We schrijven zondag 12 maart 2006. Van dezelfde makers en bedenkers van Crossing Border en The Music in my Head is vandaag de eerste editie van Het Voorwoord, een festival met schrijvers en muziek. Er zijn wat veranderingen in het programma. Wegens verplichtingen elders kan Kees van Kooten helaas niet aanwezig zijn. Ook is de presentatie van de Paul Steenbergen Foyer niet in handen van Thom Hoffman, maar van Bob Schwarze. Maar dat mag de pret niet drukken, want er valt genoeg te beleven. Van vier uur tot half zes staat de Koning Willem 1 Foyer in het teken van Wah-Wah, een literair poptijdschrift, waarvan vorige maand de eerste editie is uitgekomen. Verschillende ‘kenners’, waaronder Jaap Boots en The Easy Aloha’s, dragen hun werk voor. Laatstgenoemde act laat tevens muziek meelopen en er speelt een saxofonist mee. Wat overeenkomt in alle voordrachten is dat er wordt ingegaan op de roots van de rock’n’roll, veelal voorzien van ervaringen uit de eigen jeugd. Terwijl Wah-Wah bezig is, verzorgt wethouder Else van Dijk-Staats de opening in de Grote Zaal. Ook zij verwelkomt het festival met open armen als wederom een aanwinst voor de stad. Daarna is Margot Vanderstraeten aan het woord in dezelfde zaal. Deze talentvolle Belgische schrijfster/journaliste vertelt lieflijke anekdotes over de kleine dingen in het dagelijks leven. Bijvoorbeeld over het pluisje in de navel dat wordt overgepropt in een andere navel. Bij Barry Hay in de Dames Foyer gaat het er anders aan toe. Hij wordt namelijk geïnterviewd door Joost Zwagerman. Eerder hebben zij elkaar in het gezicht gekeken voor het boek van Zwagerman, namelijk A Perfect Day. Hiervoor is The Golden Earring ook uitgebreid aan de tand gevoeld. Vandaag vertelt Barry over zijn jeugd. Hoe hij ‘ontvoerd’ werd naar Nederland en met zijn korte broek in Amsterdam stond hartje winter. Hoe zijn kostschooltijd was, hoe hij uiteindelijk in Den Haag belandde en zich voegde als zanger bij The Golden Earring. Het gesprek verloopt erg ontspannen en gaat gepaard met veel gelach. Tijd voor wat muziek in de Grote Zaal: Cheikh Lo. Deze Senegalese man is jaren geleden ontdekt door Youssou N’Dour. Sindsdien gaat het alleen maar bergopwaarts voor Cheikh Lo. Overal ter wereld brengt hij een mix van moderne Afrikaanse en Cubaanse muziek, doorspekt met eigenzinnige jazz en funk. Ook vandaag maakt hij grote indruk met zijn beheerste gitaarspel. Zijn zang is een goede aanvulling en af en toe maakt hij de meest prachtige uithalen, al is het totaal onverstaanbaar wat hij zingt. Het mooiste is dat hij zelf heel kalm en vredig blijft. Met de zonnebril op, alleen op het hele grote podium, heeft hij een spiritualistische gloed om zich heen. Thé Lau, vroeger frontman van de Nederlandse band The Scène en tegenwoordig solo-artiest en schrijver, geeft acte de présence om half zes in de Paul Steenbergen Foyer. Hij gaat terug naar de begindagen van zijn carrière en draagt enthousiast voor uit een van zijn boeken. Tussendoor speelt hij een liedje op zijn akoestische gitaar. Verderop in zijn optreden gaat plotseling het podiumlicht uit. “Ik ben nog niet klaar. Ik laat me niet commanderen wanneer ik moet stoppen,” zegt hij verontwaardigd. Steevast vervolgt hij zijn verhaal, nu uit zijn hoofd. Als het licht weer aangaat, leest hij nog één anekdote voor. Dan is het echt afgelopen. Rick de Leeuw, bekend geworden als frontman van de Nederlandse groep Trockener Kecks, leest voor uit zijn werk in de Dames Foyer. Naast zanger is hij namelijk ook schrijver en dichter. Hij vertelt onder meer ook over zijn kostschooltijd en het verlangen om aan de andere kant van de muur te komen. Daar, waar hij rondjes had kunnen rijden op een brommer om indruk te kunnen maken op de meisjes. Rick vertelt zo leuk dat hij nu en dan de lachers op zijn hand krijgt. De tijd gaat ook hier veel te snel. Van zeven uur tot kwart over zeven wederom Joost Zwagerman, ditmaal in de Grote Zaal. Hij vertelt over de band Krezip, die hij op enigszins cynische toon belicht. “De tekst ‘I grow up to be just like you’ is niets meer dan dat je in het voetspoor van je ouders treedt,” verkondigt hij. Ook dat Jacqueline, de zangeres, op de rockacademie wordt geconfronteerd met het sarcasme van iemand als Randy Newman, roept bij Joost Zwagerman vraagtekens op. “Ze zeggen daar op de opleiding: dat is iets waar je gewoon doorheen moet.” Even later doet hij een verhaal uit 1989 omzetten naar 2006, waarbij