Woensdagavond 22 februari om negen uur sloeg de klok funk toen OctavePussY het podium in de Paap betrad. De band was de laatste tijd regelmatig in het nieuws. Begin vorig jaar toerden ze door Engeland en kort daarna verscheen het album Here_Are_The_Results_Of_The_Universal_Jury. Het album staat vol klassieke funkgrooves, in de geest van George Clinton. Het concert in de Paap had tijd nodig om op stoom te komen en dit gebeurde net te laat. Op het moment dat band en publiek in de groove kwamen, moest de stekker eruit. De Paap is aanvankelijk matig gevuld. De meeste mensen hangen aan de bar, netjes tussen kruk en glas geperst. OctavePussY begint zijn set met loom groovende nummers en grooven doet het. Deze band snapt hoe het moet en laat zich niet verleiden tot gekunstelde breaks en bruggetjes, maar houdt het strak. De kracht zit hem in de herhaling, in de trance die ontstaat als het doorgaat en doorgaat. Dat is althans de theorie. In de praktijk gaat het net even anders. Hoewel de bandleden behoorlijke grooves neerzetten, zijn ze net niet dynamisch en overtuigend genoeg om het publiek in trance te krijgen. Een aantal oorzaken liggen hieraan ten grondslag. De afstemming tussen alle instrumentalisten is niet naadloos, waardoor de groove iets aan kracht inboet. Vooral bij de snellere nummers, die in de tweede helft van de set worden gespeeld, vertoont de puzzel gaten. Komt bij dat de nummers weliswaar lekker klinken, maar niet boven zichzelf uitstijgen. Voorbeeld Clinton houdt de groove ook strak, maar boven op die groove gebeurt van alles: explosies van solisten, subtiele variaties die de het geheel net een andere stuwing geven, of opvallende vocalen die in vorm en inhoud de muziek kracht bij zetten en van gevoel doen veranderen. Al deze dynamische elementen kwamen onvoldoende van de grond bij OctavePussY. Maar de belangrijkste oorzaak leek een gebrek aan bezieling van de muzikanten zelf. Alleen de tenorsaxofonist en de bassist straalden enthousiasme uit. De rest van de band leek niet in staat te ervaren wat ze predikten: een totale overgave aan de goden van de funk. Met name frontman SpareRibs viel in deze valkuil. Hoe langer het concert duurde, hoe explicieter hij zijn ongenoegen over het tamme publiek ventileerde. Het was een misplaatste verschuiving van verantwoordelijkheden. De band gaf het publiek de schuld, terwijl de band zelf niet hard genoeg funkte om de sfeer te doorbreken. Dat was een beetje irritant, amateuristisch en vooral contraproductief. Jammer genoeg kreeg OctavePussY niet de kans dit alles goed te maken, terwijl het tij net ten gunste van de band begon te keren. De tweede helft van de set kwamen de snelle en zware jongens uit de kast. De funk werd doorspekt met stevige rockinvloeden en band en publiek kwamen langzaamaan los. Het werd wat drukker in de zaal en er ontstond een energieke sfeer. Groot was dan ook de teleurstelling toen OctavePussY iets voor elven het laatste nummer aankondigde. Het was de inmiddels beruchte buurvrouw van de Paap die elk verzoek om een toegift tot de grond inboorde. Erg jammer, want OctavePussY heeft meer in zijn mars en stond net op het punt dit te laten zien. Al met al: een duidelijk geval van volgende keer beter!