Tekst: Caroline Buser (No Neck Blues Band, Darker, Vincent Oliver) | Jeroen Thijssen (My Cat Is An Alien, Dogdaze) | Lilian van Dijk (Head Of Wantastiquet, Tomàn) | Cok Jouvenaar (Hasselhoff) | Leontine de Reede (Rauberhöhle) Foto's: Lilian van Dijk (Head Of Wantastiquet, Tomàn) | Bart van Geyt (Rauberhöhle, My Cat is an Alien) | Cok Jouvenaar (Darker, Hasselhoff) | Joost Le Feber (No Neck Blues Band, Vincent Oliver) De eerste dag van State-X New Forms zit er op en de redactieleden van 3voor12/Den Haag zijn weer getuige geweest van een aantal memorabele concerten en acts. In dit tweede deel van het verslag kun je lezen over de acts in het Paard café en de Basement aan de Prinsegracht 8 met o.a. Hasselhoff, Tomàn en Vincent Oliver. De Berlijnse act Rauberhöhle doet wel wat stof opwaaien in het knusse café. Net binnen is het even wennen en je ogen de kost geven. Op het podium een roze poppenkastachtig geval met kermislichtjes, een heuse attractie. Met poppen en alles erop en eraan. De hoofdrolspeelster in het verhaal is de girly doll die graag superster wil worden, a la Kylie Minoque, zo simpel is het. Na een introductie in de suikerzoete poppenkraam stapt de werkelijke versie achter de kast vandaan. Een huupsche Duitse deerne met roze glittercape en kroon. De kinderen van de wereld zullen deze magie waarschijnlijk eindeloos kunnen aangapen maar als het hupsen en bouncen begint, weten we dat we het mis hebben. Hou je kinderen thuis. Happy hardcore is weer helemaal terug! Of happy electro, 't is maar net hoe verantwoord je het wilt doen klinken. De Duitse ontpopt zich als een kirrende stuiterbal die door het café heen host en gilt naar de toeschouwers. Dat weinigen het snappen geeft niks, daar kan ze ook niets aan doen. Unieke act, dat zeker, en vermakelijk ook! Maar grote mensen zouden misschien geen kinderstemmetjes mogen nabootsen. De No Neck Blues Band (NNCK) staat omschreven in het State-X New Forms boekje als een free rock groep. Ondanks de vermelding dat het 'free' als een zeer rekbaar begrip gezien moet worden, heeft niets mij kunnen voorbereiden op dit optreden. Ik zet mijn oren open, mijn verstand op nul en onderga. Af en toe een melodieus element, maar over het algemeen vind ik het erg moeilijk te vatten. Interessant ogende bandleden en hun instrumenten geven een performance dat soms ingetogen en dan weer theatraal is. Wellicht schiet mijn verbeeldingsvermogen hier ernstig te kort. De mengeling van geluiden en ritmes prikkelt mijn zintuigen niet. Er staat weinig publiek in de Basement, maar sommige van hen lijken het wél te begrijpen. Ik ben blij voor hen. Rond de klok van tien uur staat de sensatie anno nu uit Den Haag op het podium van het Paard café, Hasselhoff. De vijf heren moeten opboksen tegen de trekker van de avond Sonic Youth, die om dezelfde tijd speelt in de grote zaal. Dat Hasselhoff hot is was al te zien tijdens de laatste editie van Langweiligkeit. Vanavond de reprise in het Paard café. De band weet een sterke gimmick neer te zetten en hebben de muziek uit hun jeugd goed onder de loep genomen. Muziek die in de jaren tachtig werd afgedaan als rotzooi is bij deze eind twintigers op zijn plaats. De show blijkt aan te slaan want Noorderslag staat in de planning. Ongetwijfeld zullen we deze heren op de Haagse KoninginneNach ook zien. De kans is groot dat het niet meer als een hete luchtballon is. Met alleen een ijzersterke gimmick en wat leuke muzikale slingers ben je er namelijk nog niet. Dit blijkt ook wel als halverwege het optreden het publiek hun heil ergens anders zoekt in het Paard. Het geheel boeit net niet lang genoeg. Head of Wantastiquet is het soloproject van Paul LaBrecque. Als hij begint, is er maar een man of twintig in de Basement. De meeste mensen gaan er rustig bij zitten. Later wordt het voller. De man oogt wat verlegen. Hij houdt het hoofd gebogen en als hij iets wil meedelen, doet hij dat een beetje aarzelend en giechelig, alsof hij eraan twijfelt of mensen hem wel voor vol zullen aanzien. Dat doen ze, want hij speelt prachtige, subtiel opgebouwde nummers. Als eerste beroert hij met een strijkstok een houten, vioolachtig instrument op zijn schoot. Ongelooflijk hoeveel geluiden hij eruit weet te halen, mede dankzij het Fender voetpedaal waarmee hij klankkleur en volume regelt. Dan zet hij iedereen even op het verkeerde been met mooie country-fingerpicking