Velen zullen Eek-a-Mouse nog kennen van de dagen die zij in de koffieshop doorbrachten. Zij zullen allemaal beamen dat het hier om een reggaelegende gaat. Maar legende of niet, Eek-a-Mouse stelde zaterdag 13 mei 2006 het geduld van het publiek flink op de proef. Hij kwam anderhalf uur te laat het podium van de Grote Zaal van het Paard van Troje opwandelen. Vele bezoekers hadden toen al hun zoveelste jointje opgestoken. Ondanks alles werd het een muzikale, warme en rokerige avond. Dat Eek-a-Mouse te laat begint, is eigenlijk niet zo verwonderlijk. Om half acht wandelt hij nog met zijn band over de Prinsengracht en vraagt een voorbijganger waar ze een hapje kunnen eten. “Want op een lege maag kunnen we niet spelen,” voegt hij eraan toe. Ze worden verwezen naar een toko in de Boekhorststraat en verdwijnen. Het Paard heeft hier gelukkig al op gerekend. Zij hebben een reggae dj met live mc ingehuurd, die het publiek alvast in reggaesferen brengen. De bezoekers zorgen hier zelf ook in grote mate voor. Al snel overheerst een geur van wiet, hasj en meer in de Grote Zaal. Opvallend zijn de vele Bob Marley T-shirts, Che Guevara tassen en dreads half verstopt in reggae mutsjes. Langzamerhand ontstaat een sfeer van love en peace. Half tien komt dan eindelijk de band het podium op. De ruim twee meter lange frontman ontbreekt echter nog. De bandleden, sommige met dreads tot aan de grond, hebben er gelukkig duidelijk zin in en lachen het publiek tegemoet. En als de band Stir it up van Bob Marley inzet, gaat het publiek los. Iedereen zingt mee en de toon is gezet. Maar als bij het tweede nummer nog steeds geen ‘Mouse’ verschijnt, beginnen steeds meer mensen nerveus naar de coulissen te kijken. De band dwingt het publiek herhaaldelijk ‘Eek-a-Mouse’ te roepen. En dan verschijnt eindelijk ‘the legend’. Om tien uur komt de Jamaicaan, gekleed in een roze blouse, ruitjes stropdas, baggy broek en cowboyhoed, het podium op slenteren. Voordat hij zijn eerste nummer inzet, meldt hij het publiek nog even: “We’re gonna spread some love.” Opvallend zijn de gekke zinnetjes van de in 1957 in Kingston geboren Ripton Joseph Hylton, beter bekend als Eek-a-Mouse. Regelmatig zingt hij dingen als ‘Zi zi zi zi zi zah zah zah.. Rom mom mom mom mom’ Ook blijkt hij een ontzettend groot bereik te hebben: het ene moment rapt hij brommerig zijn geheimzinnige zinnetjes, het andere moment zet hij een ontzettend hoog stemmetje op. Dit test hij ook uit op het publiek, dat de nietszeggende zinnetjes nog wel redelijk kan herhalen maar niets met de hoge noten kan. De reus lacht en swingt weer verder. Hij heeft het duidelijk naar zijn in, en roept minstens dertig keer Hiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiieeeeeee Haaaaaaaaaaaa… wat telkens wordt beantwoord door het publiek. De zes muzikanten die Mouse ondersteunen mogen ook niet worden vergeten. De percussionist bespeelt minstens tien verschillende instrumentjes. Ook ramt hij regelmatig op een zeer komische manier op de twee koebellen die voor hem hangen. De bassist hobbelt de hele tijd over het podium terwijl zijn dreads achter hem aan hobbelen. Hij heeft inmiddels zijn tweede joint uit het publiek gekregen. De vraag is echter wanneer hij hem weer doorgeeft. Dan verdwijnt Mouse alweer van het podium. En nadat het publiek tientallen keren: “Eek-a-Mouse” heeft moeten roepen, verschijnt de frontman in een nieuwe outfit. De bruine trui past beter bij het reggaegevoel dan zijn vorige kleding. Helaas speelt het zevental nog maar twee nummers en verdwijnt iets na elven van het podium. Het publiek blijft een beetje beduusd achter. Gelukkig zet de dj meteen weer een plaatje op, waardoor het publiek nog even verder kan swingen. Eek-a-Mouse heeft opnieuw bewezen een absolute legende op reggaegebied te zijn. Jammer genoeg heeft de band een beetje laissez-faire houding, maar welke reggaemuzikant heeft dat nou niet. Daarnaast zou een blazerssectie de band mooi aanvullen. Deze partij wordt nu vertolkt door een keyboard. Toch was het een heerlijk avondje swingen op ontzettend lekkere reggae.