Tekst: Leontine de Reede (Mohammed ‘Jimmy’ Mohammed, Jeffrey Lewis) | Jeroen Thijssen (Mellow Yellow) | Cok Jouvenaar (Maartje Teussink, Fionn Regan, Jon Langford) | Remco van der Ham (Pfaff, Roosbeef) Foto’s: Cok Jouvenaar (Mellow Yellow, Mohammed ‘Jimmy’ Mohammed, Maartje Teussink, Jon Langford, Fionn Regan) | Peisam Tsang (Pfaff, Jeffrey Lewis, Roosbeef) Het regende hard op de donderdagavond, waardoor het programma in de tenten op het Spuiplein ineens een stuk minder aantrekkelijk leek. Maar niets is minder waar. Door de gevarieerde en boeiende programmering durfden veel bezoekers de regen te trotseren en werden veel optredens erg goed bezocht. Op weg naar een van de eerste acts van de avond. Van het Spuitheater naar the Shelter, een sfeervolle tent op het tegenovergelegen plein. Crossing the borders, in de zin van crossing the street in de regen! In the Shelter lijkt het allemaal mee te vallen. De regen tikt gemoedelijk op het tentzeil en wij gaan eens achterover zitten voor Mohammed ‘Jimmy’ Mohammed. De man himself zit nog aan een tafeltje te relaxen. Mohammed ‘Jimmy’ Mohammed, afkomstig uit Ethiopië, is blind. Het eerste liedje zingt zijn ‘achtergrondzanger’ terwijl ‘Jimmy’ op zijn gemak lijkt te genieten van de muziek van zijn band. Uiteindelijk gaat ook de man zelf zingen. Zijn grote inspiratie is Tlahoun Gessesse. In zijn liedjes geeft hij dan ook zijn eigen interpretatie weg van het repertoire van zijn held. ‘Jimmy’ waagt tegen het einde van zijn set zelfs een dansje en lijkt in zijn element. In de tent blijft het redelijk rustig maar de aanwezigen lijken gehypnotiseerd door de unieke sound. In de Cuatro tent is het de beurt aan Bas Jacobs alias Pfaff. Bas Jacobs is ook wel bekend van zijn werk als bassist bij Seedling. Pfaff draagt gedichten voor, maar doet dit op een onalledaagse manier. Tijdens het voordragen begeleidt hij zichzelf op drums en loopt er een band mee met gitaarbegeleiding. Erg origineel en zeer goed uitgevoerd. Het publiek luistert aandachtig terwijl de regen ondertussen een manier heeft gevonden om de tent in te druppelen. Het mag allemaal niet deren en Pfaff zet met zijn combinatie van gedichten en muziek misschien wel een van de meest grensoverschrijdende optredens van Crossing Border neer. Mellow Yellow opent in de Cascadeur. Een van de tenten die speciaal voor Crossing Border op het Spuiplein is toegevoegd. Je kunt de vier jonge meiden van Mellow Yellow eigenlijk niet meer ontlopen. Als er een festival is in Den Haag, dan kun je er vanuit gaan dat zij er ook zullen zijn. Even onwennigheid omdat bij aanvang er maar een twintigtal mensen in de tent zitten. Maar zodra de meiden beginnen te spelen stroomt het langzaam vol. ‘Hopeless’ doet het leuk, net als de interactie met het publiek. Ook de akoestische track waar driestemmig wordt gezongen mag een blijvertje zijn. New Yorker Jeffrey Lewis en kompanen drummer en bassist zijn verbaasd over de goede opkomst en hadden hun show ingepland als ‘rehearsal’ voor nieuw liedjesmateriaal. Jeffrey bracht een stukje singer-songwriter maar liet ook zijn werk als striptekenaar voorbijkomen, op gitaar begeleid in rijmvorm. Hilarische strip gebeamed op het grote scherm achter de band over Jeffrey zelf die een hand vindt in het gras? Deze hand vangt hij en met hand en al lift hij mee met een groep nonnen die de, in hun ogen, satanshand willen vermorzelen. Agressieve