Tekst: Cok Jouvenaar (Cinnaman, Hipsick Monstrosus) | Lilian van Dijk (Aardvarck) | Jeroen Thijssen (Chap-a-tow, Uw Hypotheekadvies) | Leontine de Reede (Labasheeda, Tram, Daan Dstruct, De Nieuwe Vrolijkheid) | Femke de Ligt (Ra-X, Breakcore Tapdance Collective) Foto's: Cok Jouvenaar (Cinnaman, Hipsick Monstrosus, Masonic Youth, Daan Dstruct) | Joost le Feber (Aardvarck) Ook de tweede dag van State-X New Forms zit er weer op en de organisatie kan terugkijken op een zeer geslaagde editie. Uiteraard hebben de verschillende redactieleden van 3voor12/Den Haag rondgestruind over de verschillende locaties en in dit tweede deel van het verslag van de zaterdag o.a. de acts Tram. Aardvarck, Breakcore Tapdance Collective en De Nieuwe Vrolijkheid. De Basement wordt opgewarmd door Cinnaman. Twee dj's die een relaxt tapijt van sappige en vriendelijke klanken over de keldervloer laten gaan. De Basement is nog zo goed als leeg. De mensen achter de bar zijn druk bezig om hun plek zo werkklaar mogelijk te maken als het straks druk wordt. Ook de mannen van de productie en het geluid zijn druk in de weer met kabels en de laatste beetje monitors en elektra voor straks. De twee jongens achter de tafel en het hardware maken zich ook niet druk. Ontspannen overleggen ze welke beat of structuur nu weer over de vloer gestrooid moet worden. De Amsterdamse band Labasheeda bestaat uit een internationaal gezelschap. Kenmerkend is de rauwe sound en het gebruik van viool en baritongitaar. Zangeres slash gitariste slash violiste Saskia heeft wat weg van Juliette Lewis. Maar dan in kalmere, bescheiden uitvoering. Ze heeft problemen met gebroken snaren en het opnieuw stemmen van haar gitaar maakt het publiek ongeduldig. De onderbreking is voor beide partijen niet welkom. We waren net zo lekker op dreef. Denk een beetje in de richting van PJ Harvey waar Saskia's stemgeluid in de verte aan doet denken. Het café is hoe dan ook vol. Labasheeda heeft inmiddels al bewezen een serieus goede band te zijn en ja, dan draai je er je hand niet meer voor om en vul je de ruimte op je sloffen. De bizarre noise en overstuurde baspartijen blijven makkelijk weg luisteren voor een groter publiek die deze band vast en zeker gaat weten te bereiken. Het werkt nogal verwarrend. Je ziet twee mensen op het podium staan, die samen met een hele batterij apparatuur in de weer zijn. Dan stapt een van de twee op. Het duurt even voordat je door hebt dat de overgebleven man dus die Aardvarck is, de Nederlander Mike Kivits. Hij draagt een opvallende pet, met een klep van voren en een klep opzij, zijn haar is kort, met twee lange krullen opzij en hij heeft een grote rode, plastic bril op. Het voordeel van het Basement is, dat er een stuk of acht oude, pluche bioscoopstoelen achterin staan, waarin het goed relaxen is. Maar de meeste bezoekers staan vooraan te kijken of praten elkaar bij onder het genot van een pilsje. De man achter de knoppen kijkt niet op of om. Hij is volledig geconcentreerd op wat hij aan het doen is: stukjes beat en muziek met elkaar verweven, in elkaar laten overvloeien en er weer iets nieuws aan toevoegen. Alleen zijn voet tikt mee. Hij negeert het publiek volledig en doet zijn eigen ding. Hipsick Monstrosus is een ware freakshow. Het publiek is in grote getale naar de Basement gekomen om dit schouwspel gade te slaan. Acht mensen staan opgesteld in acht ruimtes. Elke persoon geeft zich over aan een vorm van zelfverminking. Het licht en de make-up zorgen dat deze show zeer bijzonder is om te zien. Irina Lisowitjenko de Russische kunstenares die deze éénmalige show heeft bedacht. Loopt door het publiek om de reacties van het publiek gade te slaan. Woorden komen de meeste mensen te kort, maar de gezichtsuitdrukkingen spreken voor zich. Een bijzonder schouwspel voor de ware liefhebber van expressiekunst. In het kleine Paard Café staat Ra-X. Deze vertoont de film "Das Kabinett Des Dr. Caligari", een 'stomme' (zonder geluid dus!) horrorfilm uit 1920, en begeleid de film met muziek. Vincent Koreman heeft goed ingespeeld op de sferen uit de film. De muziek is rustig, maar griezelig. Het café hangt vol met tv's, zodat iedereen het scherm goed kan zien. Toch blijkt het moeilijk om de aandacht van de meeste mensen vast te houden. De film is lang en de muziek rustig. Ook mijn aandacht is snel ergens anders. Toch is het jammer, want het is een goed concept. Misschien beter om dit uit te proberen op een filmfestival. Op weg naar de Basement en het optreden van Tram raken we afgeleid door de verschijning van festivalopener Masonic Youth. Een doodse act van drie bijna mythische types