De liefhebbers van het jazzrock genre kwamen op maandagavond 13 februari goed aan hun trekken. In de Boerderij stonden drie grootheden op het podium, Larry Coryell, Victor Bailey en Lenny White. Zij vertegenwoordigen meer dan 35 jaar jazzrock geschiedenis, waarbij muzikale verwantschap, respect en virtuositeit de toverwoorden waren. Zeker de composities van White en Bailey bereikten een eenzame hoogte. Toen meestertrompettist Miles Davis in 1969 de jazzrock introduceerde met het album In A Silent Way en dit genre in 1970 verder verkende met de plaat Bitches Brew, had hij geen flauw vermoeden dat het meer dan dertig jaar later zijn eigen helden zou krijgen, onder wie; gitarist Larry Coryell, drummer Lenny White en bassist Victor Bailey. Coryell was een pionier op het gebied van de jazzrockgitaar. Hij speelde onder meer samen met Randy Brecker in de populaire formatie The Eleventh House. Lenny White werd ontdekt door Chick Corea. Hij was het die White op sleeptouw nam in de legendarische formatie Return to Forever. Sinds de albums Light As A Feather en Hymn Of The Seventh Galaxy is White niet meer weg te denken. Bailey kan de opvolger worden genoemd van de god van de basgitaar, Jaco Pastorius. In zijn tijd met Weather Report en met zijn latere solowerk heeft hij bewezen een echte godenzoon te zijn op de Fender Jazzbass. Tijdens het anderhalf uur durende optreden merken we hoe goed zij op elkaar zijn ingespeeld. Het zijn duidelijk vrienden, die niets liever doen dan muziek maken. Na elk nummer zegt één van hen wel dat het een eer is om met de andere twee te spelen. Vorig jaar bracht dit drietal de cd Electric uit. Ook solowerk staat op het programma. Zo weet Victor Bailey de show te stelen met de George Bensonachtige compositie Low blow. Al tappend over zijn vier snaren geeft hij de groove aan, terwijl zijn gescat voor de inkleuring zorgt. Ook horen we veel werk van Lenny White. De sympathieke drummer weet rake klappen uit te delen op de bekkens, maar laat de dynamiek niet verloren gaan. “Wij kennen elkaar al lang. Larry mag nu grijs zijn, maar ik ken hem al toen hij nog donkere manen had. Victor ken ik al van toen hij nog dik was. En deze twee kennen mij al toen ik nog haar had,” grapt Lenny tussen enkele nummers door. Het mag dan allemaal van ongekend niveau zijn en de virtuositeit mag er vanaf spatten, ze weten wel te relativeren. Elke muzikant krijgt van de anderen de ruimte om zijn ding te doen. Egotripperij is hun vreemd. Ongetwijfeld is het hoogtepunt de bewerking van de Led Zeppelinklassieker Black dog. Bailey zorgt voor de basis, met zijn kleurrijke basspel. Coryell maakt indruk met een akoestisch zigeunerintermezzo. Love is here to stay van George Gershwin draagt hij op aan zijn vrouw. Het nummer erna heeft Lenny White op zijn beurt voor zijn vrouw geschreven. Het heet simpelweg Dedication. Dit akoestisch avontuurtje wordt besloten met de vrolijke en prettige klanken van de titeltrack van de film Brazil. Het drietal spreidt weer de nodige krachtpatserij tentoon in het laatste nummer Footprints. Uiteraard dwingen de heren hiermee een toegift af. Voordat deze wordt ingezet, laat Coryell weten dat zij morgen in Rusland spelen. “En in Rusland is het koud!” relativeert de grijze gitarist. Na deze toegift is het gedaan. Anderhalf uur is te weinig om deze spontane virtuositeit volledig tot je te laten doordringen. Wie zijn jazzrock hart nog een keer wil ophalen, kan terecht in de Boerderij op 19 maart bij Richard Bona en op 16 april bij Allan Holdsworth met Jimmy Haslip (bas) en Chad Wackerman (drums).