Met grote vreugde las ik enige tijd geleden dat American Music Club op Crossing Border zou optreden. Dit gezelschap uit San Francisco maakt sinds de jaren tachtig fantastische platen die in Nederland bij een klein gezelschap bijzonder worden gewaardeerd maar nauwelijks de aandacht kregen die ze verdienden. Een grote doorbraak, heeft er voor het gezelschap van singer-songwriter Mark Eitzel dan ook nooit ingezeten. Na een stilte van ruim tien jaar kwam er in 2004 echter wel een nieuw album uit en de groep zou op Crossing Border live een soundtrack spelen bij een film. Vanwege technische problemen kreeg men het project helaas niet voor elkaar. Op vreugde volgde teleurstelling nu American Music Club het optreden van Crossing Border moest afzeggen. Het is ook altijd pech in het leven van Eitzel en de zijnen. Wie aan popmuziek en San Francisco denkt ziet al gauw visioenen van bloemenkinderen. Zij dartelen met hun vrolijk beschilderde gezichten en hun gebatikte overhemden overgelukkig door Height Ashbury. Vreemde klanken van de sitar klinken op de achtergrond en in de hoofden gonst het van de acid. Het is het beeld dat vanaf de ‘summer of love’ kleeft aan de ‘bay city’. Maar het is niet alleen maar jolijt aan de voet van de Golden Gate. Wanneer de mist uit de baai uitwaaiert over de stad drukt de weemoed zwaar over haar groene heuvels en haar schilderachtige straten. Uit die troosteloze nevel ontspruit een geluid van een ongekende schoonheid in het gezelschap American Music Club. De band doet in 1985 het levenslicht zien aan het debuutalbum ‘The restless stranger’. We horen een mix van pop, country, folk, jazz en punk. Mark Eitzel ontpopt zich tot een briljant songschrijver die met name de donkere kant van het leven bezingt. De opvolger ‘Engine’ uit 1987 markeert het begin van de vaste samenwerking met producer Tom Mallon. Dit album valt op bij popjournalisten en in Rolling Stone wordt Mark Eitzel dan ook onmiddellijk in het rijtje van beste songschrijvers geschaard. Op ‘Engine’ ontpopt Eitzel zich als een Amerikaanse tegenhanger van de Britse Morrissey die met zijn Smiths zo bepalend is voor de Britse pop in de tweede helft van de jaren tachtig. In songs en teksten doen beide heren nauwelijks voor elkaar onder maar toegegeven moet worden dat Eitzel, hoewel even pathetisch als Morrissey, in meerdere opzichten een betere zanger is. In zijn teksten is Eitzel directer. Op ‘Engine’ bezingt hij in een aantal nummers het leven van de drinker zoals in ‘Outside this bar’. ‘And outside this bar theres no one alive Outside this bar how does anyone survive.’ In ‘Gary’s Song’ wordt het bijna pijnlijk direct wanneer de verteller in de tekst het in z’n broek doet van te veel aan drank. ‘If you drink too much you will drown. And the shame of my life is watching you drown.’ American Music Club brengt nog twee albums uit op een onafhankelijk label. ‘California’ verschijnt in 1988 en ‘United Kingdom’ in 1989. Het nummer ‘Firefly’ wordt opnieuw een klassieker onder de fans en Mark Eitzel laatst zich van de romantische kant zien.’C’mon beautiful well go sit on the front lawn. Well watch the fireflies as the sun goes down.’ Maar we zouden hier niet met een onmiskenbare Eitzel song te maken als de donkere ondertoon niet meteen zou volgen. ‘They dont live too long, just a flash and then theyre gone. Well laugh at them and watch the sun go down’ Na vier albums en een solo album waarop Eitzel zijn beste American Music Club composities akoestisch vertokt, is de band klaar voor de overstap naar een grote platenmaatschappij. In 1993 verschijnt ‘Mercury’. Opnieuw een fantastisch popalbum waarop het geluid van de band uitgebalanceerder klinkt dan ooit. Als tekstschrijver lijkt Mark Eitzel alleen maar te groeien. In ‘Johny Mathis’s feet’ legt hij zijn ziel als artiest denkbeeldig bloot bij de entertainment zanger Johny Mathis. ‘You gotta learn how to disappear in the silk and amphetamine’, luidt diens advies. Het album wordt door de critici opnieuw zeer positief ontvangen maar de verkoopcijfers vallen tegen. De plaat krijgt weinig airplay en de band is nauwelijks te zien op de bekende clipzenders. Als ook de opvolger ‘San Francisco’ weinig doet houdt de band het voor gezien. Mark Eitzel vervolgt zijn solocarrière en werkt onder meer samen met Peter Buck van R.E.M., die producer wordt van de solo albums van Eitzel. Na een stilte van ruim tien jaar verschijnt er in 2004 echter weer een album van American Music Club. Terug op een onafhankelijk label maakt de band volgens de critici haar beste album ooit. De live soundtrack die de heren op Crossing Border zouden komen vertolken was dan ook om naar uit te zien. Maar de pech waar de lieden in de songs van Mark Eitzel tegenaan lopen lijkt ook de band zelf te achtervolgen. Een geluk bij een ongeluk is dat diegenen die nog niet of niet meer over Crossing Border kaartjes beschikken zich niet meer hoeven te verbijten over het missen van een unieke aangelegenheid. Het mysterie American Music Club is alles dat rest en het blijft wachten op een volgende gebeurtenis. Zoals Eitzel het zelf zegt in de laatste zinnen van Johny Mathis Feet. ‘…a real showman knows how to disappear in the spotlight’.