muziek op een semi-akoestische gitaar. Hij maakt het optreden af met geluiden op een elektrische gitaar. Dat denkt hij althans, maar hij heeft nog tien minuten en het publiek smeekt om meer. Hij verontschuldigt zich: "Gun me drie minuten om mijn glas leeg te drinken," en gaat door met het vioolding, dat hij nu bewerkt met twee metalen buisjes. Een prachtig optreden. Donnie Darker, singer/songsampler, trakteert het publiek in het Paard café op een 57 minuten durende film over...jawel...Donnie Darker. Darker staat met zijn elektrische gitaar op het podium, wat doet vermoeden dat hij ook écht gaat spelen, maar dat is niet het geval. Althans, hij begeleidt de film sporadisch met muziek. Het café is lekker druk en naarmate het optreden vordert komt het behoorlijk vol te staan. Darker staat niet alleen op het podium, hij wordt bijgestaan door een jongeman die een deel van de technische zaken in de gaten houdt. Darker zelf staat aan de andere kant van het podium, voornamelijk naar de film te kijken en die hier en daar mompelend van commentaar te voorzien. Soms erg grappig en conceptueel sterk, maar op andere momenten heb je best even tijd om een biertje halen. Mijn kat is een buitenaards wezen. Met zo'n bandnaam weet je al bijna van tevoren dat je iets eigenaardigs mag verwachten. Die verwachting blijkt correct te zijn wanneer twee verlegen Italianen het podium betreden. Maurizio en Roberto Opalio spelen gitaar. Zij doen dit echter totaal niet op traditionele wijze. Speelgoedpistooltjes en Lightsabers komen er aan de pas om de traditionele plectrum te vervangen. Helaas ontbreken diverse andere kunststromingen zoals schilderkunst, fotografie en film en is het geluid niet goed genoeg om daadwerkelijk elke frats goed te kunnen horen. Zo komt er ook een drumbekken aan te pas om de gitaar te bespelen, welke een beetje in het niet valt. Maar de enerverende trip naar de 'Cosmic Debris' beleef je zeker mee. Ten tijde van het optreden van Vincent Oliver in het Paard café is het echt bomvol. Mensen stromen toe van buiten en komen binnendoor uit het Paard. Oliver begint meer dan een half uur te laat en dat is balen. Als hij dan eindelijk begint ben je het ook zo weer vergeten. Op zijn MySpace pagina staat zijn muziek omschreven als elektronische alternatieve pop. Deze omschrijving dekt de lading maar gedeeltelijk. Het is overduidelijk dat Oliver zich laat inspireren door velerlei zaken die in beelden en teksten te vatten zijn. Het publiek reageert enthousiast en er wordt zichtbaar genoten. Voor herhaling vatbaar. Tomàn komt uit Gent, zoals zo veel goede Belgische bands. Vorig jaar november gaf deze band bij de Etappe Den Haag - Gent een overtuigend visitekaartje af. Saillant detail is dat de mannen vorige maand afscheid hebben moeten nemen van de bassist. We zien daarom drie in plaats van vier muzikanten - Wouter, Lode en Bram. Afwisselend bespelen Bram en Wouter gitaar en basgitaar. Bram houdt zich daarnaast bezig met toetsen, Wouter heeft een analoge synthesizer en een laptop voor zijn rekening genomen. Het drietal speelt opvallend relaxed en heeft geen enkele moeite om contact te leggen met de toehoorders. Het gaat duidelijk om het speelplezier en dat wordt goed overgebracht op het publiek. Veel Nederlandse fans heeft deze band, dat blijkt wel, want de kelder is ineens bomvol. Mensen bewegen mee op de maat en overal zie je hoofden meeknikken. De nummers zitten knap in elkaar en worden op een interessante manier opgebouwd. Hele klanktapijten leggen ze het publiek voor de voeten, waardoor ook zangpartijen verweven zitten. Drummer Lode valt positief op door zijn stijl en veelzijdigheid. De postrock van Tomàn oogst veel lof en bewondering. Nog bijkomend van het fenomenale optreden van Mono in de grote zaal van het Paard kom je ineens terecht in een ware cultuurshock. Met de snerpende gitaren en de composities van de songs nog in het achterhoofd, kom je terecht in de wat rustige setting van het Paard café. De rustiek verdwijnt als Dogdaze gaat draaien. Dit is even andere shit, want Dogdaze is een DJ hier uit Den Haag. Wat Dogdaze echter gemeen heeft met de artiesten in de wat grotere zalen is een surprise element. Net als je een beetje 'zijn ding' begint te begrijpen, brengt de DJ leuke variaties in zijn spel. Offbeat, broken beat, abstracte hiphop, dubstep. "In Dog We Trust' heet zijn CD/LP die net uit is.