Onder het genot van een heerlijk bakkie koffie zitten we om de tekentafel van Marnix Rueb. Wie kent deze man niet! Als de naam Haagse Harry je wat zegt, moet er een belletje gaan rinkelen. Terwijl de rookwalmen door de warme, gezellige kamer dwalen, praten we met hem over muziek. Tijd ook voor een luistersessie. De Nieuwe Vrolijkheid, Kraak en Smaak, I-Reject, Turbid View en Arno Loriaux passeren de revue. Naast bedenker van Haagse Harry is Marnix Rueb freelance illustrator. “Vroeger deed ik ook concertfotografie. Ik verkocht wel eens wat aan de Popfoto. Maar het is zwaar werken. Fotograferen verpest je concert. Je bent de hele tijd bezig met de perfecte foto. Ik kon niet meer genieten van de muziek. Ik vond mezelf ook geen goede fotograaf, dus heb ik voor tekenen gekozen. Tijdens het werk draai ik makkelijk in het gehoor liggende muziek, maar meestal luister ik naar de radio. Daar wordt je niet vrolijk van. De praatprogramma’s zijn wel oké, maar de muziek…” Zodra we het over Marnix’s muzikale voorkeur hebben, springt hij op en legt een stapel concertkaartjes voor onze neus neer. Oude en recente tickets glijden door onze vingers. Uitgespreid bedekken ze een groot deel van de tafel.“ Mijn grote held aller tijden is Bruce Springsteen. Maar ik houd ook van de Rolling Stones, Neil Young, Oasis, Perfect Circle, Tool, Tom Waits en Led Zeppelin. Net als mijn dochter viel ik als een blok voor Nirvana. Toen ze klein was, was ik bezorgd dat ze een andere muzikale voorkeur zou krijgen. Maar gelukkig is dat niet zo, we gaan nu regelmatig samen naar concerten. Daar gaat al mijn geld aan op. Wat muziek van Haagse bodem betreft, ik ben opgegroeid met de Golden Earring. De americana van Smutfish is ook geweldig. Ik kan het niet laten ze niet te noemen. Remmelt, Muus en Femke zijn ook goed, hoewel het erg Crosby, Stills and Nash is.” Bandjes kijken is zijn hobby. “Maar de laatste tijd weet ik het wel; ik heb al zoveel gezien dat het zelden nog indrukwekkend is. Het blijft nu bij zolderkameramusement. Bandjes als Atombox blijven lokaal, het zal nooit groot worden, omdat er geen oorspronkelijkheid in zit. Alle voorbeelden komen voorbij. Net zoiets als een Coldplaygolf, allemaal gaan ze die band naspelen. Het is misschien even leuk om live te zien, maar op cd hoef ik het niet te hebben. Zelfs grote bands hebben moeite met doorbreken. Eens in de zoveel tijd is er een act met talent die het wel redt, zoals Anouk. Ze is lekker eigenwijs en dat kan ik wel waarderen. Datzelfde geldt voor de Earring. In Nederland is De Dijk de absolute top. Spinvis zou ik bijna vergeten te noemen, zo origineel. Ik heb hem afgelopen jaar twee keer gezien. Hij kan zijn set afhankelijk van tijd en locatie aanpassen, hij durft en dat is geweldig. In tegenstelling tot vroeger hecht ik geen waarde meer aan hoe nummers heten. Alles is gebrand of staat bij mij op iTunes.” Haagse Harry heeft zijn eigen voorkeur, verzekert Marnix. “Hij loopt altijd rond op Koninginnenach en kankert vooral veel. In zijn platenkast staat Thunderdome 1 tot en met 80, gabbermuziek dus.” Zelf heeft Marnix niets met gabbermuziek. “En al helemaal niet om thuis te draaien, tenzij je er op wilt dansen.” Het wordt tijd voor de luistersessie. 1. De Nieuwe Vrolijkheid - John Wayne “Ondanks de hype ken ik deze band niet. In de kroeg zal ik blijven staan en heb ik een leuke avond. Maar om er nou een plaat van te hebben… De band moet wel een betere zanger. Ik heb niet meteen associaties bij deze muziek, maar het klinkt wel bekend. Lekker hoekig en puntig, net zoals de Kaiser Chiefs en Bloc Party. Het grijpt me niet direct bij de strot en ik krijg ook niet de neiging meteen naar de platenzaak te rennen. De titel is erg goed: We are John Wayne. Je kan horen dat ze er veel mee bezig zijn.” Terwijl Marnix het cd-hoesje pakt, ziet hij door wie dit schijfje geproduceerd is: ”Goh, van Henk Koorn! Hallo Venray is een geweldige band en dan die bak pleurisherrie die ze staan te maken.” 2. Kraak en Smaak - Money in the bag “Funky! Mensen met een seventies-hang-up, lekker retro. Ik vind dit erg lekker. Hé, die juffrouw uit dit nummer ken ik ergens van, gesampled? Hier krijg ik nostalgische discotheekgevoelens bij, ik wil dansen.” Met zwierende armen vervolgt Marnix: “Als ze dit live ook kunnen waarmaken, dan is het voetjes van de vloer, een echte feestband. Moeten ze in de USA eigenlijk niet hun naam wijzigen? Crack and smack? Met Tom Holkenborgs Junkie XL deden ze toen toch ook moeilijk? Van deze muziek word ik echt vrolijk. Dat doet me denken aan vinyl. Weten jullie wat ik ooit nog eens op vinyl zou willen hebben? Roy Buchanan, live een van de beste gitaristen die ooit geleefd heeft.” 3. I-Reject - When push comes to shove “Ik zie ze al staan op het podium! Heel lekkere muziek, maar ik vrees wel dat de cd vol staat met variaties op dit nummer. Doet me in dat opzicht denken aan Rage Against The Machine. In een kwartier raak je al je agressie kwijt en dan ben je klaar. Maar ik denk dat ik het na vier nummers toch gehad heb. In dit genre vind ik de mannen van Urban Dance Squad de oervaders van Nederland.” 4. Turbid View - Blinded “Muzikaal is dit bandje meer in mijn straatje. Traditionele muziek, die anoniem gespeeld wordt. Eigenlijk oude muziek, maar dan in een modern jasje. Ik vind het mooi en lekker in het gehoor liggend. Als de drummer van Atombox ook bij drumt, is hij gelukkig goed terechtgekomen. Of deze muziek nu de toekomst heeft... Het is niet bere-origineel, maar ze kunnen wel spelen en er is over nagedacht.” 5. Arno Loriaux- Smurf’s Blues “Echt leuk dit. Lekker om naar tekst te luisteren; hij heeft tenminste iets zinnigs te melden. En het is nog grappig ook. Je hoeft niet in Amerika te wonen om prachtige americana te maken. Hij heeft echt een stem om naar te luisteren. Als het publiek hem live, bijvoorbeeld in de kroeg, een kans geeft, wil ik hem uitchecken. Het is echt een muzikant, punt. Verder weinig aan toe te voegen.” Marnix’s conclusie: “Arno Loriaux heeft de meeste indruk gemaakt, ook al is alles moeilijk met elkaar te vergelijken.”