Erny Green en Henk Koorn tourden samen door Bosnië. Een goede reden voor Acoustic Alley om de Utrechtenaar en de Hagenaar samen op het podium te zetten op zondagmiddag 8 januari in Theater in de Steeg. Erny Green begon als straatzanger, trad enkele jaren op met de band Polgate en timmert nu weer solo aan de weg als singer/songwriter. Deze middag brengt hij nieuw repertoire, maar ook nummers van zijn twee cd’s met Polgate en nog oudere songs uit de tijd dat hij op straat zijn brood verdiende. Aan het begin van het optreden is hij nog niet helemaal bij stem, waarschijnlijk door het voor muzikanten toch wat ongewoon vroege tijdstip. Ongeveer halverwege de set is dat probleem helemaal voorbij en zingt hij soepel en met overtuiging. Erny Green trad behalve in Bosnië ook op in Austin, Texas. Uit die tijd stamt de anekdote over zijn gastheer, een schrijver zonder enig succes, die een blind date had met een meisje: Cindy. Hij kwam gedesillusioneerd thuis, maar de enthousiaste Cindy belde die nacht zeker nog vijf keer op. Tot ongenoegen van Erny, die op de bank in de woonkamer sliep, bij de telefoon. Het inspireerde hem tot een nummer waarin de regel ‘Cindy please don’t call me no more’ prominent voorkomt. Erny vindt zijn inspiratie overal, ook in zijn dromen. Het nummer The waving hand is daarvan een goed voorbeeld. Een liefdesliedje als Sleeping song brengt hij met veel gevoel. Zelfspot is hem niet vreemd, getuige het nummer Second skin, dat hij als volgt inleidt: “Ik ben nu in de tweede helft van mijn leven gekomen. Ik zie dat velen van jullie die al eerder hebben bereikt. Ik ben benieuwd hoe dat is. Vertel het me.” Het nummer Drink myself to sleep zingt hij elke keer dat hij optreedt zachter, bij wijze van experiment, vertelt Erny. Hij fluistert het grotendeels, met subtiele gitaarbegeleiding. Henk Koorn begint serieus, maar neemt het later wat luchtiger op. Ook hij waagt zich aan nieuwe, vaak ultrakorte songs. “Deze zal waarschijnlijk nooit een album halen,” kondigt hij het eerste nummer aan. Het volgende nummer is ontstaan dankzij een opmerking van drummer Henk Jonkers van Hallo Venray na een live-in-the-livingroom optreden, waar een wat vreemde sfeer heerste: “Die vrouw had leer op haar ziel.” Waarop bassist Peter Konings reageerde: “Ze had ook leer op haar wangen.” Van Daniel Johnston zingt Henk het nummer Caspar the friendly ghost. Danny don’t rap, ook van Johnston, brengt hij als gedicht met een gezongen refrein. Hij gebruikt een microfoonstandaard om het ritme te stampen. Speciaal voor de kinderen zegt hij een gedicht op over pindakaas, jam en chocola, wat hij onderstreept met weidse gebaren. Bekende Hallo Venraykrakers ontbreken niet, zoals Syreen, Hotpants, Tuck the man en Slow change. Op verzoek van het publiek probeert Henk The heart and the soul en Old friends te spelen. Hij stopt waar hij niet meer verder kan. “Ik ben altijd slecht geweest in teksten onthouden.” Aan het eind van het optreden doet hij het nummer SOS van Abba, in de versie zoals hij die speelt met de band Supertroopers. Drummer Eric Jansen, als bezoeker in de zaal, moet de percussie verzorgen door twee gitaarstandaards tegen elkaar te slaan en Erny Green mag een nootje meezingen en -spelen. Laatstgenoemde zou zo kunnen toetreden tot Supertroopers, gezien zijn verbazend originele tweede stem bij het eerste couplet. Zo beleefden de toehoorders een middag die serieus begon en eindigde met vrolijke en valse noten. Voor kenners van het repertoire van Hallo Venray en Polgate een ‘back to the roots’ ervaring om wat nummers van die bands in een akoestische uitvoering te horen, zoals ze waarschijnlijk ooit ontstonden. De eerstvolgende Acoustic Alley valt op 5 februari met optredens van Stef White & Kersten de Ligny en Charlie Dée. De entree is € 10, voorverkoop bij Plato Den Haag in de Schoolstraat, aanvang concert 13.30 uur.