Vrijdag 9 juni beleefde popminnend Den Haag de eerste dag van de vijfde editie van The Music In My Head. In een uitverkocht Paard van Troje was het soms dringen om acts te kunnen zien. De Kleine Zaal moest soms zelfs afgesloten worden. Little Man Tate (Cok Jouvenaar) Aan het vrolijke Little Man Tate de schone taak om het festival te openen in de Grote Zaal. Het kwartet doet dit met verve. Britser dan fish and chips en Piccadilly Circus, zo komen de vier vrolijke knapen van Little Man Tate over. De zanger/gitarist oogt als een kruising tussen een jonge Paul McCartney en een frisse uitvoering van Keith Moon. Muzikaal grijpt het repertoire terug op de jaren '80, alsof er leentjebuur is gespeeld bij The Jam en Paul Weller verantwoordelijk is voor de composities van Little Man Tate. Aanstekelijke britpop liedjes, afkomstig uit een Vox versterker en een Fender Telecaster. Dit heeft beduidend invloed op het geluid van de band en dat is best zonde. De schelle klank van deze zessnarige plank is iets te nadrukkelijk aanwezig. Dit mag de pret echter niet drukken. Het vrolijk gebrachte optreden en de pakkende liedjes doen dit euvel snel vergeten. Doll House Drama (Lilian van Dijk) Toch mooi dat ook Haagse acts een kans krijgen op TMIMH. Doll House Drama heeft zijn plaats op het cafépodium zeker verdiend. De band is behoorlijk vooruit gegaan de laatste maanden. Ontspannen staat het viertal te spelen. Frontman Kaspar wisselt toetsen af met gitaarspel. Handig dat hij dat toetsinstrumentje op een oude strijkplank heeft gezet. Hij kan er ook nog zijn colbertje aan ophangen. Vooral aan het begin van het optreden draait het om al die freaky geluiden die hij uit dat instrument weet te toveren. De nummers zijn gedragen, de sfeer experimenteel. De opbouw is meestal: rustig beginnen, toewerken naar een climax en weer gas terugnemen. Dramatisch, kun je het rustig noemen, maar dan in de goede zin van het woord. Het publiek luistert aandachtig. Geleidelijk aan stapt de band over op wat sneller repertoire, dat meer recht voor zijn raap klinkt. Ook dat oogst waardering in het overvolle café. Kill the Young (Leontine de Reede) Kill the Young bestaat uit drie broers, Tom, Dylan en Olly, uit Manchester. Ze weten een hoop herrie van het goede soort te produceren. Een hoogtepunt tussen al het moois op de vrijdagavond van TMIMH. De boys met de vette haarlokken trappen af in de Kleine Zaal met hun uptempo gitaarrock. De boodschap is serieus maar wordt gelukkig niet depressief gebracht. Integendeel. Kill the Young is gewoon een vette band, die met extreem strak gespeelde nummers onbeperkte jonge honden-energie de Kleine Zaal inpompt. Het zojuist binnengewandelde publiek lijkt onder de indruk van deze Britten die klaar staan om de wereld te veroveren. Teksten als: "We all go to hell" worden de zaal in gekrijst. Deze gasten houden wel van een beetje provocatie. De naam van de band zegt het al. Een protest tegen de druk die op jongeren gelegd wordt om snel op te groeien. Anyway, rock on, blokes. We want more! Secret Machines (Cok: Jouvenaar) Secret Machines, een trio uit New York staat klaar in de Grote Zaal. Het drietal speelt pompende, oerdegelijke rock'n'roll met lang uitgesponnen stonerrock capriolen, waardoor het publiek onder hypnose lijkt te geraken. Even lijkt het of de encyclopedie van de jaren '70 rock wordt opengeslagen. Led Zeppelin, Deep Purple, Wishbone Ash, Uriah Heep, Black Sabbath, hun stijlen zitten allemaal in de muziek van deze band verweven. Enige maanden geleden oogstte Secret Machines al veel lof als voorprogramma van Foo Fighters in de Heineken Music Hall. Ook nu wordt het geen moeilijk karwei om de zaal mee te krijgen. Rocken tot je purper ziet is het credo. Het publiek staat te kijken of Hans Kazan een bijzondere truck doet. De show wordt gedreven, maar bovenal overtuigend gebracht met drums, piano - afgewisseld met bas - en gitaar, met behulp van een batterij pedalen met daar doorheen geluidseffecten uit een laptop. Om je rock'n'roll vingers bij af te likken. Gruber (Leontine de Reede) Gruber is het duo Benno en Edith. Ze mogen het podium innemen in het café. Na een hoop geharrewar met alle meegebrachte apparatuur en kabels beginnen ze aan een langzame opbouw, die ietwat rommelig oogt doordat Edith steeds contact zoekt met Benno. Het lijkt erop dat ze hem van alles wil vragen tijdens het spel. De muziek is fijn experimenteel