Sommige mensen krijgen wat later in hun leven succes. Voor Daniel Sahuleka, die al op zijn dertiende in een band speelde en door Duitsland toerde, kwam het pas in 1976, toen hij zijn eerste platencontract scoorde. Vandaar dat de vijftigjarige zanger dit jaar zijn 30-ste artiestenjubileum viert. Het feest begon op 31 januari. De aftrap voor het feestjaar geeft hij in De Regentes, waar hij voor een volle zaal een akoestisch optreden geeft, dat later in het jaar op dvd zal verschijnen. Bijzonder detail is dat zijn twee zoons Jaïm en Joël, die samen het bedrijf Geluidsbroeders runnen, voor het geluid op de dvd zorgen. Daniel kijkt wat angstig als hij op zijn stoel plaats neemt op het kleine podium dat voor hem gecreëerd is. Hij vindt het allemaal maar eng, al dat licht op zijn gezicht en op de mensen in de zaal. Dat is hij niet gewend, het vestigt zo de aandacht op hem. “Ik ben nogal verlegen.” Ondanks de spanning die van zijn gezicht af te lezen valt, brengt hij het er goed vanaf. Het publiek is gul met applaus en andere uitingen van waardering. Allemaal fans, die van heinde en verre zijn gekomen om hun idool aan het werk te zien. Per slot is hij ook niet de eerste de beste. Hij kreeg in 1981 voor zijn album Sunbeam een Edison en scoort nog altijd de ene hit na de andere in Indonesië. Daniel Sahuleka is in het hele Verre Oosten enorm populair. In 1995 kreeg hij zelfs een eredoctoraat van een universiteit in Vietnam. In Nederland lukte het niet om echt door te breken. Kan komen door het genre: hij speelt een soort mix van latin en jazz. Niet echt waar het mainstream publiek voor gaat. Aan zijn vakmanschap ligt het niet. Hij zingt prachtig, met zijn wat hese, hoge stem, en kan erg uitstekend gitaar spelen. Vroeger speelde hij met een band, maar de laatste jaren is hij solo gegaan, als singer/songwriter. Hij treedt bijvoorbeeld regelmatig op in een soort huiskamersetting in het Utrechtse Moluks Historisch Museum. In tegenstelling tot beroemde vakbroeders heeft hij vanavond alleen een jazzgitaar en een elektrisch akoestische gitaar bij zich, maar meer heeft hij ook niet nodig. Zijn teksten zijn erg mooi, voor zover te begrijpen, want een aantal is geschreven in het bahasa Indonesia. Het merendeel is echter Engelstalig. Hij schrijft over zijn eigen gevoelens, die van anderen uit zijn naaste omgeving, maar ook over de ellende in de wereld die veroorzaakt wordt door natuurrampen, armoede, gebrek aan water, geloofsconflicten en oorlogen. Een man met een boodschap dus. Tussen de nummers door vertelt hij over van alles wat hem bezighoudt, maar ook wat grappige anekdotes uit zijn lange carrière. Zo schept hij mede dankzij zijn prachtige, gevoelige liedjes een heel persoonlijke sfeer en krijgt een band met zijn publiek. Als het concert voorbij is, moet hij voor de dvd nog twee nummers overdoen, die mislukten door een brom in zijn jazzgitaar. Het publiek vindt dat helemaal niet erg. Kwestie van nog even nagenieten. Zijn manager verschijnt op het podium en verrast hem met een foto die de bekende fotografe Patricia Steur van hem heeft genomen. Die staat op Daniels nieuwe website, die deze dag online is gegaan: sunflight.nl, genoemd naar een van zijn grootste hits. Hij lacht verlegen en dankt zijn publiek met woorden en gebaren. En nu op naar Indonesië, waar hij weer uitgebreid gaat touren.