hij geen detail onbelicht laat. De komst van de i-pod, het dragen van piercings en het scheren van de geslachtsdelen; alles komt voorbij in razend tempo. Tegen de schenen schoppen is wat de klok slaat bij het interview van Thomas van Aalten met Bastiaan van Aux Raus. De ietwat dandy-achtige recensent Thomas heeft een fijne manier van droge humor. Met de antwoorden die Bastiaan geeft - hij staat bij optredens graag in zijn blote reet om vervolgens overal bovenop te springen - is het vaak gieren en brullen geblazen. Bastiaan heeft zijn i-book mee om wat van Aux Raus te kunnen laten horen. Ook heeft hij van tevoren stukjes opgenomen met muziek van onder andere Devo en gabber. Kinderlijk vertelt hij erbij waarom dat allemaal van invloed is geweest op de muziek van zijn eigen band. Erg lachwekkend. Van tegenstrijdige, eigengereide gabbercore‘n’roll naar moderne Afrikaanse muziek, ook hier doorspekt met allerlei invloeden. De blinde Amadou & Mariam en band staan om half acht te schitteren in de Grote Zaal. Vanaf noot één is het dansbaar, vrolijk en goed. Vrouwe Mariam aait liefkozend over het hoofd van Amadou als hij gitaar staat te spelen. Mocht je evenals Amadou & Mariam niets kunnen zien, je kunt de vibe overduidelijk voelen. Voel de energie die ook de djembé speler en de drummer met elkaar generen. Prachtig synchroon, je kunt niets anders zeggen van deze band. Het is wereldmuziek zoals die gebracht moet worden. En daarbij staat heel de Schouwburg op z’n kop. Overal gaan mensen staan om te dansen, want stilzitten bij deze band is onmogelijk. Met het prachtige podiumlicht erbij waan je jezelf even in een tropisch land. Van Afrika naar Weg met Afrika. Vrij Nederland-journalist Sander Donkers interviewt Raymond van het Groenewoud in de Dames Foyer. Het gesprek begint onmiddellijk met een heikel onderwerp: het nummer ‘Weg met Amerika”, dat voor veel opschudding in België gezorgd schijnt te hebben. Raymond van het Groenewoud weet zich goed te verdedigen, waarna het gesprek via allerlei omwegen terechtkomt op het onderwerp ‘hedendaagse muziek’. Hij heeft er over het algemeen geen goed woord voor over. Hij vindt het merendeel van de liedjes op de radio niet gemeend, maar “dat kun je natuurlijk niet wetenschappelijk aantonen.” Interviewer Sander Donkers vraagt hem op het eind van het gesprek of Raymond wat poëzie wil voordragen. Uit zijn hoofd doet hij twee gedichten, eerst een korte, daarna een ellenlange. Spinvis wordt geïnterviewd door Gijsbert Kamer in de Koning Willem 1 Foyer. Ter sprake komt zijn samenwerking met Simon Vinkenoog, die geresulteerd heeft in een cd. Ter illustratie laat hij muziek van dit project horen via zijn meegenomen gettoblaster. Spinvis wordt gevraagd hoe hij tegenover het maken van muziek voor reclamefabrikanten staat. “Ik heb het twee keer gedaan, maar dat was geen succes,” vertelt hij. “Ik schijn altijd droevige deuntjes te zetten onder reclames die heel erg pakkend moeten zijn. Ik vind dat zelf heel gaaf, maar dat willen de opdrachtgevers niet.” Gijsbert Kamer vraagt of Spinvis ooit nog terug gaat naar de PTT, waar hij vroeger werkte. “Nee, nooit meer. Ik ben nu prof en praat met collega’s over muziek. Bij de PTT heb je een heel andere communicatie.” Het Voorwoord wordt in de Grote Zaal afgesloten met de Belgische band Hooverphonic. Het is erg donker als de band zijn verschijning maakt en erg donker zal het grootste deel van het optreden blijven. Temidden van al die duisternis staat daar wel Geike Arnaert te schitteren als een felrode, sexy engel. Wij houden het erop dat het zondag is en morgen weer een werkweek begint. De eerste editie van Het Voorwoord is achter de rug. De sfeer is goed, overal heb je een huiskamergevoel, waar je even een kijkje mag nemen in de wereld van... Met een goed gevulde maag, van sushi tot wraps, kan je ontspannen kuieren door de gangen van de Koninklijke Schouwburg op zoek naar weer iets nieuws. Evenals bij Crossing Border en The Music In My Head is het erg jammer weer een jaar te moeten wachten op de volgende editie. Ook een van de organisatoren, Louis Behre, is een tevreden mens. Na afloop laat hij weten dat het een goede geslaagde eerste editie is. Jammer genoeg zijn er maar 800 van de 1000 kaarten verkocht. En nu lekker bijkomen van het harde werken voor Het Voorwoord? Had je gedacht, want de beste man gaat zich alweer snel buigen over de komende edities van The Music In My Head en Crossing Border.