Ooit was er een tijd waarin ik geloofde dat roken, drank en drugsgebruik nu eenmaal bij de levensstijl van de jonge, alternatieve, hippe, artistieke, filosoferende creatieveling hoorde en dat zulks het creatieve proces alleen maar ten goede kwam. Zoiets was onlosmakelijk met elkaar verbonden zoals klompen bij Holland hoorden en carnaval alleen beneden de rivieren werd gevierd. Maar inmiddels ben ik een ex-roker, een dertiger, doe ik weer aan sport en heb ik deze mening geheel moeten bijstellen. Dat de uitwerking van drogerende middelen niet altijd even bevorderend is voor het creatieve proces blijkt nog wel eens bij optredens van Engelse bands. Neem bijvoorbeeld nu het gezelschap rondom Mike Skinner, oftewel The Streets. In Engeland door sommigen gezien als de nieuwe Dostojewski, maar wij nuchtere Hollanders komen al gauw tot de conclusie dat de enige vergelijking die opgaat tussen de twee drank heet. Die Mike van The Streets schijnt niet alleen drank te gebruiken maar ook hele ladingen drugs. En dat was te zien en te horen aan het optreden dat de groep twee jaar geleden gaf op Lowlands. Het is toch een schande dat de hedendaagse jeugd vele euro’s moet neertellen om vervolgens te moeten kijken naar een stelletje drugsverslaafde Engelse hooligans die toevallig wel eens een stukje muziek spelen. Neem dan Dizzee Rascal. Uit hetzelfde genre als The Streets, de UK garage. Deze jongeman uit East London weet echter wel wat optreden is en met een onmetelijke snelheid en een ongelofelijke souplesse in een ook onverstaanbaar maar prachtig accent vlamt hij zijn raps over de bikkelharde beats en donkerste bassen die Londen rijk is. Dizzee Rascal weet dan ook juist wel hoe het publiek mee te krijgen. Gewoon door goede muziek te maken. Uit interviews blijkt deze ‘angry young man’ ook nog eens een hele aardige knul te zijn die gewoon heel hard werkt om zijn doel te bereiken, onverstoorbaar door het leven gaat en in de media zijn mannetje staat. Niks geen gezeik met drugs ook. En dat bewijst maar weer eens dat drugs en rock ‘n roll dus eigenlijk helemaal niet zo’n goede combinatie zijn. Achteraf is het dan ook wat vreemd dat hele generaties zo hoog hebben opgegeven over bijvoorbeeld het geraaskaal van ene Jim Morisson die met zijn bandje The Doors zo nodig de verwarde doch pseudo-intelligente dichter van zijn tijd moest uithangen. Ik weet het nu zeker. Drugs leiden tot beneveling, ontsnapping, vluchten maar zeker niet per definitie tot grootse artistieke prestaties. Andy Warhol had gelijk; It’s work. The most important thing is work!