Het had een waanzinnig feest moeten worden. Een vijfentwintigjarig bestaan is geen peanuts. De organisatie had redelijk geprogrammeerd, maar kon de succesvolste jaren niet overtreffen. Alleen aan de foto-expositie kon de alerte bezoeker merken dat er een jubileum gaande was. Het eerste dagdeel werd in beslag genomen door gitaarbands. Voor de liefhebber van het genre kon de lol niet op, maar de festivalbezoeker is divers en wil getrakteerd worden op prikkelende acts in allerlei genres. Ook door de hitte zat niet helemaal mee. Pas na vieren werd het drukker, toen de strandgangers eindelijk de weg kozen naar de Leidse Hout. De opener is de band Dead Rudolfs. Deze jonge muzikanten wonnen de Werfpopvoorronde en zetten met groot enthousiasme in. De jury van de Werfpopvoorronde typeerde de band al als flipperballen die als ongeleide projectielen over het podium razen. Dit blijkt tegelijkertijd hun sterke maar ook zwakke punt, omdat het af en toe rommelig en ongecontroleerd klinkt. Gezegd moet worden dat het talent van deze jonge honden afdruipt. Deze band zal nooit gaan vervelen. Of het augustus 1975 ook zo warm was valt te betwijfelen maar de muziek van August 75 waait als een verkoelend briesje over het festivalterrein. Na het jeugdige geweld van de Dead Rudolfs valt vooral de subtiliteit en eenvoud van August 75 op. De liedjes zijn mooi en de podiumuitstraling spontaan en relaxed. Opvallend is de uitstekende vertolking van het nummer ‘Take it easy van The Eagles. The Heights uit Noordwijk zijn leuk! De sound is leuk. De liedjes zijn leuk. Minder leuk voor de bandleden is dat ze op het heetste moment van de dag het podium betreden en het publiek het optreden van een afstandje, verscholen in de schaduw, bekijkt. The Heights duikt binnenkort de studio in om haar tweede album op te nemen onder de paraplu van kwaliteitslabel Excelsior. De interesse is gewekt. In augustus droppen ze een nieuwe plaat af, maar Seven neemt Werfpop al te grazen. Deze band bestaat uit zeer geroutineerde pro’s, die al speelden bij acts als Kane, Anouk en Relax. In de opstartfase is het nog wat aftasten, maar naarmate het optreden vordert, knalt de band het podium af. Kenners op het veld voorspellen Seven een grote toekomst. Dat geloven wij graag, maar helaas is de gemiddelde Werfpopganger er nog niet helemaal van overtuigd. Met Textures ontwaakt het lome publiek eindelijk een beetje. Op het grasveld, dat aanvoelt als een kokend hete bakplaat, hijsen de liefhebbers van het harde gitaar en gruntwerk zich moeizaam overeind. Ook Textures houdt zich staande. De hitte lijkt de band totaal niet te deren. Het hellevuur laait hoog op. Deze jongens, die al toerden met onder andere Sepultura, Morbid Angel en Machinehead, draaien er hun hand niet voor om. Het klinkt lekker rauw en opgefokt en krijgt de festivalganger in een scherpere modus. Het Belgische Think of one presents Trafico, zit duidelijk minder goed in zijn zonverbrande vel. Na wat technische problemen gaat de show dan eindelijk beginnen. Het publiek kijkt er nauwelijks naar om. Deze band, die zelfs de prestigieuze World Music-award van de BBC kreeg uitgereikt, blijft qua niveau achter op de rest. Ja, we hoorden ergens ver weg ook wel, die geflipte jazz, wilde zigeunermuziek, hiphop, reggae gemixt met rock en Marokkaanse ritmes in een Braziliaanse groove, zoals Think of one haar eigen muziek beschrijft, maar de uitvoering miste een stevige basis. Liever liep het publiek wat te slenteren over de festivalmarkt en het Club Populair terrein, vocht om een schaduwrijk plekje onder de bomen of koos er juist eentje in de volle zon om te zonnebaden. Nailpin deed het iets beter. De tweede Belgische act van deze Werfpop editie wist vooral de jonge meisjes naar de hekken te zuigen. De zanger is de blikvanger en de band is mateloos populair dankzij haar race in het MTV programma Road Rally. Nailpin nam het daarin op tegen Di-rect. Eigenlijk is Nailpin een soort Belgische versie van deze band, maar dan een slechtere kopie. De zanger van het stel heeft wel overtuigingskracht of, allez, misschien heeft hij dat vooral aan zijn guitige kop te danken. Met Gem gaat het dak er relatief gezien eindelijk af. Er begint daadwerkelijk beweging te komen in het leger puffende en zwetende muziekliefhebbers. Gem is terrein aan het winnen en een enorme slag aan het slaan. De band is megapopulair vanwege de geweldig aanstekelijke liedjes, die technisch gelikt in elkaar steken. Gem heeft een eigen sound en een eigen aanvoerder, in matrozenpakje, die weet hoe hij nieuwe fans moet lokken met zijn bokkensprongen en nooit aflatend enthousiasme. Met zijn allen zingen we luidkeels mee: So good to know you. Jawat! lijkt wat minder energiek dan we van hem gewend zijn. Zeker aan het begin van zijn optreden komt het veld maar langzaam op gang. Inmiddels gefrituurd en gebraden komt het publiek nog even niet lekker lauw, lekker los, maar kijkt het gewoon eerst nog even de spreekwoordelijke kat uit de boom. Er ontstaat op aanvraag van Jawat en co een minimale pit, waarin wat verdwaasde jochies een duit in het zakje proberen te doen. Jawat! zou misschien liever op het strand liggen, maar bedenkt zich uiteindelijk en gaat toch nog presteren. Hij sluit opgefokt en zoals we hem het liefst zien, af met Batterij. De Postman mag het Lospodium afsluiten. Ververst met een fantastische nieuwe groep muzikanten, overtuigt hij en weet de menigte mee te slepen in zijn performance. De band start met het Godfather theme. Het gaat erin als zoete koek. The Anonymous Mis gedijt in een tropisch klimaat en brengt tot grote blijdschap van het publiek ook zijn grootste Postmen hits nog ten gehore. Gestoofd en wel is iedereen opgelucht als de zon eindelijk ondergaat. Dit wordt gevierd met de dolle hekkensluiters Wipneus & Pim. Het kunstje is naar onze mening al iets te vaak geflikt, maar dat mag hem de pret zeker niet drukken. Dat iedereen de setlist inmiddels van buiten kent, is alleen maar makkelijk. De combinatie van alcohol met te veel zon is iedereen naar het hoofd gestegen. Blije gezichten alom en dat is gezellig, dus doen wij daar niet moeilijk over. Sterker nog, we doen gewoon mee met de meute en hossen erop los. “Neunundneeeeuuunzig Luuuuuuuuuuuuuuuftballoooooooooooons”. (Tim Griffioen: Dead Rudolfs, August ‘75, The Heights) (Leontine de Reede: Seven, Textures, Think of one, Nailpin, Gem, Jawat!, Postman, Wipneus & Pim)