Het lag niet aan de vier singer/songwriters die zondagavond 26 februari optraden in Lokaal Vredebreuk dat er zo weinig publiek was. Regen, sneeuw en hagel hielden veel bezoekers thuis. Toch werd het een leuke, gevarieerde avond met vier artiesten die elk hun eigen sterke, maar ook zwakke kanten hebben. Gstrein opent de avond met wat solowerk. De laatste tijd is hij actief geweest met zijn band Frezno Falls, die zelfs het nummer Wonderful Christmas time voor zijn gans opnam eind vorig jaar. Een echte doorbraak met die band zit er nog niet in, vandaar dat Leo het maar eens over de soloboeg gooit. Zijn stem is goed, zijn gitaarspel ook, maar dan als ondersteuning voor zijn songs. Het handjevol publiek weet het optreden wel te waarderen, maar van de vier singer/songwriters van deze avond heeft hij toch het meest doorsnee repertoire. Dat kun je van Leo Unger niet zeggen. Met zijn kenmerkende stemgeluid en zijn sublieme gitaarspel heeft hij duidelijk een eigen stijl ontwikkeld. Hij speelt uitsluitend nieuw repertoire, dat kandidaat is voor zijn tweede solo album. Daar zitten sterke juweeltjes bij als Red shoes en Black. En dat terwijl zijn leeftijdgenoten alleen nog teren op oude successen. Leveren zij nog composities af, dan zijn die meestal van mindere kwaliteit dan hun eerdere werk. Leo gaat opgewekt door en maakt mooie meesterwerkjes. De leukste zijn die waarin hij een verhaal vertelt, want dat kan Leo als de beste. Hij speelt deze avond op een dobro, waarop hij subtiele solootjes ten beste geeft. Slechts één minpuntje: zijn uitspraak van het Engels is wat merkwaardig. Grappig genoeg eindigt de avond met twee mensen die veel minder lang bezig zijn als de beide Leo’s. Alex Franken, bekend als een van de twee oprichters van het open podium OpStaan, maakt zelfs zijn debuut als singer/songwriter. Hij heeft wel eens wat op dat gebied gedaan, maar altijd in combinatie met poëzie, want gedichten maken is zijn grote passie. Natuurlijk spelen de zenuwen hem parten, maar dat mag hem niet deren. Mede door zijn taalvaardigheid zijn de Nederlandstalige liedjes leuk om naar te luisteren. Zijn gitaarspel is redelijk. Hij heeft een rauwe stem, die hij functioneel inzet om zijn boodschap over te brengen. Want die heeft hij zeker. Bijvoorbeeld in een nummer over Den Haag, eentje over de vrouw die na vijftien jaar in coma te hebben gelegen ten slotte, doordat de stekker eruit gaat, overlijdt en eentje met het thema ‘Ik hou van Holland’, maar dan in de cynische versie van Alex. De jongste van het viertal is A MysterE uit Amsterdam, oftewel Ernst Korpershoek. Hij is al veertien jaar bezig met muziek, maar pas twee jaar als uitvoerend artiest en timmert heel hard aan de weg. Knap voor iemand die nog aan het begin van zijn carrière staat om in maart vijf optredens op zijn lijstje te hebben, waarvan twee buiten Amsterdam. Zijn repertoire is het sterkst wat zijn stem – deze avond niet helemaal wat hij zou moeten zijn - en Engelstalige teksten betreft. Aan zijn composities, gitaarspel en akkoordenschema’s kan nog heel veel verbeteren. Het zit erin en kan er beslist uitkomen, maar hij zou zeker baat hebben bij wat hulp van professionele collega’s die wat meer ervaring hebben op dit gebied.