Vrijheid is een gewild onderwerp in de popmuziek. Niet zo verwonderlijk ook, als je bedenkt dat de popmuziek groot geworden is met dank aan de naoorlogse generaties die ‘dit nooit meer’ als het hoogste goed in hun vaandel hadden staan. Inmiddels zijn we toe aan de 61e bevrijdingsdag en is die grote oorlog wel heel erg geschiedenis geworden. Opeens zoeken we massaal aansluiting bij de huidige tijdgeest om het bevrijdingsfeest van actuele invalshoeken te voorzien. Gelukkig vinden we in deze jaren van polarisatie en onrust genoeg aanknopingspunten. Het vrijheidsfestival in Den Haag bijvoorbeeld vindt belangrijk; ‘datgene wat ons bindt en niet wat ons scheidt’. Het is een veelgehoorde uitspraak die met een zekere regelmaat uit de kokers van heren en dames politici, beleidsmakers en andere bobo’s rolt. Maar, wat betekent zij nou werkelijk? Als popliefhebber bijvoorbeeld, vind ik het best aardig om met allemaal liefhebbers verbondenheid te voelen bij het toejuichen van je favoriete bandje. Maar, is het niet veel interessanter om over de grenzen van de smaak te kijken en de verschillen te zien? Datgene wat ons bindt is een saai en vaag uitgangspunt. Zeker ook omdat niet duidelijk wordt gemaakt wat dan datgene is dat ons zou binden. Daarom blijft het een nogal abstract iets waarover we blijkbaar toch al overeenkomst hebben want anders zouden we er niet door verbonden zijn. Zoiets als: we zijn allemaal liefhebbers van popmuziek. Nou en? Wat mis is met de slogan ‘datgene wat ons bindt en niet wat ons scheidt’, is dat zij het ‘scheiden’, het ‘anders zijn’, het ‘verschillen’, tot probleem maakt terwijl niet de ‘verschillen’ het probleem zijn, maar de waardeoordelen die mensen op die verschillen plakken. Om die reden ben ik ook tegen bandverkiezingen. We houden allemaal van popmuziek. Dat is verder niet interessant. Wel interessant zijn de vele verschillen die er binnen de popmuziek zijn. Door het publiek een etiket op te laten plakken dmv een stem, leidt altijd tot middelmatigheid. Tot een grijs compromis waarover we het min of meer eens zijn. Een dergelijke vorm van redelijkheid is op dit moment broodnodig in de politiek en het maatschappelijk debat. Echter redelijkheid is in de popmuziek en de kunsten over het algemeen dodelijk. Dus geen appels en peren meer vergelijken maar vreten die handel! Leve de verschillen en leve degenen die ze durven te maken!