Tekst: Leontine de Reede (Psapp) | Jeroen Thijssen (DAAU, The Futureheads, The Drams) | Cok Jouvenaar (Prima Donkey) | Remco van der Ham (Catherine Feeny, Razorlight) Foto’s: Cok Jouvenaar (DAAU, Catherine Feeny, The Drams) | Peisam Tsang (Prima Donkey, Psapp, The Futureheads, Razorlight) De tweede dag van Crossing Border zit erop. Wederom was het een avond vol met bijzondere acts. Razorlight was de grote publieksfavoriet op de donderdagavond en de gemiddelde leeftijd was ook ineens een stuk lager. Andere hoogtepunten waren Psapp en DAAU. Zes Belgen maken instrumentale muziek door middel van een klarinet, cello, accordeon, viool, contrabas en een drumstel. Die Anarchistischen Abendunterhaltung speelt een virtuoze mix van allerlei stijlen. Klassiek geschoold, wat je uiteraard ook hoort, maar ook het harde werk schuwen de heren niet. Zo ontstaan er mooie uitspattingen naar flinke rock en metal á la Apocalyptica die weer overvloeien in jazz en folk. Anarchie roeleert, net als de bijzondere stukken van onder andere de laatste cd Domestic Wildlife. Psapp verrast alle aanwezigen met hun verfrissende show en blijft boeien tot het einde. Psapp is oneindig creatief. Frontvrouw Galia Durant steelt de show met haar relaxte houding. Ze maakt regelmatig een praatje met het publiek en gooit zelfgeknutselde miniatuurkatjes de zaal in. Tot groot vermaak belandt de eerste in het gezicht van een gretige toeschouwer. Psapp maakt, zoals zelf omschreven, liedjes met kleine geluidjes. Voor die kleine geluidjes wordt alles uit de kast getrokken. Kinderspeelgoed in de vorm van plastic gitaren, kassa’s en zelfs een plastic kip worden uit de kast getrokken. Ook een asbak doet dienst als muziekinstrument. Lollig en met een knipoog maar zeer zeker professioneel en goed uitgedacht. In de foyer is ondertussen de Amerikaanse zangeres Catherine Feeny begonnen. Haar repertoire bestaat uit prachtige akoestische liedjes die je heerlijk laten wegdromen en Catherine Feeny doet qua stemgeluid al snel denken aan Suzanne Vega. Catherine wordt begeleid door een drummer en een toetsenist die af en toe ook de basgitaar ter handen neemt. Zelf begeleidt ze zich zoals een echte singer-songwriter betaamd met akoestische gitaar. Haar presentatie is nogal ingetogen, maar dat komt haar muziek eigenlijk wel ten goede. The Flaming Lips schreven ooit ‘Hit to Death in the Futurehead’ en zo ontstond de bandnaam van een alleraardigst Britpop bandje wat net weer even anders is dan de standaard. Toch is het allemaal niet bijzonder, of uniek en zelfs hier en daar wat eentonig. Gelukkig komt er gedurende de set wat meer variatie en zeker bij ‘Return of the Berserker’ gaat het wat lome publiek wat meer uit zijn dak. Zanger Barry Hyde roept nog “Calm down, it’s getting out of control.” Zou dit een sarcastische sneer zijn naar het publiek? Waarschijnlijk kan hij wel wat meer verwachten in de Alpha tent op Lowlands volgend jaar… The Drams is weer een bandje uit Denton, Texas. The Baptist Generals, Bowling for Soup, Deep Blue Something, Slobberbone. Er gebeurt wel wat leuks daar. Slobberbone is niet meer, maar de zanger is een nieuw Americana project opgestart wat resulteert in The Drams. The Drams beginnen met zijn drieën Na het eerste lied spelen ze echter compleet met vijf man. Songs als ‘So excited’ van de nieuwe CD Jubiliee Dive komen voorbij. Helaas spelen de heren voor een vrij lege zaal. De massa vertrekt gedurende het optreden massaal naar Razorlight. Degelijk, maar weinig spannends. Voor de liefhebbers. Over de klok van elven komt het Vlaams collectief Prima Donkey het podium van de kleine zaal opgewandeld. Een negen man/vrouws band. Kopstuk is gitarist Rudy Trouvé. Deze Vlaamse held en ex-dEUS en ex-Dead Man Ray wordt in de frontlinie terzijde gestaan door Gunter Nagels op zang en accordeon. Zijn zang roept herkenning op aan Tom Waits. Ook twee leden van DAAU en twee dames van Lais doen mee met dit project. Zo op het eerste gezicht een huzarenstukje voor de echte Belgenpop liefhebber. Maar door de wirwar aan stijlen komt het niet echt uit de verf. Prima Donkey is net iets te pretentieus. Veel talent in een band maakt nog geen superband. Of is het zo dat de hype rond typische de Vlaamse Belgenpop in Nederland een beetje over is? Laten we het daar dan maar op houden. Het geduld van de fans van Razorlight wordt vanavond flink op de proef gesteld. Niet alleen is het ombouwen enigszins uitgelopen, maar als alles dan eindelijk klaar lijkt te zijn komt eerst schrijfster Aukelien Weverling voorlezen uit eigen werk. Aan de jonge aanhang van Razorlight is dit niet echt besteed. Als het optreden van het Zweeds-Engelse kwartet dan eindelijk begint gaat de zaal dan ook meteen los. Vooral vooraan danst, springt, klapt en zingt iedereen vrolijk mee. De muziek van Razorlight past goed in de traditie van de Britpop. De basisbezetting van Razorlight wordt bij verschillende nummers uitgebreid met een toetsenist en de gitaarroadie doet ook af en toe mee op tamboerijn. Als een kwartier voor het einde het laatste nummer wordt aangekondigd verwacht iedereen natuurlijk een toegift, maar die komt er niet. De presentatrice verklaart dat zanger Johnny Borrell “kapot is”. Misschien iets teveel van de Hollandse groenten gesnoept? Wie zal het weten. Jammer van het vervroegde einde, want we hadden nog wel wat meer willen horen.