gehuld in zwarte gewaden en gigantische maskers. Verlammend, log en traag. Bijna alsof je de dood figuurlijk in de ogen kijkt en hierdoor evenzo hilarisch. Ditmaal staat de band opgesteld in de etalage van galerie King Kong. Steeds meer voorbijgangers vergapen zich aan dit fenomeen en zelfs de auto's gaan op de rem. De kou van de nacht maakt het iets makkelijker uit de trance te geraken en met een kopstoot op de koop toe de laag gelegen ingang van de Basement te trotseren. Eenmaal binnen is het weer warm en knus en gaat ons bloed weer stromen met dank aan de levendige performance van Tram. De bedoeling van Tram is in het algemeen de trommelvliezen te laten beven. Het staat te gebeuren en met deze info in het achterhoofd pluggen we die oordoppen nog even in. Trommelvliezen beven of scheuren er niet van maar dit instrumentale trio maakt zichzelf hoe dan ook snel onmisbaar en geliefd bij een groot publiek. Minimalistisch maar net zo goed vol van razende heftigheid. Loud, noisy maar nooit wazig. Goed gestructureerd en een knap staaltje van techniek strak op een rijtje. Energie en adrenaline op bestelling voor de bofkonten die erbij waren. Te gek om Dstruct aanwezig te zien op State-X New Forms, een festival waar de leden van het kunstenaars collectief zeker op hun plaats zijn. Daan is er dus. En Daan rommelt en frutselt een heel eind weg aan zijn apparatuur. Daar in het Paard café waar zijn geluid meer als een achtergrondmuziekje wordt beoordeeld door alle borrelaars en warhoofden. Nonchalant produceert Daan een brij van stijlen die de luisteraar steeds weer op het verkeerde been weet te zetten. Geluid van alle tijden in een mix van noisy geluiden in een notendop. De Basement is vol als Breakcore Tapdance Collective via het publiek het podium opkomt. De live tapdans muziek is briljant gevonden en de energie spat er vanaf. Geholpen door een breakcore artiest, een VJ en een sonoloog maakt dit een heel bijzonder optreden. Met dank aan de beamer en de live beelden, kan men het optreden via het scherm volgen. De live beelden worden gemixt met een jaren '90-achtig videobeeld, wat ervoor zorgt dat de muziek precies past in de omgeving waar ze optreden, de Basement. De beat is keihard, samengesteld uit de taps van Marieke van der Ven en Tommy FFF, de breakcore artiest. Deze beat wordt weer gemixt met wat jazzyachtige geluiden. Heel experimenteel, maar leuk om te zien. Je kunt geen festival voorbijlopen of ze zijn er. De Nieuwe Vrolijkheid doet zijn eigen ding, dat mag duidelijk zijn. En tot nu toe met succes in de underground scène als Haagse band zonder die typisch Haagse rocksound. Zanger Vincent staat zijn mannetje en loert met een zelfverzekerde, sardonische glimlach naar het publiek van de avond terwijl de frêle Natascha op gitaar, zang en synth het publiek eerder met een nonchalante cool benadert. Underground, noise, rock en met een hoge dosis arty farty appearance, daar kun je niet omheen. Beetje moeilijk en gecompliceerd en tegelijkertijd interessant. Vincent raast en stuitert. Omsluit, met de nagels parelmoer roze gelakt, de microfoon die hij later met veel vertoon molt. Een man met parelmoer gelakte nagels krijg je nooit meer uit je kop natuurlijk, dat is, door de lezer in te vullen a) onverdraaglijk, b) artistiek, c) trendsettend. Dit terzijde en niet de enige reden waarom je rekening dient te houden met de Nieuwe Vrolijkheid. Detlef Villerius alias Chap-a-tow draait een set in de Basement. Na gedrumd te hebben in onder andere Spider Rico, ontstond de behoefte om weer achter de draaitafel te gaan staan en te experimenteren met electro en techno. Interessant, het is eens geen standaard techno/tekno, maar juist een interessante verassende mix. Herkenbare beats worden afgewisseld met leuke sounds en loops. Jammer voor het publiek dat het niet echt ontzettend dansbaar is doordat er niet echt opzwepende aanhoudende beats blijven, en dat ligt zowaar niet aan de houterigheid van de recensent. De drie Nijmeegse heren van Uw Hypotheekadvies, spelen volgens het spoorboekje van State-X New Forms een combinatie tussen The Velvet Underground en Atari Teenage Riot. Nou, meer van het tweede dan, want echt denderend was het niet. Het was namelijk wel behoorlijk doorbijten door sommige composities en improvisaties. Een behoorlijk volgepakt Paard café bleef wel aanwezig want toch was het experimentele en het improv rock wat het drietal ten gehore bracht bij vlagen boeiend. Na Uw Hypotheekadvies doen we nog een drankje in het Paard bij de laatste dj's van de avond, waarna we moe maar voldaan huiswaarts keren. Volgend jaar zijn we er weer bij!