De Parade stond ooit bekend als vernieuwend en avantgarde. Wat de muziek aangaat, is dat een moeizame zaak geworden. Veertigers en vijftigers domineren het aanbod; jong talent krijgt mondjesmaat een kans. Op zaterdag 15 juli was het niveau in elk geval hoger dan de zondag ervoor en de 18-jarige Roos vertegenwoordigde het aanstormende talent. Ellen ten Damme en Roos laten we deze keer voor wat ze zijn. Ze hebben allebei veel kwaliteit in huis, maar over hen is al vaak genoeg geschreven. Daarom gaan we naar Coriolanus, een dansvoorstelling van De Dutch Don’t Dance Division uit Den Haag. De choreografie en uitvoering zijn van hoog niveau. Heel leuk is dat deze voorstelling ook in Paard van Troje komt, van 18 tot en met 20 januari 2007. Pierre van Duyl (van onder meer de Dopegezinde Gemeente), Bob Fosko (ex-Raggende Mannen) en Maarten van Rozendaal (liedjesschrijver en zanger) hebben de handen ineen geslagen. Zij brengen een voorstelling met Nederlandstalige levensliedjes van het betere soort, begeleid door een driemansorkest. Het ene moment ontroeren ze, het andere hebben ze de lachers op hun hand met hun tragikomische teksten. Die gaan meestal over mislukte relaties, maar er is ook een nummer bij over hoogbejaarden waar je stil van wordt en een heel grappig liedje over een fietstochtje. Een schoolvoorbeeld van muziektheater tref je bij Orkater. Beppe Costa, Eddie B. Wahr en Kees van der Vooren, alle drie door de wol geverfde muzikanten en acteurs, maken op een heel inventieve manier gebruik van video en bandmateriaal. Als je dit vergelijkt met Mondo Leone, zie je waar Leon Giesen de mosterd vandaan haalt. Het is een hilarisch, flitsend stuk over het selecteren van de juiste muzikanten voor een commercial vooreen nieuw merk yoghurt. Alles klopt, timing, muzikaliteit, de optimale benutting van videobeelden. Voor het tweede jaar al een hoogtepunt op De Parade. In een minitentje mogen Parademedewerkers tonen hoe groot hun muzikale en zangtalent is. Dat valt nogal tegen. Er wordt verschrikkelijk vals gezongen, maar wel met veel enthousiasme. De meeste bezoekers die even een kijkje in de tent nemen, lopen lachend en hoofdschuddend weg. In de late uurtjes begint het live muziekprogramma, waar iedere avond een andere act of muzikant staat. Deze avond kan het publiek kiezen tussen de dansbare, maar wat doorsnee uptempo rhythm‘n’bluesnummers van het gezelschap van Clemens van de Ven in de Orangerie en de Nederlandstalige nummers van De Snevo’s in Café Correct. Hierop wordt nauwelijks gedanst, maar het publiek geniet wel. De teksten van Fred Kienhuis gaan er goed in en de muziek klinkt goed en stevig, ook al krijgt bassist Theo Vogelaars in het begin even te kampen met wat technische problemen.