Ieder jaar brengt de Zuid Hollandse Popunie een verzamel-cd uit in het teken van ‘op dat moment’ meest hotte muziekgenre in Zuid Holland. Zo verschenen er in het verleden hip hop, ska en hindipop verzamelaars. Dit jaar is Americana het toverwoord in deze contreien. Onder de titel The Southern Sessions brengt de Popunie één van de beste verzamelaars op de markt. Op zaterdag 25 maart werd dit album gepresenteerd in een aardig gevuld Waterfront in Rotterdam. Acht van deze acts gaven acte de presence in het Rotterdamse Waterfront (het thuishonk van de Popunie) om de cd te promoten. Een blik op het programma blijkt dat de inbreng hoofdzakelijk uit Den Haag en Rotterdam komt. JumboDollars, Templo Diez, Smutfish, El Pino and The Volunteers, Dyzack, Remmelt, Muus & Femke, The Ragtime Wranglers en Jim Wake & Sleepwalker uit Leiden spelen om en om in het café en de Grote Zaal. Voordat de Leidse Jim Wake & Sleepwalker de aftrap van het festival geeft in het café is het al gezellig druk in Waterfront. Speciaal voor deze gelegenheid hebben enkele leden van de popunie zich uitgedost in een cowboy- of indianenoutfit. Ook de beide zalen zijn aangekleed met welbekende ‘Reward’posters en de fotoshoot die rondom dit thema heeft plaatsgevonden voor het huisblad van de Popunie, de Speaker. De mannen van Jim Wake & Sleepwalker zetten gelijk de toon van de avond en brengen een fijn staaltje onvervalste blues. Deze vijftigers hebben het reuze naar hun zin en weten dit prachtig over te brengen op het publiek. Jim Wake zit duidelijk vol zelfrelativering. “Wij zijn allemaal grijze mannen en het volgende nummer gaat daarover.” roept hij als Take me for a ride ingezet wordt. Zo nu en dan wordt gewisseld van instrument. Gitarist Egbert Kemner laat zichzelf van zijn beste kant zien op de tenorsax en Arnoud van Buuren wisselt de toetsen af met frivool accordeonspel. De Grote Zaal wordt verwarmd met de countryrock van El Pino and The Volunteers. De band legt één dezer dagen de laatste hand aan een nieuwe cd. Deze band lijkt een gouden toekomst voor de boeg te hebben. Het zestal pakt het professioneel aan, qua arrangementen en qua aankleding. De gelaagde nummers worden prachtig uitgesponnen en met de nodige intensiteit gespeeld. We zullen niet raar opkijken als wij El Pino en zijn kornuiten terug zien op een festival als The Music In My Head of Crossing Border. Ondertussen staan Remmelt, Muus & Femke op het cafépodium. Dit trio brengt vanavond hoofdzakelijk werk van de laatste cd, The long way round. Vanwege de korte duur van hun set heeft het drietal zijn vrolijke anekdotes en andere running gags achterwege gelaten en gooit aardig wat vaart in de set. Zo wordt het kippenvelnummer Move on duidelijk te snel gespeeld. Het publiek is nogal luidruchtig. Voordat de ballad Sad Man wordt ingezet, vraagt Hugo Remmelt of het écht even stil mag zijn. Dit lijkt te werken. The Ragtime Wranglers speelt een thuiswedstrijd. Vooraan het podium staan veel rockabilly freaks compleet uit hun bol te gaan op de instrumentale deuntjes van dit zooitje ongeregeld. De Wranglers doen het vanavond met invalbassist, afkomstig uit Batmobile. Hun bassist is op toer met Slim Jim Phantom van de Stray Cats. Gastmuzikanten op ukelele en percussie fleuren de boel nog extra op. Deze band heeft het helemaal. De brutale glimlach en de pretogen van de drummer verraden dat er stiekem genoten wordt. Om de boel compleet te maken rent deze door het publiek met zijn snaredrum onder zijn arm. Smutfish is andere koek. Het lijkt er even op of Melle de Boer er geen zin in heeft. Provocaties en opmerkingen vliegen het publiek in. Maar Smutfish is ondertussen geroutineerd genoeg om een puik optreden weg te geven. Het spel komt gedreven maar agressief over, wat voor de benodigde pit zorgt. Het nummer Tear factory prijkt op de verzamelaar. Van de cd Through a slightly open door laat de band een uitgerekte versie horen van The higher you climb horen om vervolgens met het aloude Open up the gate zijn optreden te beëindigen. Later dan gepland stappen de mannen van JumboDollars, gekleed in keurige pakken, het podium op. Op het eerste gezicht oogt de band als de ruige versie van Tindersticks. Muzikaal heeft het veel weg van de rauwheid en het donkere van Nick Cave, Tom Waits en Randy Newman. Het schuurpapieren stemgeluid van de boomlange frontman Jean Paul Schriks maakt het af. JumboDollars is één van de finalisten van de GPZH. Vanavond bewijst het zich als grote kanshebber. Templo Diez heeft zijn set aangepast. Die middag gaf de band in originele bezetting een optreden in de cd-winkel Plato in Den Haag naar aanleiding van de release van hun cd Winterset. Toetseniste Paolo Panza en violiste Saskia van der Giessen hebben vanavond hun plaats afgestaan aan White Sands bassist Hans Custers. Voor Pascal Hallibert een uitgekiende kans om repertoire van beide acts te laten horen. De band is in topvorm, maar in het café komen de desolate stiltes en gitaarerupties niet helemaal tot zijn recht. Ook zijn de vocalen van Paolo en haar prijsnummer Sal een gemis. Maar Templo Diez heeft zichzelf wel weten te bewijzen in Rotterdam. Dyzack mag de avond afsluiten. Aan het begin van de set gaat het mis. De effectenbak laat het afweten. Boos, geïrriteerd en in paniek probeert Dyzack (Erik Hofland) alle snoeren aan elkaar te knopen. Na een intermezzo van drummer en bassist doet alles het gelukkig weer en gaat het optreden alsnog van start. En Hoe! De boosheid en woede knallen van het podium af. Zo hebben we Dyzack nog nooit mogen beleven. Alle agressie gooit Erik in zijn spel en zang. Hij brengt veel materiaal van de laatste cd, Somewhere there’s a monkey laughing, met meer power en minder nuances dan gebruikelijk. Dyzack heeft het laatste beetje energie weggezogen. Met zo’n afsluiter blijft er voor de die-hards van de afterparty maar bar weinig over om zich nog voor op te peppen. Die wordt gepresenteerd door dj’s Joe Sixpack (gitarist van The Ragtime Wranglers) en Mark Ritsema, presentator van de avond en frontman van de legendarische Rotterdamse band Spasmodique.