. Op Stage 1 begint rond half tien TV On The Radio te spelen. De vijf mannen op het podium, waarvan slechts één blank is, weten een enorme muur van geluid neer te zetten. Dit gebeurt vooral met elektrische gitaren, die vrijwel onafgebroken bespeeld worden. De gebruikte muzikale en lichteffecten geven het geheel een spacey tintje. Het lijkt zelfs af en toe of de band een grote jam aan het spelen is en dat wordt goed gewaardeerd door de toeschouwers De Amsterdamse band Zzz doet een speciaal optreden op Stage 3. Het is geen gewoon optreden, want ze verzorgen de muzikale omlijsting van een voordracht van de schrijver Thomas van Aalten. In het begin gebeurt er niet gek veel, maar naarmate het vertelde verhaal inhoudelijk interessanter wordt, gaat het er muzikaal gezien ook heftiger aan toe. Na een kwartier wordt er op beide vlakken een hoogtepunt bereikt, waarna Thomas van Aalten het podium verlaat. Een unieke performance kunnen we dit wel noemen! Afkomstig uit Engeland maar geen typisch Britse sound: de Archie Bronson Outfit laat zich niet meeslepen in de Britpop-hype. Met succes zwepen ze de bezoekers van Stage 3 op: een bomvolle dansvloer met springende fans voor het podium. In het publiek zien we ook Rob Vondracek van het HPC op en neer hoppen. We horen country invloeden en een op Europa georiënteerd geluid. Zware gitaren en een charismatische zanger die veelvuldig speelt met zijn stemvermogen. Het enthousiaste geluid vanuit de zaal is meer dan dik verdiend. Stuart A. Staples en band bezetten het hele podium van Stage 1. De zaal is afgeladen en het is dringen om een plekje. De band bestaat uit veel mensen met zo mogelijk nog meer instrumenten waaronder ook niet alledaagse instrumenten zoals de trompet, trombone, contrabas en xylofoon. Erg indrukwekkend allemaal. De muziek is melodieus, meeslepend, ja bijna hypnotiserend. Zeker in combinatie met het stemgeluid en volume van de zanger. Wellicht een beetje vergelijkbaar met jezelf onderdompelen in een warm bad. Hoe lekker dat ook is, na ongeveer twintig minuten heb je het wel gehad met dat bad. Een van de allerlaatste optreden op de vrijdag van Crossing Border is die van Stace England. Het gehele optreden staat in het teken van het Amerikaanse stadje Cairo. De songs van Stace England beschrijven deze stad terwijl op groot scherm foto’s worden vertoond van personen en historische gebeurtenissen afkomstig uit Cairo. Muzikaal wordt hij ondersteund door een drummer, gitarist en bassist en klinkt het geheel als een mix van blues en rootsmuziek. Cairo van Stace England is een origineel en interessant concept en weet zeker een heel optreden te boeien, ondanks dat het slechts over één stadje gaat.