en origineel. Benno op de basgitaar en Edith aan de knoppen van al die Roland-apparaten. Je hoort van alles voorbij komen. Reclameboodschappen, juichende voetbalsupporters en meer van dat soort weirde geluiden. Op momenten zeer goed dansbaar, maar soms meer om gewoon naar te luisteren. Hoe langer Gruber speelt, hoe losser Edith lijkt te worden. Een kleine warming up kan ook geen kwaad. Tegen het einde van het optreden loopt het Paardcafé ondanks het harde werken en de steeds enthousiastere benadering van Gruber toch leeg. Er speelt weer een populaire band in de Grote Zaal... My latest Novel (Peisam Tsang) Kijk, dit soort bands willen we nu tegenkomen op festivals als deze: verrassend en gewaagd. Vanaf het eerste moment bezorgt deze band je kippenvel. Geen wonder dat deze muzikanten onlangs het voorprogramma mochten doen voor het Amerikaanse Low tijdens diens UK-tour. We hebben het hier over de vijf twintigers van My Latest Novel uit Glasgow. De Kleine Zaal staat vol mensen die de klok hebben horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt. Na dit optreden zullen ze het wel weten. My Latest Novel brengt een prachtig, ingetogen optreden met goed opgebouwde spanningsbogen. De folky muziek is sfeervol. Drama en dynamiek worden voorzien van een magische glans. Door de harmonische, meervoudige en bij vlagen theatrale samenzang laat de band zien breekbaarheid niet te schuwen. My latest Novel klinkt goed. Het zal niet lang duren of deze band gaat nog meer succes oogsten. Het onlangs verschenen debuutalbum Wolves werd warm onthaald. Editors (Peisam Tsang) The Editors mag in de Grote Zaal voor uitsmijter spelen. De vier hebben er zin in en dat is goed te merken. Zanger Tom Smith rent als een wervelwind van de ene naar de andere kant van het podium. Tijdens Blood vergeet hij zijn gitaar in te pluggen. Dit deert hem niet. Hij speelt lustig door. Dat hij goed naar bands als Coldplay, U2 en Interpol heeft geluisterd, is te merken. De Britse poprock sound van de band is hiervan een goede mix. De zanger heeft zelfs bewegingen en trekjes overgenomen van Chris Martin, de frontman van Coldplay: Expressie met de handen en de armen in de nek. Maar goed gehyped betekent niet altijd kwaliteit. Op de hitsingles Munich en Blood na lijken de nummers erg op elkaar. Dat is niet zo verwonderlijk als je merkt dat iedere keer dezelfde trucjes worden toegepast. De gitarist en de drummer creëren eigenlijk het bijzondere geluid van Editors, maar vallen nauwelijks op, in tegenstelling tot de zanger. Marisa Yeaman (Cok Jouvenaar) Met het uitvallen van The Pipettes door ziekte is Marisa Yeaman is op het laatste moment als vervanger opgetrommeld. Tijdens The Music In My Backyard op zaterdag 10 juni zal ze ook optreden, dus wil ze best de dag ervoor in het podiumcafé staan. Met veel plezier trakteert ze het handjevol mensen hier op typisch Amerikaans singer/songwriter repertoire. Hoewel het niet echt slecht en onplezierig is wat deze Australische dame hier doet, boeit het maar half. Haar liedjes bestaan uit simpele akkoordenschema's. Dat is al zo vaak gedaan en ook vele malen beter. Een gemiste kans. De meeste acts op dit festival hebben wel iets eigens. Erg origineel is Marisa helaas niet. Leuk geprobeerd, volgende keer beter lijk je te willen roepen, ook al staat deze blonde dame hier wel haar stinkende best te doen. Maar spanning en frisheid ontbreken zozeer aan haar optreden, dat je liever je heil ergens anders in het Paard zoekt. Disco Ensemble (Leontine de Reede) Door een afzegging en een switch in het schema mag het Finse Disco Ensemble in de Kleine Zaal spelen in plaats van in het podiumcafé. Een fantastische upgrade zou je zeggen. Helaas speelt het alom gerespecteerde Editors tegelijkertijd in de Grote Zaal. Het is echt balen dat de zaal helemaal leeg is. Je zou verwachten dat bezoekers van dit festival ook open zouden staan voor het onbekende. Disco Ensemble heeft niets met disco te maken maar alles met vette, agressieve punk. Miikka, Mikko, Lasse en Jussi lijken een beetje nerdy, maar zodra ze beginnen te spelen, is dat eraf. De zaal begint langzaam iets voller te lopen. Disco Ensemble geeft alles wat het in zich heeft: tomeloze energie en strak gespeelde nummers. De vier zijn niet bang om op hun bek te gaan en professioneel genoeg om door te rammen tot het bittere einde. Dit ensemble mag nog wel eens terugkomen in het Paard!