In de Grote Zaal van het Paard van Troje was het 11 mei weer bal. Gorefest stond op het programma en maakte alle verwachting waar. De band rond bassist/frontman Jan-Chris de Koeyer bracht in het verleden velen malen een bezoek aan het ‘oude’ Paard. Op deze donderdag was Gorefest voor het eerst in de nieuwe zaal van de Haagse poptempel te gast. Maar de kwaliteit was weer als vanouds. Gorefest was samen met Pestilence begin jaren negentig de vaandeldrager van vaderlandse death-metal. Waar Pestilence zich manifesteerde door technische hoogstandjes en zelfs koketteerde met jazzrock bleef Gorefest, de reus uit Goes trouw aan keiharde, snelle metal. Weliswaar traden invloeden van Deep Purple, Led Zeppelin en Black Sabbath steeds meer op de voorgrond, maar de Zeeuwen bleven hun eigen geluid trouw. Door de linkse en sociaal-kritische teksten van Jan-Chris de Koeyer werd Gorefest in grote kringen bekend. De band mocht zelfs met het Metropole Orkest optreden in een bomvol Paradiso en was ooit headliner op Dynamo Open Air. De vier uit Goes maakten een aantal legendarische albums. False, Erase en Soul Survivor staan bij velen in het geheugen gegrift. Na het album Chapter 13 ging de band in 1998 na negen vette jaren uit elkaar. Tot in 2005 het heilige vuur weer werd ontstoken en het koningskoppel De Koeyer en gitarist Bonebakker weer gezamenlijk door de studiodeur stapte. Na een uitgebreide reünietoer afgelopen zomer langs festivals was de tijd rijp voor nieuw materiaal. Dit resulteerde in de zesde studioplaat van de Zeeuwse band, La Muerte. En zo geschiedde dat Gorefest weer in het Paard van Troje stond, waar de band vanaf 1990 regelmatig optrad. Als opwarmertje krijgt het Haags publiek de Rotterdamse band Thanatos voorgeschoteld. Dit kwartet heeft het maar moeilijk om het publiek voor zich te winnen. Vanaf de eerste noten blijft het met een grote boog voor het podium staan. “We hebben geen schurft! Kom toch dichterbij!” roept frontman Stephan Gebédi. Maar het Haagse publiek is verwend en wil eerst bloed, zweet en tranen zien. Na ieder nummer smeekt Gebédi het publiek bijna om los te gaan. Op wat meedeinende hoofden en meestampende voeten na worden de bezoekers er niet warm of koud van. Na een dik dozijn smeekbedes gaan enkele fanatiekelingen bij het laatste nummer van Thanatos toch los. Je ziet wat mensen headbangen en duivelstekens maken. En dan Gorefest. Al na een half nummer slaagt de band erin te overtuigen en imponeren. De opener is For the masses, gevolgd door When the dead walk the earth, allebei afkomstig van het nieuwe album La Muerte. De zaal is gevuld met een mengeling van oude rockers, die de glorie dagen van Gorefest bewust hebben meegemaakt en jonkies, die de naam van de deathmetal trots uit Zeeland alleen kennen van verhalen. De leden mogen dan ouder zijn, de speltechniek beheersen ze nog volledig. De Koeyer, die zijn lange haar heeft ingeruild voor kort, zwart geverfd haar, grunt, zingt en brult nog net als tien jaar geleden. De mannen uit Goes geven een set weg van oud en nieuw werk. Het nieuwere werk klinkt een stuk melodieuzer dan het werk van False en Erase. Laatstgenoemde titel ontbreekt uiteraard niet op de setlist, net zo min als de oudjes Mental misery, Low, Get-a-life en Reality/When you die. Het is vooral gitarist Boudewijn Bonebakker die de show steelt. De ene na de andere gitaarlick perst hij uit zijn Gibson Les Paul. Met zijn Richie Blackmore-achtig gitaarspel stuwt hij Gorefest vanavond wederom de hoogte in. Hier en daar wordt hij ondersteund door de andere gitarist, Frank Harthoorn, die als stille kracht fungeert, terwijl De Koeyer, Bonebakker en drummer Ed Warby elkaar muzikaal uit het veld lijken te slaan. Het is weer bewezen: death-metal is niet dood en Gorefest is nog altijd degelijk als onversneden ontbijtkoek. Hopelijk blijft het niet bij een éénmalig actie en zien we de reus uit Goes op één van onze regionale festivals terug. Een Waterpop of Vlietpop met Gorefest op de bill zou niet misstaan.