De line-up van het op 26 mei gehouden festival Haagse Lust! op de Haagse Hogeschool beloofde heel wat. Artiesten als Racoon, Veldhuis en Kemper, The Opposites en Kane zijn geen kleine jongens en daarnaast stond er veelbelovend lokaal talent op het program. Helaas bleek het organisatorische deel van het festival heel wat minder florissant te zijn dan gebruikelijk. Als melodieuze poprockband Racoon een half uur later dan de bedoeling was begint, is het festivalterrein nog jammerlijk leeg. De mannen uit Zeeland moeten er een beetje om lachen, maar trekken zich van de lage opkomst weinig aan. Al vanaf het openingsnummer is duidelijk waarom Racoon zich tot de top van Nederland mag rekenen: de set is superstrak en de band weet door zijn charisma het publiek vrijwel het hele optreden te boeien. De tweede stem van de bassist is een waardevolle toevoeging aan de hoofdvocalen. Naast de hits Laugh about it en Love you more worden ook de minder bekende nummers met luid gejuich ontvangen en de toeschouwers díe er zijn hebben het perfect naar hun zin. Direct na het optreden van Racoon zetten de Funky Freaks in met een cover van Maroon 5, die bij het publiek niet onopgemerkt blijft. Binnen vijf minuten heeft de nog steeds geringe menigte zich verplaatst van de Main Stage naar de Locals Stage, hoewel enkelen de eettentjes opzoeken of achterblijven om met elkaar te praten. De meidenband schuwt klassiekers niet, en terecht: I’m a soulman, Superstitious en I feel good werken wel degelijk op de heupen van de toeschouwers. Hier en daar laat de band wel een steekje vallen en qua tempo is het niet allemaal even strak, maar de Funky Freaks bestaan dan ook nog maar enkele maanden. Het publiek heeft het in ieder geval naar de zin en op een festival is dat het voornaamste. Als het werk van de soulmeiden erop zit, kampt de crew van Veldhuis en Kemper op de Main Stage nog met geluidsproblemen. Na twintig minuten testen begint de band dan eindelijk met spelen, maar nu en dan blijft er het een en ander hinderlijk rondzingen. Het is jammer dat het grootste deel van de nummers te onbekend is voor het publiek en niet echt aanslaat, want muzikaal gezien zit het allemaal prima in elkaar. De typisch kleinkunst-achtige pop bevat veel meerstemmigheid en er zijn twee pianisten. Uiteindelijk krijgen Veldhuis en Kemper het weinige publiek toch nog op hun hand door leuke interactie tijdens Ik wou dat ik jou was. Al met al een leuke act, maar misschien komt hij beter tot zijn recht op een festival met een andere inslag. Het ellendige weer en de tamelijk sfeerloze entourage zorgen ervoor dat na Veldhuis en Kemper een wezenlijk deel van het publiek besluit het festivalterrein te verlaten om op een later tijdstip terug te komen. Voor de mensen die wel blijven, staat Somewhere in the Middle op het programma. Deze zeskoppige band, die een mix van eigen nummers en covers speelt, weet het publiek echter niet heel lang vast te houden. De qua muziek licht verteerbare eigen nummers zijn niet heel speciaal en hoe hard de band het ook probeert, de performance laat veel te wensen over. Ook de aanvulling met een gastpercussionist die op een gegeven moment het podium bestijgt, maakt geen verschil. De show is niet slecht, maar zal hoogstwaarschijnlijk niet bij de festivalgangers blijven hangen. De volgende artiest in het schema is NuClear Family, maar opeens wordt duidelijk dat deze formatie niet meer wil optreden en heeft afgezegd. De rapgroep, die in eerste instantie op de Main Stage gepland staat, moet wegens de onverwacht vroege opbouw van Kane op dat podium verplaatst worden naar het veel kleinere Locals Stage en dat ziet NuClear Family niet zitten. Zodoende treedt na Somewhere in the Middle op het Locals Stage het professioneel ogende Mick! op. De band maakt veel gebruik van samples, waarmee hij zich onderscheidt van de