Het mooie weer van de afgelopen dagen doet menig hart sneller kloppen. De lucht is vol van feromonen. Kledingstukken worden afgeworpen en gewenste en ongewenste huisdieren beginnen aan hun paringsdans. Flessen rosé en witbier worden ontkurkt en ontdopt en de Haagse terrassen zitten weer overvol. In de tijd dat ik nog studiefinanciering kreeg of een andere, via overheidswege verkregen bijdrage ontving, was de dag van uitbetaling altijd een groot feest. Eindelijk weer geld om met je vrienden op de Grote Markt te zitten, een broek te kopen en wat nieuwe cd’s aan te schaffen. Vooral dat laatste was van levensbelang natuurlijk. Want juist in de voorjaarsmaanden was het altijd weer spannend om te ontdekken wat de ‘lenteplaat’ van het jaar zou worden. Voor een ieder die het gevoel kent behoeft het weinig uitleg, maar het komt er ongeveer op neer dat de ‘lenteplaat’ de plaat is die maandenlang je cd speler niet uit wilt. Waarover je een jaar later terugmijmert van: “toen was ik verliefd op die en die, was het wekenlang mooi weer, dronken we dit en dat, hadden we het over zus en zo.” En die mooie herinneringen gaan nooit meer je kop uit. Zo heb je ‘lenteplaten’, ‘zomerplaten’, ‘herfstplaten’. Ja voor alles heb je eigenlijk wel een plaat. Het wonderlijke aan muziek is dat er zoveel herinneringen en gevoelens aan vast gaan zitten dat menig platen en cd collectie een soundtrack van het leven gaan vormen. Zo denk ik aan mijn jeugd als de dagen van Elvis Presley en Gene Pitney omdat mijn moeder dat altijd draaide. Ik kan mij verjaardagsfeesten herinneren uit de vroege jaren zeventig waarop luidkeels werd meegezongen met Pitney’s ’24 hours from Tulsa’. Toen ik een jaar of 10 was ontdekte ik de langspeelplaat in de platenkast van mijn ouders. Ik nam de plaat mee naar mijn kamertje en draaide die op een oud pickupje dat eigenlijk alleen voor singletjes was bedoeld. ‘It hurts to be in love’ schalde uit het blikkige speakertje. ‘Tower tall’, ‘True love never runs smooth’. Stuk voor stuk klassiekers, al wist ik dat toen nog niet. Eind jaren tachtig was Gene Pitney weer even beroemd toen hij samen met Marc Almond (van Soft Cell en ‘Tainted Love’) zijn klassieker ‘Something’s gotten hold of my heart’ opnieuw opnam. Tien jaar geleden, het retro tijdperk was aangevangen en alle kitsch van vroeger was ineens cool, herontdekte ik Gene Pitney omdat de Easy Aloha’s hem een keer noemden in een interview. Ik stroopte alle tweedehands platenmarkten af en vond de platen van Gene Pitney terug. Een van de verzamelalbums leidde tot de Italiaanstalige albums die Gene Pitney in de jaren zestig opnam. In Antwerpen kwam ik, in een platenzaak waar ze werkelijk alles hebben, ‘Nessuno mi puo guidicare’ op vinyl tegen. Veel te duur uiteraard maar de cd versie met beide Italiaanse albums maakt een hoop goed. ‘Lentemuziek’ bij uitstek, waarmee je jezelf waant op een Vespa, je vriendinnetje ophaalt en een ijsje gaat eten bij Florencia. Op 5 April jl. overleed Gene Pitney in Cardiff. Als eerbetoon aan de componist van menig jeugdherinnering zal mijn draaitafel en cd speler zijn werk deze lente door de broeierige lucht doen laten schallen.