Deze column verscheen eerder op de homepage van de auteur. No, no, no, no, no, no...there’s no limits!!!!!!!!No no limits, we’ll reach for the sky!!!!!!!!!!!!!!!! Al uren galmt dit fantastische nummer van 2Unlimited uit de speakers van mijn computer. Ik geloof dat ik het anno 1992, toen het nummer uit kwam, behoorlijk fout vond maar laat de tand des tijds zijn werk doen en de meest suffe plaatjes worden met terugwerkende kracht alsnog leuk. Zo is het met ladingen disco hits uit de jaren zeventig immers ook gegaan. Maar er is meer aan de hand met ‘No limits’ van 2Unlimited. Die paar woorden die aangeven dat the sky the limit is en gedragen worden door een vrolijke uptempo housebeat en een brutaal gabberachtig melodietje maken dat het nummer als geen ander symbool staat voor het levensgevoel van de jaren negentig. De nineties liggen nog niet eens zo gek lang achter ons maar wanneer je goed om je heen kijkt zijn ze onmiskenbaar voorbij. Ik mis ze soms. Want wat werd er toch een goede muziek gemaakt. Van Smashing Pumpkins tot Underworld. En wat werd er gefeest en wat ging het goed met alles en iedereen. Natuurlijk was er Sarajevo, Mogadishu en Srebenica. Maar de beurzen, bladen en historici schreeuwden optimisme. De geschiedenis was voorbij en de lokale burgeroorlogen moesten we maar zien als de laatste echo’s uit die donkere koude oorlogstijd. ‘The age of aquarius’ zou spoedig de aarde in haar greep houden en met veel gevoel voor ironie blikten we terug op een voorbije eeuw waarin de mensheid zich met alle gevolgen van dien veel te serieus had genomen. Dat zou voortaan allemaal tot het verleden gaan behoren want we hadden immers nu internet en dat brengt de mensen bij elkaar. Je beste vrienden zouden net zo goed in Kameroen kunnen wonen en het internet zou er voor zorgen dat we ons met de hele wereld verbonden gingen voelen en we in een betere wereld kwamen te leven. Ik herinner me een groepje fanatieke chatters dat de hele dag een ‘peergroup’ vormde rond de tafel met eerste internetcomputers in de openbare bibliotheek. Je had toen nog Netscape 1.0 en je zocht met Webcrawler en woonde in de Digitale Stad waar je gsm nummers uitwisselde van hi, jouw eigen telefoon. Nu het internet en mobiel bellen de normaalste zaak van de wereld is geworden ben je juist weer hip als je af en toe eens een boek leest, of een telefoongesprek voert vanaf een vaste aansluiting. Ik noem maar iets geks. Het millennium was ook zo’n begrip. Er werd zelfs een literair tijdschrift naar vernoemd en we keken er vele jaren naar uit want wat zou er gebeuren als de klok op nieuwjaarsnacht twaalf uur zou slaan? Nu ja, we weten het. De jaren negentig hielden op te bestaan en we kwamen in het magische jaar 2000 terecht. Maar verder werd er gewoon doorgefeest aangezien de stadverlichting niet uitviel, de computers niet op tilt sloegen en het oude Sovjet kernwapenarsenaal keurig netjes aan de grond bleef. Die hele millenniumheisa komt achteraf zelfs lachwekkend over. Niets leek te zijn veranderd totdat we op 11 september 2001 hardhandig de 21e eeuw in werden gesleurd. Zoals men nu geneigd is laatdunkend terug te kijken op de naïeve jaren zestig en de geldverslindende jaren zeventig, zo zal er binnen korte tijd smalend terug gekeken worden op de optimistische jaren negentig. Hoe naïef kon de mens zijn, te denken dat het internet, de lovedrug XTC en de AEX index ons het eeuwige geluk zou brengen.