Caroline Buser | Tino van Leeuwen | Eefke Hazebroek | Jeroen Thijssen | Ferry Bovet Foto's: Ron van Varik | Ferry Bovet Om even na half één 's middags wordt backstage op het Plein de champagne opengetrokken als officieel startsein van het Plein Open festival, terug op de oorspronkelijke locatie. Terwijl aan de andere kant van de binnenstad op de Grote Markt americana het trefwoord is, kan het publiek op het Plein luisteren naar rock- en alternatieve bands. De vier jonge meiden van Mellow Yellow mogen de twaalfde editie van het Plein Open Festival openen. Helaas lijkt heel Den Haag nog te moeten ontwaken, en lukt het Mellow Yellow niet om de vroege vogels erg te enthousiasmeren. Mellow Yellow heeft echter niet voor niets de Highschool Music Competition gewonnen. Het was niet het meest spetterende optreden, maar de meiden van Mellow Yellow hebben meer talent in hun donder dan diverse andere acts. Surf's up dankzij Locals Only met vette, vrolijke punkrock terwijl de zon heerlijk op je bolletje schijnt. Dit gezelschap debuteert op een buitenpodium en kan nu met een opgeheven hoofd het schrijfgerei erbij pakken en gaan werken aan de volgende cd, die in 2007 moet uitkomen. Het optreden klinkt een beetje dertien in een dozijn, maar de trouwe punkrocker kan de new school punk zeker waarderen. Het in de Haagse muziekscene goed gewaardeerde Instant Mix is terug. Omdat de gitarist is vervangen, hebben de bandleden besloten een nieuwe naam te nemen. Als Zest hebben ze al een aantal maal de lokale podia mogen betreden. Het lijkt toch allemaal wel op Instant Mix. Ook komt Happy song voorbij, maar verder is het materiaal nieuw. Zest speelt zelfs muziek in een studio waar de gevoelstemperatuur 50 graden zegt en moederborden sneuvelen, door de warmte of gewoon door de goede sound. Niolism is boos op de wereld. Over alles kun je zeuren en menigeen heeft de strijd aangaan. Maar je kunt daar natuurlijk ook een keihard punklied over schrijven en het op die manier uitdragen. En dat doet Niolism. De zanger heeft een groot stemvolume. Af en toe doet hij pogingen interactie met het publiek op gang te brengen. En dan breekt je gitarist zijn D-snaar en heeft hij geen nieuwe. Hij vraagt en publique om een nieuwe. Als hij er geen te pakken kan krijgen, speelt de band gewoon net zo hard door. Respect! Hoewel er weinig animo is voor Ghiu, doen de twee heren en dame gewoon hun ding. En hoe! Het is één grote energieke show die ze het publiek voorschotelen. In het begin speelt de band instrumentaal, met veelal overstuurde keyboards. Het nummer waarin de bassiste de vocalen voor haar rekening neemt, is zeker een hoogtepunt te noemen. Dynamiek viert hoogtij. Het laatste nummer neigt zelfs naar metal, hoewel Ghiu daaraan een heel eigen invulling geeft. Deze band verdient het om op elk festival te spelen! Facewreck bestaat uit zes personen. Ze beuken er vanaf het begin goed op los, waarbij de vocalisten het publiek onmiddellijk voor zich weten te winnen. Tussen de nummers door maakt Facewreck nog even reclame voor haar mini-cd, die goede recensies kreeg van de pers. De uitspraak "Vroeger stonden de wijven hier nog hun tieten te laten zien op het podium! Ik wil tieten zien!" maakt Facewreck tot een platte, ordinaire act. Maar goed, het publiek vindt dat leuk en laat zich helemaal gaan. Niet veel later staat iedereen te pogoën. Cheap Thrills' zangeres Selma wordt op de schouders van twee brede securitymedewerkers het podium op gedragen. Zodra ze op haar voeten staat, schiet ze als een wervelwind over de bühne. Het optreden van de vier dames is zeker energiek te noemen, er gebeurt wat op het podium. Muzikaal gezien is het allemaal nogal recht-toe-recht-aan rock'n'roll en de zanglijnen zouden best wat spannender mogen. Geheel in stijl van het stoere imago meldt Selma ter aankondiging van het laatste nummer dat ze het te warm vindt om te neuken, en er dan maar over zingt. De mannen Cypher planten aan het begin van het optreden de benen wijdbeens neer, om vervolgens hun plekje nauwelijks meer te verlaten. Hun death- en thashmetal is bruut en strak en ze weten zelfs in de warmte wat mensen aan het slammen te krijgen. Met een album op zak en een optreden bij het NK Grunten, is Cypher een rijzende ster in het genre. Na de show staan de fans dan ook bij de dranghekken en presentatrice Leontine heeft voor de zekerheid al voor het optreden een handtekening op haar arm laten zetten. Seven is net op tijd terug van een optreden op 3FM om op Plein Open te spelen. De jarenlange muzikale ervaring van de mannen is duidelijk merkbaar, zowel in de songarrangementen als in de podiumpresentatie. Hun rock ligt prettig in het gehoor, de meerstemmige zangpartijen die af en toe voorbij komen werken goed en Paul Jan Bakker tovert allerlei geluiden uit zijn gitaar en effectenbak. Meerdere songs hebben hitpotentie, over een paar weken komt het album en breekt voor Seven het uur van de waarheid aan. Deformer komt langzaam op gang met een lange intro en weinig beat. Ook de outtro is lang, met veel uitsloverij. Leuke en snelle afwisselingen zorgen voor een frisse wind en maken het publiek enthousiast. Het lijkt of Deformer probeert de hele muziekgeschiedenis van d&b voorbij te laten komen, wat nogal chaotisch en gehaast overkomt. Jammer dat het publiek weer snel de aandacht verliest. De mannen van Deformer krijgen het niet altijd mee op de gewenste momenten. De afsluiter is dan ook een beetje aanfluiting, zij het met veel geluid en lichteffecten, wat in elk geval een leuke show oplevert. Jawat! maakt een ijzersterke indruk, net als de mannen die hem op het podium vergezellen. Vanaf het eerste moment knallen de beats over het Plein en die hakken erin. Mensen dansen, swingen en sommigen rappen mee. Tussen de nummers door praat hij met het publiek en deelt zijn gedachtes. Zowel op het podium als in de pit ervoor springen mensen alsof hun leven er vanaf hangt. Jawat! en zijn crew gaan veel te vroeg naar huis.