Veel mensen hadden zich enorm verheugd op Normaal. Ze werden niet teleurgesteld. Op het Green Stage maakten ze er op zondagmiddag 25 juni bij Parkpop een mooi feestje van met hun ruige nederrockshow. De programmering op dit podium was heel gevarieerd. The Sheer (Cok Jouvenaar) Aan het Haarlemse The Sheer de taak om dit zesentwintigste Parkpop af te trappen. Deze band is een schot in de roos; prettige liedjes en dito uitstraling. Helaas zit het weer niet mee en komt de regen met bakken uit de hemel zetten. The Sheer laat zich niet uit het veld slaan en toont zich een ware festivalopener. De heren hebben vaker met dit bijltje gehakt. Hun vrolijke liedjes gaan er in als zoete koek. The keyword Is Excitement is de titel van hun debuut. The Sheer lijkt dit credo deze middag na te streven. Maar het is vooral het spel van toetsenist Jasper Geluk op Moog en Hammondorgel dat deze band bijzonder maakt. Als The Sheer constant deze kwaliteit biedt, gaat het een grote toekomst tegemoet. The Kooks (Cok Jouvenaar) De jonge Engelse band The Kooks doet het vooral goed bij jonge vrouwen. Hier en daar lijken ze weg te smelten voor de frisse uitstraling van zanger Luke Pritchard en zijn kompanen. De liedjes van The Kooks zijn diep geworteld in de britpop. Ze worden gezongen met een overduidelijke Engelse tongval, alleen scherper en puntiger dan je op het eerste gezicht zou vermoeden. Als je door de eerste laag van gezellige samenzang heen prikt, merk je dat The Kooks koketteert met psychedelica, ska en punkrock. Wel staat het viertal er wat onwennig bij op het podium. Pritchard weet zich geen rocksterhouding te geven. Halverwege de set trekt hij namelijk zijn stoere leren jasje uit om het even later weer gewoon aan te doen. Het Hollandse weer laat hem toch niet helemaal koud. Normaal (Cok Jouvenaar) Rond half vier maakt Parkpop kennis met Normaal, al 30 jaar bezig met popmuziek. Bennie Jolink en zijn medemuzikanten zien er kleurig uit, wat je niet direct bij boeren en høken verwacht. Gekleed in vrolijke ruitjespakken brengen de mannen van Normaal veel oud werk. De grote hitsuccessen laten ze even achterwegen. In plaats daarvan spelen ze veel rock’n’roll en blues. De dubbele gitaarpartijen vullen elkaar perfect aan. In het instrumentaaltje Varkenpest wordt ouderwetse rock’n’roll uit de gitaren geperst. Ook de klassieker Apache van The Shadows komt langs. Bij de kraker Hendrik Haverkamp gaat het publiek los. Als de nederpopklassieker Oerend Hard wordt ingezet, is het einde zoek. Een toegift mag niet ontbreken.”Den Haag kakstad!” brult Jolink er lustig op los. Den Haag scandeert uit volle borst Vrouw Haverkamp mee. Met de oudjes Maria en ’t Is kloten hier, is het optreden dan toch afgelopen. Garland Jeffreys (Tamara Andriessen) Garland Jeffreys weet met zijn 62 jaar een krachtig optreden neer te zetten. Niet alleen heeft hij soul in zijn stem, maar ook in zijn lijf. Zijn bluesy liedjes zijn hier en daar overgoten met een reggaesausje. Het openingsnummer I’m alive brengt het kletsnatte publiek weer tot leven. Veel oude klassiekers komen voorbij, zoals 96 Tears, Matador en Hail hail rock’n’roll. Garland Jeffreys is een dankbaar man. Halverwege de show bedankt hij Nederland uit de grond van zijn hart voor de steun. In 1979 werd het nummer Matador dankzij ons land wereldwijd een grote hit. Ook betuigt hij zijn waardering voor zijn muzikale helden Chuck Berry, Fats Domino en Elvis Presley. Door het publiek tien minuten lang keihard mee te laten zingen aan het einde van Hail, Hail Rock and Roll besluit Garland Jeffreys op spectaculaire wijze zijn show. Met de woorden: “Save me a herring!” verlaat hij het podium. Infadels (Peisam Tsang) Wat word je hier vrolijk van! Vanaf het eerste moment spat de energie van het podium af. Dat slaat over op het publiek. De mensen staan net zo lang te springen en te zwaaien met de armen tot er een modderpoel ontstaat. We hebben het over het optreden van de Infadels. Deze olijke Britten maken dansbare pop, alsof hun leven ervan afhangt. En dat doen ze voortreffelijk. Geen enkel bandlid waagt het om ook maar stil te staan of boos te kijken. De teksten van de liedjes zijn vrij simpel, monden vaak uit in herhalingen, maar vinden goed hun doel. Uiteraard word ook het meest bekende nummer van de band, Can’t get enough, luidkeels meegezongen. En zo is het maar net. Dat het nog steeds regent, maakt niets uit. Met de Infadels wordt een verregende Parkpop toch een waar feestje. Melanie C (Bruno van den Elshout) Voetbal of geen voetbal, ex-Spice Girl Melanie C is naar Parkpop afgereisd om een uur lang lekker te komen zingen. Al bij het eerste nummer, Beautiful intentions, blijkt dat ze er zin in heeft. En ze is niet de enige. Kort achter de dranghekken heeft zich een groot aantal Engelse fans verzameld. Woord voor woord zingen ze de liedteksten mee. Een Engelse vlag wappert over de reling. Ook Nederlandse fans zijn in groten getale naar het Groene Podium gekomen om te kijken wat Melanie C voor hen in petto heeft: zingbare rock, makkelijk dansbaar tendens. De afwisseling van stevige rock met gevoelige rock ballads levert een gevarieerd optreden op. De toegift, bestaande uit maar liefst vier nummers - haar grootste hits - voert ze uit in een oranje voetbal T-shirt.