Er zijn al veel bands met de grote erfenis van de bekende Amerikaanse componist Frank Zappa aan de haal gegaan. Toch doet de gedeeltelijk Haagse band Cuccurullo Brillo Brullo dit op geheel eigen, verfrissende wijze. De zeven heren brachten in 2005 de cd Zapzurditiez uit. Dit leidde onder andere tot een zeer positieve recensie in muziektijdschrift De Gitarist en een optreden op het Duitse festival Zappanale. Maar wat maakt Cuccurullo Brillo Brullo dan zo speciaal? Hoog tijd voor een babbeltje met bandleider en zanger Reinier Parengkuan en gitarist Derk Groen. Cuccurullo Brillo Brullo is eigenlijk als een soort geintje ontstaan. “Het begon met een paar vrienden die bij elkaar kwamen om naar Zappa te luisteren,.” vertelt Reinier, de oprichter van de band. Het bleef niet alleen bij luisteren: al gauw stonden de heren samen op het podium. In september 1998 deden ze hun eerste grote optreden op de Zappadag. Zes jaar later lag Cuccurullo’s eerste cd in de schappen. De bezetting ten tijde van de opnames, naast Reinier en Derk, was Ron van der Kraan op zang, Paul de Jong op gitaar en zang, Jan de Boer op bas, Olaf Fase op drums en Boris van der Lek op saxofoon. Het album werd geproduceerd door Reinier en gemixt en gemasterd door Paul de Jong. Het eerste wat opvalt aan deze band is natuurlijk de naam. “Cuccurullo Brillo Brullo is mijn favoriete bootleg van Zappa”, legt Reinier uit. “Het grappige eraan is dat het zo’n tongtwister is: erg lastig uit te spreken.” Niet alleen de naam, maar ook de manier waarop Cuccurullo Zappa nummers vertolkt maakt de band net wat anders dan anders. De heren spelen de composities niet nootje voor nootje na, maar geven er een eigen rythm ’n blues-achtige draai aan. Derk: “Je zou ons zo op een bluesfestival neer kunnen zetten en het zou sommige mensen niet eens opvallen dat we Zappa nummers aan het spelen waren. Zappa is een jas die we aantrekken. En dan gaan we wandelen.” Cuccurullo houdt wel vast aan de structuur van de nummers, maar laat de instrumenten daarin een eigen leven leiden. Dit uit zich in veel improvisatie en lange solo’s. “Instant composing heet dat,, verduidelijkt Reinier, “Zappa deed dat ook.” “Onze opvatting is heel Zappaiaans”, weidt Derk uit. “Zappa was altijd onderweg. Het gaat niet om het doel, maar om de weg ernaartoe.” Dit verklaart ook de manier waarop Zapzurditiez ontstaan is. “Alle tracks zijn live ingespeeld,” onthult Reinier. “Dat duurde maar drie dagen.” Daarna vond er een rijpingsproces plaats, waardoor het nog negen maanden duurde voordat er een kant-en-klaar product was. Het album werd in eigen beheer uitgebracht. Hierna nam de bekendheid van Cuccurullo razendsnel toe. “We krijgen zelfs bestellingen uit Japan en Zuid-Afrika,” vertelt Reinier trots. Het is natuurlijk al een eer als je in het voorprogramma van de bekende Engelse Zappa coverband Muffin Man mag spelen, maar nog een grotere eer als je op de Zappanale in Duitsland met een oud-bandlid van Zappa, zanger Ike Willis, op het podium mag staan. “De organisatie van Zappanale vroeg ons of we het leuk vonden als Ike Willis een paar nummers met ons mee zou doen. ‘Nee, dat willen we niet,’ zeiden we toen,” grapt Reinier. De samenwerking met Willis verliep zo goed, dat hij er wel wat in zag om vaker iets met Cuccurullo te doen. “Ike liet dat duidelijk blijken,” vezekert Derk, “maar er zijn nog geen concrete plannen.” Eén ding is zeker: we gaan nog veel van Cuccurullo Brillo Brullo horen. De band heeft alweer een optie op de Zappanale binnen. Ook is Cuccurullo gevraagd om op een Berlijns festival te spelen ter ere van de doop van een Frank Zappa-Straße. Maar eerst moet er nog wat gerepeteerd worden met bassist Peter Kennedy en drummer Arie Verhaar. “Zodra de nieuwe bandleden ingespeeld zijn, gaan we weer optreden,” laat Reinier weten. Kunnen we misschien ook een tweede samenwerking met Ike Willis verwachten? De mogelijkheid bestaat, maar, benadrukt Reinier, “op voorwaarde dat het wel gewoon Cuccurullo Brillo Brullo blijft. Met Ike Willis.”