rest van de bands op het Locals Stage. Qua sound zit er voor iedereen wel iets bij. Het repertoire is zeer uitgekiend: keiharde rock wordt afgewisseld met meer dansbare nummers en zelfs regelrechte pop. De band is superstrak en charismatisch is het allemaal dik in orde. De tweede stem laat af en toe te wensen over, maar de frontvrouw compenseert dat ruimschoots. Langzaamaan komt er weer wat meer publiek naar het podium. Het enige minpunt aan het optreden is de nogal storende soundcheck van Kane op het Main Stage. Vooral het testen van het drumstel zaagt dwars door de nummers heen. Na Mick!, dat van de organisatie langer door mag spelen wegens het uitvallen van NuClear Family, is het de beurt aan The Opposites en De Jeugd van Tegenwoordig. Laatstgenoemde houdt ondanks de terugkeer van de regen nog aanzienlijk veel publiek vast. Ook wanneer het kunstje van DJVT inmiddels wel duidelijk zou moeten zijn en zelfs betrekkelijk saai wordt, blijft het grootste deel van het publiek staan. De hits Voor je kijken doorlopen en Watskeburt worden door de toeschouwers gewaardeerd, maar voor de rest weten de mannen er niet meer van te maken dan een beetje geinen en brullen op het podium. Eigenlijk geldt dat ook voor The Opposites. Hun hit Slaap weet bij de meeste festivalgangers wel de voetjes van de vloer te krijgen, maar de overige nummers zijn weinig interessant. Hierna is het de beurt aan The Crowd. Dit viertal onder leiding van de zeer charismatische zanger/gitarist, zet vanaf het begin een dijk van een show neer. Het enthousiasme van de band wordt al meteen overgenomen door de mensen in het publiek, dat eindelijk weer wat in aantal toeneemt, en er ontstaat tijdens het derde nummer zelfs een heuse pit. De combinatie van de dynamische, melodieuze rock met de rauwe stem van de frontman zorgen voor een unieke sound, waarnaar je zonder enige moeite drie kwartier zou kunnen luisteren. Helaas, vijftien minuten na het begin van The Crowd kondigt een gelegenheidspresentator de band af, omdat Kane wil beginnen. Hier is The Crowd het niet mee eens, aangezien in het programma en in het contract een speeltijd staat van 45 minuten. De band zet nog wel een nieuw nummer in, maar halverwege worden de versterkers door medewerkers uitgezet en de lichten van het podium gedoofd. Het voltallige publiek spreekt er schande van, maar de protesten brengen niets teweeg. De slotact van Haagse Lust! is Kane, en niet ten onrechte. De band zet een superstrak optreden neer, waarin alles lijkt te kloppen. In het anderhalve uur dat de band heeft opgeëist wordt het gros van de hits die de formatie op zijn naam heeft staan gespeeld, te veel om op te noemen. De voorbereidingen op het podium blijken niet voor niets zo vroeg genomen te zijn. Rook, licht, alles is in orde en het geluid is perfect. Gek genoeg is zelfs bij Kane het festivalterrein niet voller te krijgen dan tot de tent waarin het geluid geregeld wordt. Het weerhoudt de band er niet van om toch alles te geven en knallend af te sluiten. Vrijwel direct na de show wordt het terrein schoongeveegd door de in ruime mate aanwezige beveiligingsmensen en om half twaalf is er nagenoeg geen enkele feestganger meer te vinden. Haagse Lust! is een goede, maar harde les geweest voor de organisatie, die kennelijk veel meer publiek had verwacht. Dat werd pijnlijk duidelijk gemaakt door de constant aanwezige gapende leegte tussen en achter het publiek. Daarnaast is het feit dat NuClear Family af heeft gezegd voor een groot deel te wijten geweest aan de organisatie, net als het afkappen van The Crowd na een kwartier. Gelukkig hebben de bands die speelden tenminste het beste gegeven wat ze in zich hadden, waardoor het festival in dat opzicht nog wel geslaagd was. Maar van de financiële consequenties van dit evenement zal de organisatie vast nog wel een week of wat wakker liggen.