non vermoordt de hand die blijkt toe te horen aan een creatuur a la the Blob die op zijn beurt alle nonnen uitmoord en Jeffrey’s new best friend wordt. Enorme bijval uit de zaal volgt voor deze creatieve snuiter met zijn uiterst bijzondere talenten. Tegen de aanhoudende regen is de Cuatro tent niet bestand. Binnen druppelt het namelijk nog steeds. Het optreden van Maartje Teussink lijkt in eerste instantie hieronder te lijden. Door de druppels komt ze wat zenuwachtig over, maar als ze haar liedjes heeft ingezet is alle twijfel weg. Haar Kleinkunstteksten doen soms denken aan Maarten van Roozendaal maar dan minder doorleeft. Haar vocale bereik heeft veel weg van Liesbeth List. Omdat ze geen lied had over de regen doorbreekt ze haar Nederlandstalige performance met het Engelse lied ‘Morning sun’. Tijdens het laatste lied gaat ze vooraan het podium zitten om van de regendruppels verlost te zijn en geeft ze de Cuatro een Twents liedje cadeau. Na Maartje Teussink is het de beurt aan Roosbeef. Het duo Roosbeef bestaat uit zangeres/toetseniste Roos en drummer Tim. Eerder wonnen zij al de Grote Prijs van Nederland en gelden als een grote belofte. Het is dan ook erg druk in de tent. Roosbeef heeft zowel Engels- als Nederlandstalig repertoire, maar blinkt toch echt uit in het Nederlandstalige repertoire. Grote kracht van de nummers van Roosbeef zijn de vaak komische teksten die in het Engels nogal slecht te verstaan zijn. De Engelse uitspraak van Roos is niet om over naar huis te schrijven, maar tijdens het optreden vertelt ze dat ze inmiddels wel Engelse les krijgt. We zullen het haar maar vergeven dan. Aan het einde van de set haalt Roos er ook nog een accordeon erbij. Als het overgrote gedeelte van het publiek uit zijn bol staat te gaan bij Razorlight staat in de Cascadeur de underdog van het festival; de Ierse troubadour Fionn Regan. Hij mag dan uit Ierland komen, maar hij zou zo uit het Londonse Carnebystreet van de sixties weggelopen kunnen zijn. Typische sixtieslook en een écht Beatles kapsel. De tent laat zich meeslepen in de mooie en hippische liedjes van deze jongeman. Lieve liedjes met scherpe teksten gebracht in een fingerpickingstijl die we kennen uit het hippiedom. Af en toe laat hij ook de mondharmonica spreken. Dit verraadt uiteraard Dylan. Fionn Regan is in het Verenigd Koninkrijk een ster in bepaalde kringen. Zijn ontwapende houding zorgt er dan ook voor dat je hem in je hart sluit. Het feit dat Fionn eerst dacht in Amsterdam te zijn en zich later excuseerde aan Den Haag nemen we hierdoor voor lief. Het slotprogramma van The Shelter is voor Jon Langford en zijn tweedelig programma ‘The Executioner’s’. Langford is de man die dit jaar verantwoordelijk is voor het affiche van Crossing Border. In The Shelter krijgen we een typisch Crossing Border programma te zien zoals we die kennen uit de gouden jaren van het festival (midden jaren negentig). De band is geheel verkleed in een zwarte (begrafenis) outfit en het podium is visueel aangekleed met videovisuals. In deze sterke performance vertelt Langford door de rocknummers heen het verhaal van een typische Engelse Punkrockband. Door de wisseling van muziek en vertellers (de twee dames spreken ook een woordje mee), blijft het publiek aandachtig luisteren en wordt hiermee echt verrast. Zeker met de passage over het oude Oost Duitsland krijgt Langford en co de lachers op de hand.